Τελευταία σελίδα αριστερά

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους - προς το χειρότερο φυσικά - όταν αποκτήσουν εξουσία; Δεν πρόκειται βεβαίως για εξαιρέσεις, αλλά για τον κανόνα. Είναι φαίνεται, νόμος της φύσης, όσο περισσότερο αναπτύσσεται η ψευδαίσθηση της δύναμης, τόσο λιγότερο χρειάζεται να λειτουργεί ο εγκέφαλος. Και όταν δεν λειτουργεί είναι προφανές ότι οδηγούμαστε σε βλακείες Η απατηλή και προσωρινή ψευδαίσθηση που δημιουργεί η εξουσία έχει και μία άλλη ιδιότητα: δημιουργεί πάθη, αντιπάθειες και εμμονές. Πάνω απ' όλα εμμονές στο λάθος και στη βλακεία. Οι τρεις βαθμίδες της διανοητικής καθυστέρησης: μωρία, βλακεία και ηλιθιότητα, είναι αδελφές με αντίστοιχες βαθμίδες της εξουσίας. Έπαρση, καβάλημα καλαμιού, παθολογική εμμονή. Πόσο πιο εύκολη και πετυχημένη θα ήταν η ζωή όλων αυτών που ασκούν εξουσία, πόσο θα προστάτευαν την υστεροφημία τους, πόσο πιο αποδεκτοί θα γίνονταν, αν ευκαιρούσαν να διαβάσουν και να εφαρμόσουν μόνο ένα απόφθεγμα «Τον άρχοντα τριών δει μεμνήσ...

Κόντρα στην καταιγίδα με ασκήσεις αποσυμπίεσης. Με μουσικές ταξίδια, με βιβλία, με αφιέρωση στο αληθινό. Τι θα κάνουμε; Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο. “Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό ή τη θάλασσα. Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω…” Είναι κάποια πράγματα που δεν τα γράφει η ιστορία, όμως χωρίς αυτά, που προηγούνται των γεγονότων, η ιστορία δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε. Τις τελευταίες μέρες μέσα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη έχω πολλές συναντήσεις. Άνθρωποι από διαφορετικές κατευθύνσεις, από διαφορετικούς κόσμους, από διαφορετικές ηλικίες, από διαφορετικές ιδεολογίες, από διαφορετικά ερεθίσματα, από διαφορικές ερμηνείες, ήρθαν να μου δώσουν το χέρι. Ύστερα από κάθε μετάγγιση δύναμης, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ξαναδιαβάσω τα κείμενα μου, αυτά που μου υπενθύμιζαν. Όχι δεν ένοιωσα σαν ένας μικρός τοπικός εθνικός ήρωας, ανακάλυψα όμως ότι τελ...

Τι ζούμε! Υπήρχαν οπαδοί, του πάλαι ποτέ «αριστερού» Σύριζα, που χειροκροτούσαν τα υπερκέρδη του επιχειρηματία αρχηγού τους, όταν σε ένα σόου άνευ προηγουμένου παρουσίαζε σε γιγαντοοθόνες, συνοπτικά το «Πόθεν έσχες». Το γνωρίζαμε, τώρα το εμπεδώσαμε. Ο κ. Κασελάκης ζει πλουσιοπάροχα, με πολυτελείς κατοικίες σε Ελλάδα και Αμερική, μεγάλα ποσά σε καταθέσεις, 2 αυτοκίνητα αξίας 300.000 ευρώ, μέτοχος σε σειρά εταιρειών. Να είναι καλά ο άνθρωπος να τα χαίρεται. Αυτοί που χειροκροτούσαν όμως και όταν μπαίνουν στο σούπερ μάρκετ, τους πιάνει κρύος ιδρώτας, αυτοί που ο μισθός τους δεν φτάνει ούτε για ένα δεκαπενθήμερο... Αυτοί είναι το πρόβλημα. Όχι δεν λαϊκίζω η κατάσταση έχει ξεφύγει. Είναι ύβρις απέναντι στην κοινωνία αυτά που παρακολουθούμε και μάλιστα σε γιγαντοοθόνη. Και το πιο λυπηρό η απάντηση του Σύριζα μπροστά σ’ αυτή την πρόκληση, ακολουθεί τη μέθοδο της πλειοδοσίας "Να απαντήσει ο Μητσοτάκης για τα 39 ακίνητα, για την offshore και το μισό δισ. ευρώ χρέος της ΝΔ" Εδώ φτάσαμ...

Μεγάλη συζήτηση γίνεται για τις επιλογές του εκλογικού σώματος σε πρόσωπα, που θα αντιπροσωπεύσουν τη χώρα στην Ευρωβουλή. Από τον Αυτιά, που μάλιστα πρώτευσε, έως την 76χρονη κτηνοτρόφο, που μπορεί να μην κατάλαβε τι έγινε, είχε όμως την τύχη να είναι πρώτη αλφαβητικά και μάλιστα με το επώνυμο Αλεξανδράκη, όχι δεν είχε καμία σχέση με τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει, πόσες φορές δεν το έχουμε πει και εμείς ίδιοι. “Το ίδιο μετράει η ψήφος μας, με του τύπου, που στο φάκελο μαζί με το ψηφοδέλτιο χρειάστηκε και ένα πενηντάευρο για να ακολουθήσει το δρόμο προς την κάλπη;” Το ίδιο μετράει η ψήφος μας, με αυτόν που ποτέ δεν έμαθε ότι τα κόμματα στην πολιτική δεν έχουν σχέση με το κόμματα της γραμματικής; Εδώ η εύκολη απάντηση είναι το ΟΧΙ και η δύσκολη, μα πολύ δύσκολη είναι το ΝΑΙ. Ορθά υποστηρίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου σε ένα παλαιότερο άρθρο του: “Αυτοί οι διαχωρισμοί, πέραν του ότι συνιστούν ένα μνημείο έπαρσης και αλαζονείας, εμπεριέχουν και το σπόρο που ουσιαστικά ...

Από μόνος του ο χρόνος είναι ένας κύκλος. Ανοίγει και κλείνει, και σου δίνει την ευκαιρία, να σχεδιάσεις, να ταξιδέψεις και να ονειρευτείς. Άλλωστε έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από την εποχή που γνωρίζαμε, ότι «είμαστε από ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα» Και εμείς στα όνειρα μας έχουμε απαιτήσεις «Βρεθήκαμε με ένα σύννεφο αγάπης στα χέρια σαν το ψάρι έξω από τα νερά του και με μια γροθιά έρωτα στο στήθος σαν κολασμένοι κατά λάθος στο παράδεισο» Η ζωή είναι στο επόμενο βήμα, σου φανερώνεται σε τρεις ζωγραφιές, που σε νανουρίζουν, με αρώματα, σου επαναφέρει στη μνήμη όλα όσο έζησες. Τόσο πολλά, τόσα δυνατά, που τρομάζουνε το χρόνο. Θα που πείτε, εν μέσω καύσωνα , εσύ άρχισες τους χορούς; Άλλαξες τα βαριά του πόνου τα τραγούδια και έβαλες στο πικάπ τραγούδια της ψυχής; Για να αντέξει. Για να απαιτήσει το χρόνο της. Για να επιστρέψει εκεί που επιθυμεί. Άνοιξα τις ερωτικές επιστολές του Σεφέρη στη Μαρώ «Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ αγαπώ» της γράφει, εκφράζον...

Αυτό είναι καλό! Να περνάει ένας χρόνος και συ να μένεις εκεί που ήσουν, αμετακίνητος. Στα παιδικά πλάνα, που δεν έρχονται να σε βρουν, που πας εσύ εκεί, όχι για να γίνεις παιδί αλλά για να ξαναβαπτιστείς αθώος... “Στο μυαλό μου τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, τους είχα συνδυάσει με τα άγουρα και τα ώριμα φρούτα, το “γιώτα” δεν στάθηκε ποτέ ικανό να τους δέσει. Το “νι” από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες, που οι ηδονές ήταν σε αναστολή, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά”. Την 1η Ιουλίου την έχω συνδέσει με το πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων, ακόμα έχω την γεύση και το άρωμα από τα μπισκότα “ Σπίγγος” που αγοράζαμε από τους πανηγυριώτικους πάγκους. “Η νοσταλγία τυλίγει, διαπερνά τα κόκαλα, σαν το αγιάζι, θολώνει τα γυαλιά• αγλαϊζει και διηθεί, ξεγελά. Ο,τι θέλει κρατάει.” γράφει ο Νίκος Ξυδάκης. Κρατάς γεύσεις, μυρωδιές, ήχους, βουβές εικόνες, με χρώματα Kodachrome, σβησμένα, από μηχανή ινσταμάτικ. Τα χρόνια προβάλλονται ανάκατα μες στο παρόν, μεταποιούνται. Όσο περνάει ο καιρός, έχω την αίσθηση ότ...

Αλήθεια τι θα πει κεντροαριστερά και τι κεντροδεξιά; Για πολιτική μιλάμε και όχι για γεωμετρία. Ορθά αναφέρει μεταξύ άλλων σε άρθρο του ο Λευτέρης ο Χαραλαμπόπουλος: «Κάποια στιγμή πρέπει να συμφωνήσουμε ότι το «Κέντρο» είναι μια ιδεολογική κατασκευή και όχι κάτι που αντιστοιχεί στην πραγματικότητα - μια κατασκευή με θεμέλιο λίθο την πελατειακή προσέγγιση. Τα τελευταία χρόνια καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια να πειστούμε ότι η μόνη πολιτική τοποθέτηση που είναι «νόμιμη» και συνετή είναι αυτή του «κεντρώου», στο «κέντρο» σε ασφαλή και ίση απόσταση από τα «καταδικαστέα» άκρα. Μόνο που αυτό σημαίνει να αναφερθούμε σε έναν πολιτικό χώρο που δεν υπάρχει, είναι μια μαγική εικόνα για την πολιτική, η οποία έχει στον πυρήνα της την σύγκρουση απόψεων, ιδεολογιών, οραμάτων. Σήμερα το «Κέντρο» είναι ο πολιτικός χώρος που βασικά λέει ότι «ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο», εννοώντας ότι τίποτα δεν πρέπει ή δεν είναι εφικτό να αλλάξει, και ότι οι βασικές πολιτικές επιλογές είναι αυτές που ορίζουν...

Στην κορύφωση της τουριστικής περιόδου, θα εφαρμοστεί και πάλι το μέτρο απαγόρευσης των οχημάτων στο ιστορικό κέντρο από τις 8.00 το βράδυ. Ασπιρίνες... και ο καρκίνος δεν γιατρεύεται με ασπιρίνες. Η πόλη καρκινοβατεί. Πάντα αυτός ο τόπος λειτουργούσε χωρίς κανόνες, μόνο που παλαιοτέρα μας χωρούσε. Λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότεροι επισκέπτες, λιγότερα μαγαζιά, έδιναν την ευχέρεια να απορροφηθούν οι κακές συνήθειες, εκπαιδευτήκαμε όμως προς το χειρότερο και τώρα που το πρόβλημα έχει γίνει εκρηκτικό, εμείς συμπεριφερόμαστε λες και είναι Κυριακή πρωί. Τις προάλλες υπήρξα μάρτυρας, για να μην πω μαρτύρησα, από ένα μποτιλιάρισα λεωφορείων στην περιοχή του Μον Ρεπό. Βγάλτε επιτέλους αυτά τα γαμημένα λεωφορεία, ανοιχτά ή κλειστά από την πόλη. Πόσα χρόνια θα το λέτε και πόσα χρόνια ακόμα θα τα ανεχόμαστε. Ο δημόσιος χαρακτήρας ολόκληρης της Κέρκυρας πλήττεται βάναυσα τα τελευταία χρόνια. Με μια βόλτα στην πόλη αντιλαμβάνεται κανείς, ότι λειτουργούμε στον αυτόματο. Και όχι στον αυτόματο πιλότο. Η...

Ανυπόφορη ζεστή σήμερα, όπως και πέρυσι και πρόπερσι και κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Πρώτη είδηση ο καύσωνας. Τι να πω. Να θυμίσω έχουμε 11 Ιουλίου και συνήθως έχουμε υψηλές θερμοκρασίες αυτήν την εποχή. Μόνο την φωτογραφία θα αλλάξω από πέρυσι. Η ζέστη και η υγρασία επιβαρύνουν την αναζήτηση. Αιτιολογίες για το κενό, δικαιολογίες για το τίποτα. Εκεί που χρησιμοποιούσα μικρές προτάσεις και τελείες, γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά, έχω και σένα συμπάσχουσα του ραδιοφώνου, που μου προσθέτεις κι’ άλλα... “Ο έρωτας ή η νοσταλγία που μας ταράσσει πιο πολύ; Το γινόμενο ή το αγίνωτο μας κρατάει ζωντανούς; Αυτά που χάσαμε ή αυτά που έχουμε κλαίμε; Αναπάντητα ερωτήματα για ζωές που δεν τρομάζουν να σύρονται σε μάχες καρδιά με καρδιά. Που κοιτούν κατάματα την θάλασσα και τις υπόσχονται πως δεν θα πνιγούν σε μια κουταλιά νερό άλλα σε κάτι λιγότερο.” Και με το καύσωνα τρίβω από χαρά τα χέρια μου, όπως με κάθε εμφάνιση ακραίου φυσικού φαινομένου. Μου αρέσει να νοιώθω τη θέρμη της ταράτσας στις πατού...

Το νερό λιγοστεύει επικίνδυνα, με τα απορρίμματα έχουμε μπλέξει άσχημα. Τα οχήματα μας έχουν πνίξει και η στέγη από ανάγκη έχει περάσει στα είδη πολυτελείας. Προβλήματα που πρέπει να απασχολήσουν το σύνολο της κοινωνίας και τον καθένα χωριστά, αν θέλουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας σε αυτόν τον τόπο. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να βρίσκεται για πολύ χρόνο από την πλευρά της άρνησης γυρίζω πίσω. Τι προσφέρουν λέω οι σχολιασμοί, όταν οι φωτιά βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής; Και η φωτιά δεν κάνει διακρίσεις, καίει ό,τι βρει στο διάβα της, αμέσως δηλώνω εθελοντής ακολουθώντας τους πυροσβέστες, ακολουθώντας, εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, που δεν σχολιάζει, δεν γκρινιάσει αλλά συμμετέχει στην προσπάθεια την κοινή. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί που που ανιδιοτελώς προσφέρουν σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες. Φυσικά υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που δεν περιορίζεται σε σχολιασμούς, που αντιστέκεται έμπρακτα στην απάθεια, που στέκεται αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται, που αμύνετα...

Η μεγάλη σε διάρκεια διακοπή ρεύματος, που έζησε η πόλη της Κέρκυρας, επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά, ότι η συνέχεια θα είναι δύσκολη, για να μην πω τρομακτική. Εν μέσω συνεχιζόμενου καύσωνα, οι υποδομές στάθηκαν για άλλη μια φορά αδύναμες να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες. Καθισμένος στο μπαλκόνι, γιατί το εσωτερικό το σπιτιού έβραζε, μου περνούσαν από μπροστά μου φωτογραφικές εικόνες επεισοδίων, που θα μπορούσαν να συμβούν και συνέβησαν διάσπαρτες σε κάποια σημεία της πόλης. Άνθρωποι κλεισμένοι σε ασανσέρ, ανήμποροι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να ανασάνουν, μωρά που κλαίνε από την ανυπόφορο ζέστη, επιχειρήσεις που πλήρωσαν το μάρμαρο, τροφοδοτικά και τηλεοράσεις που κάηκαν από μια πόλη που αναβόσβηνε σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο στην κάψα του καλοκαιριού, αλλά και εργαζόμενοι της ΔΕΔΔΗΕ, που έδιναν μάχες μέσα στην νύχτα, για να αποκαταστήσουν την βλάβη. Και ακόμα δεν είδαμε τίποτα, τα ακραία καιρικά φαινόμενα που έχουμε ζήσει, θα φαντάζουν ήπια μπουρίνια μπρο...

  Να κοιτάμε τις νύχτες τη Μανιάνι γκρο-πλαν... Δεν είναι επανάληψη... Στην ταράτσα του Βοξ η Μελίνα θα παίζει τη Στέλλα. Ραντεβού θα σου δίνω στα σκαλιά του Εκράν, να κοιτάμε τις νύχτες τη Μανιάνι γκρο-πλαν...” Τα κείμενα δεν είναι μόνο άψυχες λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν, είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα, οι ιδέες, οι σκέψεις . Δεσμοί, σχέσεις, διαδρομές ανθρώπων. “Πάρε τη λέξη μου, δώσ’ μου το χέρι σου” Για τη συνέχεια έσκαψα βαθύτερα. Από το φωτεινό δωμάτιο τράβηξα πέντε λέξεις. Δεν θα ήθελα να γράψω για τα προβλήματα της πόλης, αλήθεια γατί να γράφουμε για τα αυτονόητα, αφού όλοι τα κατανοούν. Δεν θέλω να γράφω για όλα, χρησιμοποιώντας την ευκολία που μου προσφέρει η επιφάνεια. Δεν θέλω να γράψω αυτά που μου υπαγορεύει ο μικρόκοσμος, που ζω. Θέλω να γράψω από εκεί ψηλά, που ίσα - ίσα τον διακρίνω, από εκείνο το σημείο που κάθε λεπτό νοιώθω αθάνατος. Δεν είναι επανάληψη να ξανατραγουδήσεις εκείνο το τραγούδι που...

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών πανεπιστήμιων. Το παρακάτω κείμενο, απάντηση σε όσους βάζουν τα παιδιά απέναντι. Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα δεν τις αφήναμε να πάνε χαμένες. Ήταν καιρός για παιγνίδι, το σπίτι δε μας χωρούσε. Μαζευόμαστε στην γειτονιά και «κάναμε το διάολο τέσσερα». Παίζαμε τους μεγάλους με φαντασία ζηλευτή. Κυριακή πρωί. Τα παιδιά μου καθηλωμένα στον καναπέ, παρακολουθούν, τα παιγνίδια των άλλων. Αλλόκοτοι ήρωες, τους στερούν τη φαντασία και τους κλέβουν την ενεργητικότητα. Τρομακτικά όντα τα υποχρεώνουν σε αδράνεια στερώντας τους το δημιουργικό παιγνίδι. Δεν λέω είναι άλλες εποχές, ανησυχώ όμως. Πως χωρίς το λαχάνιασμα του «κυνηγητού», θα τρέξουν αργότερα στον μαραθώνιο;. Όταν στο «κλεφτές και αστυνόμους» καταθέταμε την τελευταία ικμάδα της αντοχής μας. Όταν στο ατελείωτο κυνηγητό μας «έπιανε η σπλήνα». Όταν στα παιγνίδια χωρίς παιγνίδια, επιστρατεύαμε το...

Σε λίγο θ’ ανοίξει και πάλι το φλέγον θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων . Ο Δήμος αδυνατεί να ανταποκριθεί στο δυσβάστακτο κόστος της μεταφοράς, που από προσωρινή έγινε μόνιμη. Το εργοστάσιο έχει οδηγηθεί στις καλένδες και η ανακύκλωση στην πηγή, αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Διαβάζοντας το παρακάτω που έχει γραφτεί πριν 18 χρόνια, το 2006, θα αντιληφθείτε το μέγεθος της ακινησίας γύρω απ’ αυτήν την τραγική κατάσταση που βιώνουμε. «Θα ξεκινήσουμε από το γεγονός. H πόλη της Κέρκυρας είναι μια βρώμικη πόλη. Καμία αμφιβολία. Οι προσπάθειες της Υπηρεσίας καθαριότητας, της σημερινής Δημοτικής αρχής, αλλά και της προηγούμενης δεν μπόρεσα να αντιμετωπίσουν το ολοένα αυξανόμενο πρόβλημα της καθαριότητας. Υποθέτω ότι και νέα Δημοτική αρχή κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες θα έχει την ίδια τύχη. Η αποκομιδή των απορριμμάτων όσο συστηματικά και αν γίνεται δεν μπορεί να εγγυηθεί μια καθαρή πόλη. Οι καθαρές πόλεις ξεκινούν από τις προθέσεις της κεντρικής εξουσίας, κατά πόσο είναι διατεθειμένη ...