“Πάντα γελαστοί και γελασμένοι…

Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες, μαζί με το δρόμο που δεν περπάτησα, το μυθιστόρημα που δεν έγραψα, όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που ποτέ δεν ήμουνα με τους νικητές (με τις προτελευταίες που ήμουν, καλύτερα να μην ήμουν) και με εκείνο τον κόσμο που ονειρεύτηκα και ποτέ δεν άλλαξε…

Τι να πεις… όταν ο άλλος ερωτά και απαντά, όταν ενώ ακόμα ψάχνει τον εαυτό του, μπορεί να γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος στη ψυχή του, όταν βαφτίζει με άλλες λέξεις την πραγματικότητα προσπαθώντας να την αποφύγει, σιωπάς… Και ακούς ευλαβικά την κυρία που παίζει δημιουργικά με τους τίτλους των τραγουδιών.
«Μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι.” Μεγάλη κουβέντα. Και ακόμα μεγαλύτερη εκείνο το “πάντα γελαστοί και γελασμένοι” οι φίλοι του Χάρου. Αυτός είναι ο ορισμός του ωραίου θανάτου. Γελασμένοι να φύγουμε. Τα έξυπνα πουλιά ας μείνουν να πετούν πάνω από τα χαλάσματα, ας φτιάξουν πάλι εξάδυμους πύργους και σιδερένια χαμόγελα.
Εμείς θέλουμε να πεθάνουμε στον ίσκιο ενός ονείρου, στην άκρη μιας ιδέας, στην αγκαλιά μιας λυτρωτικής ψευδαίσθησης. Γελασμένοι, κοροϊδεμένοι, γοητευμένοι από ένα θαύμα που δεν καταφέραμε».
Στο κυνήγι για ακόμα ένα θαύμα, που πάλι δεν θα καταφέρουμε, γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε στα θαύματα, αντίθετα δώσαμε όλο μας το είναι σ’ αυτή την πανέμορφη διαδρομή. Και προχωράμε και προχωράμε... για να μην φτάσουμε ποτέ...