Με ξεπέρασαν

Ίσως να  χρειάζομαι κι άλλο χρόνο.  Πώς να συνεχίσω να γράφω σε μια στήλη στην «τελευταία σελίδα»  και μάλιστα αριστερά,   σβήνοντας ότι προηγήθηκε; Ήρθαν όλα τόσο γρήγορα, ανατράπηκαν όλα τόσο ξαφνικά. Με ξεπέρασαν. Και το κυριότερο, αυτό το διάστημα της απουσίας, δεν υπήρξε μια αλήθεια, να με πάρει από το χέρι.  Μέσα σε ένα σύννεφο αμφιβολιών τι να γράψεις και  τι να πεις.

Γύρισα πίσω, ξαναδιάβασα όλα τα προηγούμενα  «της πρώτης φοράς αριστερά». Το κόκκινο της φωτιάς που χαρακτήριζε τις φωτογραφίες που τα   συνόδευαν, κόκκινο της φωτιάς έμεινε. Κόκκινο το ποτάμι,  και το καράβι,  και το τραίνο και το ηφαίστειο και  το φουστάνι που φορούσε κόκκινο .  Και η αριστερά,  που τόσο υμνήθηκε λίγο πριν αναλάβει την εξουσία,  «αριστερά»  όπως η καρδιά.

Ύστερα ήρθε η σιωπή  και η απαίτηση κάποιου χρόνου, που θα μας επιτρέψει να βρούμε πάλι κάποιες σταθερές,  άλλωστε όταν μπήκαμε στη διαδικασία του ονείρου,  κανένας δεν μας εγγυήθηκε. Κατέληξε σε εφιάλτη,  συμβαίνει κάποιες φορές στα όνειρα.  Πάμε  στο επόμενο με την ελπίδα να είναι καλό.

Ακουμπισμένος και πάλι σε ένα  μεγάλο ερωτηματικό ξεμπερδεύω με τα μικρότερα. Προφανώς  και δεν φταίει η αριστερά. Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο, αλλά ακόμα και αυτοί που μας είπαν τα τελευταία  ψέματα,  και γκρέμισαν τις ελπίδες του λαού  που τους εμπιστεύτηκε,  μπορούν να διαχειριστούν τα πράγματα καλύτερα από αυτούς που τόσα χρόνια κυβερνούσαν και  οδήγησαν τη χώρα στη καταστροφή. Το καλύτερα όμως,  για να μην κοροϊδευόμαστε,  δεν έχει σχέση με την αριστερά. 

Είμαι προσεκτικός με τις διαγνώσεις, δύσκολα ξεγράφω ανθρώπους. Πάντα ελπίζω  σε ένα θαύμα, μέχρι που μου φανερώνεται η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη.  Δυστυχώς,  όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα  ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δε μιλάμε για φρούτα.   

Από αυτό το σημείο της ήττας και της απογοήτευσης ξεκινάω, χωρίς να παίρνω ούτε λέξη πίσω από αυτές που γράφτηκαν  πριν  η «αριστερά» γίνει εξουσία. Ξεκινάω  ιχνηλατώντας, σπρώχνοντας με τα χέρια μου το σκοτάδι,  στην προσπάθεια να ανακαλύψω το χρόνο εκείνον τον ελάχιστο, της  επιστροφής στον τόπο του εγκλήματος. Φαντάζομαι… βουτιές τριάντα δευτερολέπτων -  τόσο αντέχω -  είναι αυτές οι επισκέψεις, σ’ αυτό το μαγνητικό πεδίο,   που  με τραβάει σχεδόν  πάντα,   για μια τζούρα,  από την περήφανη απουσία μου. Πολλές βουτιές όμως…

Λέτε κάπου εκεί ανάμεσα να βρίσκεται η θέση μου;  Κάπου εκεί ανάμεσα να έχω στήσει τη ζωή μου; Κάπου εκεί ανάμεσα,  σε μια λεπτή γραμμή που δεν χωράει καμία καρέκλα, ίσα  ίσα τα πόδια μου,  στυλωμένα  από  πείσμα και  υπομονή. Και όταν κάνει το πρώτο βήμα, το άλλο περιμένει απέξω, έτοιμο να πατήσει γερά  για να δώσει το τέμπο στη μεταβολή. 

Και που να βρω τη θέση μου,  μέσα σε ένα χώρο που ξέχασε τι υπηρετεί;