Οι μεγάλες ταχύτητες ξοδεύτηκαν προ τα πίσω

Όσες φορές αναζητώ μονολεκτικές απαντήσεις, μου επανέρχονται παλαιότερες σκέψεις διαμαρτυρίας, που κάποια Δευτέρα σαν σήμερα, επιχείρησα στην προσπάθεια να μη χάσω χρόνο. Οι προσδοκίες  στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν εκπληρώνονται. «Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν», η απάντηση στην πίεση μετά τα αποσιωπητικά...

Από κάποια Δευτέρα ξεκίνησα την αφαίρεση στο λόγο. Δευτέρα σήμερα, μη δίνετε σημασία.

Επαναφέρω κάποια θυμωμένα κείμενα για να ξεθυμώσω.
Τα σπαταλάω τα λόγια σήμερα, γιατί βρίσκομαι ένα βήμα, από εκείνο το εφήμερο, που δίνει νόημα στη ζωή μου. Από εκείνο το εφήμερο, που μέχρι σήμερα μου διέκοψε πολλές φορές αυτή τη βαρετή πορεία. Από εκείνο το εφήμερο, που έκανε κάθε στάση και μια νέα αρχή, που μου αφαιρεί τα παραπανίσια χρόνια, που μου αλλάζει τα χρώματα και τα φώτα.
Ξεκινάω ιχνηλατώντας, σπρώχνοντας με τα χέρια μου το σκοτάδι, στην προσπάθεια να ανακαλύψω το χρόνο εκείνον τον ελάχιστο, της επιστροφής στον τόπο του εγκλήματος. Φαντάζομαι… βουτιές τριάντα δευτερολέπτων - τόσο αντέχω - είναι αυτές οι επισκέψεις, σ’ αυτό το μαγνητικό πεδίο, που με τραβάει σχεδόν πάντα, για μια τζούρα, από την περήφανη απουσία μου. Πολλές βουτιές όμως…

Λέτε κάπου εκεί ανάμεσα να βρίσκεται η θέση μου; Κάπου εκεί ανάμεσα να έχω στήσει τη ζωή μου; Κάπου εκεί ανάμεσα, σε μια λεπτή γραμμή που δεν χωράει καμία καρέκλα, ίσα ίσα τα πόδια μου, στυλωμένα από πείσμα και υπομονή. Και όταν κάνει το πρώτο βήμα, το άλλο περιμένει απέξω, έτοιμο να πατήσει γερά για να δώσει το τέμπο στη μεταβολή.

Δεν θα μπορούσε αυτή η διαδρομή να είχε άλλη εξέλιξη. Οι μεγάλες ταχύτητες ξοδεύτηκαν μπρος και πίσω, κυρίως πίσω. Αν σε κάθε σου βήμα στήνεις και μια μάχη είναι επόμενο να φτάσεις καθυστερημένος. Όταν σανίδωνα το γκάζι για να προσπεράσω, ήταν για να βρεθώ,όσο πιο γρήγορα μπορούσα εκεί που με περίμενε ο κόσμος μου. Εκεί που μπορούσα να αναπνεύσω.

Και που να βρω τη θέση μου, μέσα σε ένα χώρο που ξέχασε τι υπηρετεί; Που να βρω τη θέση μου, σε ένα χώρο που προσπερνά με απίθανη ευκολία τον ανθρώπινο πόνο, την απελπισία, την τιμή, την αξιοπρέπεια, τη χαμένη ζωή.

Που να σταθώ όταν συνέχεια χρειάζεται να ζω με ένα σπαθί στο χέρι; Προτιμώ να φυγομαχώ, παρά να ξοδευτώ σε διάλογο που γίνεται σε γλώσσα άγνωστη. Είναι σπατάλη χρόνου να προσπαθείς να αλλάξεις το κόσμο χαμένος στην μετάφραση. Και πώς ν’ αλλάξεις το κόσμο όταν έχεις χάσει το κόσμο σου, όταν έχεις χάσει τη ζωή σου, όταν έχεις χάσει τον έρωτα με την γυναίκα της ζωής σου. Τι κόσμος να μείνει για να αλλάξεις; «Δεν έχω άλλη υπομονή» για να θυμηθούμε και το κείμενο του Ζοζε Τεχέιρα , «για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου»