Τι περιμένει…

Έχω ξεκινήσει ένα κείμενο πριν μέρες, ελπίζω να είναι έτοιμο αύριο.  Είχα σκοπό να κεράσω κάποιες λέξεις,  όμως γρήγορα διαπίστωσα πως άνοιξα πληγές.  Δεν έχω σκοπό να τις κλείσω  πριν ολοκληρωθεί η απόξεση . Το παρακάτω μια  παλαιότερη διαπίστωση,  που ελπίζω να βοηθήσει  την βιοψία.

Να συνεχίσουμε με τις αναμονές και τις αναβολές. Αυτοί που περιμέναμε δεν ήρθαν και δεν πρόκειται να έρθουν.  Η γενιά των σαραντάρηδων σήμερα  -   για την οποία θα ασχοληθούμε εκτενώς σε άλλα κείμενα -   δεν ωρίμασε και από ότι φαίνεται δεν θα ωριμάσει ποτέ. Καμένη εντελώς,  από μια εχθρική συγκυρία, σχολιάζει  την επικαιρότητα και περιμένει. Τι περιμένει…;

Το χειρότερο αυτή την περίοδο,   που θα έπρεπε να αποτελεί την εμπροσθοφυλακή, δεν την βλέπουμε ούτε στα μετόπισθεν.    

Δεν ξέρω τι περιμένουν, γιατί κρύβονται  από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουν   την ευθύνη. Συμπεριφέροντε   λες και στην θέση τους,   θα χάσει άλλος.

Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν, απλώς θα μετράμε ήττες.

Δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να δούμε την εικόνα που θα ακολουθήσει. δυστυχώς εκτός από τις καθημερινές παραχωρήσεις των κεκτημένων, παραχωρούν και μέρος της ψυχής και του μυαλού τους,  δεν υπάρχει διαφορετική εξήγηση απέναντι σ’ αυτήν την απάθεια.
Ας φύγουμε όμως από το συλλογικό, που με ευκολία ακυρώνει την  ευθύνη   και ας ρίξουμε το βλέμμα στο Ένα, εκεί που με μια απλή πρόσθεση, έχουμε αυτήν την εικόνα του δήθεν, του τίποτα, τελικά.  Αν ελπίζουμε  ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν, προς ζούγκλα μεριά, κατευθυνόμαστε. Αυτή τη γενιά, με όλες τις δικαιολογίες στα χρόνια που μεγάλωσε, έμαθε να σκέφτεται, περισσότερο καπιταλιστικά,  δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά.