Φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που δεν μας ανήκει

Με αφορμή την πρώτη απάντηση του “μικρού” του ΣΥΡΙΖΑ , που ενώ είχε τόσα επιχείρημα για να διαψεύσει τα δημοσιεύματα σχετικά με τις προσλήψεις συγγενικών του προσώπων, προτίμησε να επικαλεστεί το αριστερό παρελθόν των προγόνων του. Νεανικός ενθουσιασμός, για να μην πω βλακεία. Ο γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ , για να είμαστε δίκαιοι δεν έκανε τίποτα παραπάνω απ' αυτό που κάνουν οι περισσότεροι Έλληνες. Επικαλούνται την ιστορία για να ακουμπήσουν τις αδύναμες πλάτες τους. Ευτυχώς στην “Ορθή επανάληψη” απάντησε επί της ουσίας. Όμως δεν είναι το θέμα μας οι προσλήψεις των μετακλητών, που έγιναν και νόμιμα και που τέλος πάντων δεν μας πέφτει λόγος. Οι επιλογές των μετακλητών είναι στην αρμοδιότητα του κάθε προπονητή (Πρωθυπουργός Υπουργός Περιφερειάρχης Δήμαρχος ), αυτός έχει την ευθύνη της ομάδας. Τέλος. Ο λόγος είναι για την κατάχρηση στην επίκληση της ιστορίας.

Μήπως να κοιτάξουμε λιγάκι και την επόμενη μέρα, “μικρέ” του ΣΥΡΙΖΑ. Να δούμε κάποια στιγμή τι θέλουμε από τη ζωή μας. Φτάνει πια αυτή η αναφορά στην ιστορία. Να πετάξουμε επιτέλους τα δεκανίκια που μας παρέχει και να περπατήσουμε μπροστά με τα δικά μας πόδια.
Τι αμαρτίες πληρώνουμε σ’ αυτό τον ιστορικό τόπο που ζούμε; Έχω την εντύπωση ότι η πιο αγαπημένη λέξη των Ελλήνων είναι η Ιστορία, πιθανόν και η περισσότερο χρησιμοποιημένη. Ακουμπάμε στην ιστορία μας και δεν διστάζουμε να την κολλάμε μπροστά από κάθε γεγονός, για να του προσθέτουμε βαρύτητα.
«Ιστορικό χωριό», «ιστορική συμφωνία», «ιστορικό σωματείο», «ιστορικό καφενείο», «ιστορική στιγμή», «ιστορική νίκη, «Ιστορική ήττα», «ιστορία μου αμαρτία μου».
Βαρυφορτωμένο ιστορία είναι και το τελευταίο λιθαράκι στο τόπο μας. Περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδι τους, το ένα σημάδι σβήνει το άλλο και η μνήμη είναι ώρες που εξαντλεί τα όρια της. Παρόλα αυτά επιμένουμε να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλω αν μας ανήκει.
Διαφημίζουμε την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας, όχι για να δείξουμε την καταγωγή μας, αλλά για να αποδείξουμε, ότι δεν είμαστε άξιοι να προβάλουμε το δικό μας πολιτισμό. Μένουμε προσηλωμένοι στην προβολή των μνημείων μας και κινδυνεύουμε η σημερινή εικόνα να αποκτήσει μνημειακό χαρακτήρα από την εγκατάλειψη.
Η Ελλάδα είναι ιστορική χώρα, άρα και η περιφρόνηση των νόμων και ο λαϊκισμός και το ρουσφέτι, και η αρπαχτή και αυτά «ιστορικά» είναι.
Αυτά δυστυχώς θα αφήσουμε, κληρονομιά στις γενιές που έρχονται. Τα ιστορικά ρουσφέτια, τις ιστορικές αρπαχτές, την ιστορική διαπλοκή, την ιστορική κομπίνα, τον ιστορικό λαϊκισμό τον ιστορικό εκσυγχρονισμό. Και τόσα άλλα τρανά ιστορικά παραδείγματα προς αποφυγήν.
.