Γιατί ζηλεύω τα πουλιά;

Αυτά τα εκλογικά περάσματα, τις περισσότερες φορές, αποτελούν θλιβερές παρενθέσεις σε μια σειρά δημοσιευμάτων, αναγκαίες όμως για να μου εντείνουν την αποστροφή. Αυτή η εικόνα ξεπεσμού, που προβάλλεται, αν την διαβάσεις από την ανάποδη, τα συμπέρασμα που προκύπτουν, είναι χρήσιμα προς αποφυγήν. Με πρόσχημα το συλλογικό, το ΕΓΩ αυτή την περίοδο παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Ένα ΕΓΩ και άπειρα ΘΕΛΩ, με το ΜΠΟΡΩ να έχει σκοτώσει το ερωτηματικό. Και ύστερα μου λέτε γιατί ζηλεύω τα πουλιά. Να μπορούσα να πετάξω, να δω από ψηλά τα βουνά των ΕΓΩ και των ΘΕΛΩ τους μικρά, γιατί εδώ κάτω κινδυνεύω να πνιγώ.

Παρακολουθώ κάτι τύπους αυτές τις μέρες, που φλερτάρουν την εξουσία. Υπερεκτίμηση δυνατοτήτων; Άγνοια κινδύνου; Βλακεία, εδώ δεν έχει θέση το ερωτηματικό, μόνο η περικεφαλαία, άλλωστε τρώνε την χυλόπιτα και γλύφουν τα δάκτυλα τους.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Και όταν το έγραψε ο Καβάφης δεν υπήρχε η τηλεόραση…