Να κοιτάμε τις νύχτες τη Μανιάνι γκρο-πλαν...

 Να κοιτάμε τις νύχτες τη Μανιάνι γκρο-πλαν...Δεν είναι επανάληψη... Στην ταράτσα του Βοξ η Μελίνα θα παίζει τη Στέλλα. Ραντεβού θα σου δίνω στα σκαλιά του Εκράν, να κοιτάμε τις νύχτες τη Μανιάνι γκρο-πλαν...”

Τα κείμενα δεν είναι μόνο άψυχες λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν, είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα, οι ιδέες, οι σκέψεις . Δεσμοί, σχέσεις, διαδρομές ανθρώπων. “Πάρε τη λέξη μου, δώσ’ μου το χέρι σου”

Για τη συνέχεια έσκαψα βαθύτερα. Από το φωτεινό δωμάτιο τράβηξα πέντε λέξεις. Δεν θα ήθελα να γράψω για τα προβλήματα της πόλης, αλήθεια γατί να γράφουμε για τα αυτονόητα, αφού όλοι τα κατανοούν.

Δεν θέλω να γράφω για όλα, χρησιμοποιώντας την ευκολία που μου προσφέρει η επιφάνεια. Δεν θέλω να γράψω αυτά που μου υπαγορεύει ο μικρόκοσμος, που ζω.

Θέλω να γράψω από εκεί ψηλά, που ίσα - ίσα τον διακρίνω, από εκείνο το σημείο που κάθε λεπτό νοιώθω αθάνατος.

Δεν είναι επανάληψη να ξανατραγουδήσεις εκείνο το τραγούδι που τραγουδούσες πάντα. Δεν είναι επανάληψη να διαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις το “Μονόγραμμα” του Ελύτη, τον “Επιτάφιο” του Ρίτσου, “το σύννεφο με παντελόνια” του Μαγιακόφσκι. Πριν κλείσω τα 20 είχα διαβάσει το

“Έγκλημα και τιμωρία” τώρα το ξαναδιαβάζω. Δεν είναι επανάληψη να χορέψουμε εκείνο το ταγκό που έχουμε χορέψει...

Δεν είναι επανάληψη το παρακάτω κείμενο που αγαπάω.

Είναι στιγμές που χάνουμε τον κόσμο. Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό, έρχεται το σημερινό και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες, πριν από λίγο. Κάνεις μια προσπάθεια, πάνω από την υδρόγειο – μινιατούρα, που βρίσκεται στο γραφείο σου, να χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά. Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και χαμογελάς.

Η επιμονή ορισμένων από εμάς στη νοσταλγία, για κείνο που χάθηκε, όπως γράφει και ο Ευγένιος Αρανίτσης στα «παράδοξα», “κάνει την ορφάνια πιο μεγαλοπρεπή.”