Έχουν σωπάσει τα πουλιά

Ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν δεν επιχειρώ να το εξωραΐσω, άλλωστε αυτή η συναναστροφή μαζί του, σε φέρνει σε επαφή με τα πεθαμένα, στην παρούσα φάση όμως, εκθέτοντας τους φόβους μου προσπαθώ να δώσω το ανάλογο σχήμα στο παρόν μου.

“Η θάλασσα άνθισε
Μπλέκομαι στα όνειρα της
Περιμένω
Μην αργείς
Πνίγομαι μαζί τους ” γράφει ο Σπύρος Σίγμα.
Μπορεί εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια να μεταγγίζουν δυνάμεις, δημιουργούν όμως και ένα πρόσθετο βάρος που ανακόπτει τη χαρά και φυλακίζει τα όνειρα.
Σας το γράφω κομψά γιατί το τέλος πονάει, είτε ήρεμα γίνει είτε με συγκρούσεις.
«Εκ του αποτελέσματος θα μετρήσουμε τις αγάπες μας;» αναρωτιέται η κυρία που ομορφαίνει τα τραγούδια, «Δεν πολυσυμφέρει. Οι ισολογισμοί μπατάρουν. Όσο άσχημα και να τελειώσει κάτι, ξεχνάει κανείς την υπέρτατη τρέλα του ξεκινήματος, την απίστευτη φόρα, εκείνο το μαγικό χαλί που σε αρπάζει και σε τριγυρνάει στον ουρανό της ουτοπίας σου; Οι αρχές έχουν πάντα μια άλλη χαρά και δύναμη, έχουν το ακαταλόγιστο, εδώ που τα λέμε». Ενώ το τέλος… Το τέλος πονάει.
Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι – είσαι… Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Και αν πιάσει η νύχτα, εκεί γύρω στα μεσάνυχτα, η φωνή της Κυρίας γίνεται ακόμα πιο βαριά και τα παράπονα μας πνίγουν...
“Τα μεσάνυχτα που σμίγουνε οι ώρες, οι άνθρωποι κρύβονται στον ύπνο τους. Έξω κυκλοφορούν μόνο οι αλήτες, τα αδέσποτα και τα όνειρα, με τα χέρια στις τσέπες σε μια βόλτα χωρίς άγχος, αφού τέτοια ώρα ακόμα και τα πουλιά σωπαίνουν.
Αν οι καμπάνες της αγάπης έχουν σημάνει χωρισμό, τότε είναι αλήθεια πως παρατηρείται ένα μποτιλιάρισμα από παράπονα στον ουρανό, ενώ τα διανυκτερεύοντα περίπτερα ξεμένουν από τσιγάρα. Τα μεσάνυχτα που σμίγουνε οι ώρες οι προδομένες αγάπες πάνε στην κόλαση.”
.................................................
Και εκεί που είσαι έτοιμος να κτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, έρχονται δυο στάλες λέξεις όπως οι παραπάνω και ξαφνικά καταλαβαίνεις γιατί σε σε κάθε λίμνη, ολόκληρη, η σελήνη λάμπει. Λάμπει γιατί ζει ψηλά.
Μισή ώρα πριν, αν οι δρόμο είχαν συνεννοηθεί και οι παράλληλοι, προσποιούνταν ότι τέμνονται, θα είχα ξεφορτωθεί, αυτό το βάρος. Μισή ώρα πριν. Και μόνο μια λέξη.