Μέχρι εδώ όμως…

Τα ίδια πρόσωπα της καταστροφής, σε μια άνευ προηγουμένου ανακύκλωση, μας ζητούν επιτακτικά μια ακόμα ευκαιρία… Για να μας σώσουν. Να τη δώσουμε, άλλωστε δεν έμεινε και τίποτα να καταστρέψουν. Ο καθένας απ’ όλους αυτούς, προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό του, αποποιείται τις ευθύνες και επανέρχεται στο προσκήνιο άσπιλος και αμόλυντος. Απύθμενο θράσος, που επιβεβαιώνει, ότι ο κόσμος της πολιτικής, είναι ξεχωριστός, με δικές του αξίες και αρχές, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτές των ανθρώπων.

Τους βλέπω καμαρωτούς στους τηλεοπτικούς δέκτες, να διορθώνουν το ψέμα με άλλο ψέμα. Να σβήνουν την ιστορία και να μιλούν εξ’ ονόματος του Λαού. Του Λαού που τον έχουν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια.
Να δεχτώ ότι δεν είχαν κακές προθέσεις. Να δεχτώ ότι έκαναν λάθος υπολογισμούς. Να επικαλεστώ και τους αστάθμητους παράγοντες, τη διεθνή συγκυρία, τη σοδιά που την έφαγε ο δάκος και ό,τι άλλο ακόμα που θα τους απαλλάξει απ’ την κρεμάλα. Μέχρι εδώ όμως. Είναι πρόκληση να εμφανίζονται ενώπιών μας. Είναι θράσος οι αρχιτέκτονες της καταστροφής, να περπατούν πάνω στα χαλάσματα
Το έχετε αντιληφτεί άλλωστε, με την εξουσία πάντα είχα θέμα. Δεν είμαι «αντιεξουσιαστής», απλά μέχρι σήμερα δεν έτυχε να βρεθούμε σε κοινό τόπο. Από εκεί αυτή, από εδώ εγώ. Ποτέ δεν την είδα από το πλάι. Η εικόνα της, πάντα από την απέναντι οπτική γωνία. Απωθητική, ξενέρωτη, αντιερωτική. Σε πολλές περιπτώσεις κυνική, ψεύτικη, απάνθρωπη. Πέρα και έξω από τη δική μου, αισθητική.
Παρ όλα αυτά δεν σας κρύβω: ποτέ δεν είχα φανταστεί, ακόμα και στα χρόνια της «επαναστατικής» μου νεότητας, που η οργή έκαιγε τα χλωρά μαζί με τα ξερά, αυτή τη ξεφτίλα.
Η εξουσία, που είχα πάντα απέναντι μου, πέρα από την απωθητική εικόνα της, έχει γίνει πλέον επικίνδυνη, πολύ επικίνδυνη!