Η μεγάλη σε διάρκεια διακοπή ρεύματος, που έζησε η πόλη της Κέρκυρας, επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά, ότι η συνέχεια θα είναι δύσκολη, για να μην πω τρομακτική. Εν μέσω συνεχιζόμενου καύσωνα, οι υποδομές στάθηκαν για άλλη μια φορά αδύναμες να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες. Καθισμένος στο μπαλκόνι, γιατί το εσωτερικό το σπιτιού έβραζε, μου περνούσαν από μπροστά μου φωτογραφικές εικόνες επεισοδίων, που θα μπορούσαν να συμβούν και συνέβησαν διάσπαρτες σε κάποια σημεία της πόλης. Άνθρωποι κλεισμένοι σε ασανσέρ, ανήμποροι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να ανασάνουν, μωρά που κλαίνε από την ανυπόφορο ζέστη, επιχειρήσεις που πλήρωσαν το μάρμαρο, τροφοδοτικά και τηλεοράσεις που κάηκαν από μια πόλη που αναβόσβηνε σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο στην κάψα του καλοκαιριού, αλλά και εργαζόμενοι της ΔΕΔΔΗΕ, που έδιναν μάχες μέσα στην νύχτα, για να αποκαταστήσουν την βλάβη. Και ακόμα δεν είδαμε τίποτα, τα ακραία καιρικά φαινόμενα που έχουμε ζήσει, θα φαντάζουν ήπια μπουρίνια μπροστά σε αυτά που έπονται.
Γίναμε πολλοί σε αυτήν την πόλη, δεν μας αντέχει άλλο, μαζί με τους επισκέπτες που την κατακλύζουν κάθε καλοκαίρι, θα ξεράσει και μας που κατοικούμε μόνιμα . Ο υπερτουρσμός σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή είναι ένα θανατηφόρο κοκτέιλ και είναι ανθρώπων έργο.
Το λένε χρόνια, θα αλλάξει το κλίμα, διότι του έχουμε αλλάξει τον αδόξαστο. Θα αλλάξουν οι εποχές, διότι βρήκαμε μια κωλομηχανή κλείσαμε τα παράθυρα και κάναμε το Χειμώνα Καλοκαίρι και ανάποδα. Μπερδέψαμε τις εποχές και τώρα ψάχνουμε να βρούμε που μετακόμισαν. Σε λίγο θα ψάχνουμε για προορισμούς να βρούμε τα χαμένα.
Και πώς να μην αλλάξουν οι εποχές, εδώ άλλαξαν οι άνθρωποι.
«Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο, ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του, ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως, και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και μια εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσαι. Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε αυτή μας φτύνει, μας διαψεύδει, μας εκτροχιάζει, Τι κι αν σκαλίζουμε την πέτρα; Το τελικό άγαλμα θα είναι από πλαστικό και θα φλέγεται φωτίζοντας τους νέους γκρεμούς των τοπίων που αγαπήσαμε. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου». Ακριβώς αγαπητή μου Κυρία, του ραδιοφώνου, όλα είναι μιας χρήσεως και το κακό είναι που χρειάζονται πολλά χρόνια για να λιώσουν.
Το χρήμα, που πήρε τη θέση του θεού και της ψυχής μας, το χρήμα όλο και πιο πολύ, για να ανασαίνουμε όλο και πιο λίγο. Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου