Καίνε πόλεις και χωριά

Η κυβέρνηση φορώντας γερμανική στολή, συνεχίζει τις εν ψυχρώ δολοφονίες. Εκατό χιλιάδες κεφάλια στο απόσπασμα, προς γνώση και συμμόρφωση. Πρωτόγνωρη βαρβαρότητα κατά του ελληνικού λαού, με δυσβάσταχτους, άνισους και παράλογους φόρους, μέχρι τελικής πτώσεως. Με το σύνταγμα να φοριέται ορθά και ανάποδα, με το άδικο να διαδέχεται το περισσότερο άδικο. Με τον φόβο να μετατρέπεται σε θλίψη.
Μπροστά σ’ αυτή λαίλαπα, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι επαγγελματίες, ο λαός που δεν μπορεί να αντέξει δεν έχει, άλλο δρόμο απ’ αυτόν της αντίστασης και της αλληλεγγύης.
Το τελευταίο διάστημα και σε τοπικό επίπεδο, βλέπουμε, να παρατηρούνται δείγματα φιλοτομαρισμού. Εργαζόμενοι, κατά εργαζόμενων. Μόνιμοι κατά αόριστου και αόριστου κατά ορισμένου χρόνου. Η κρίση και αυτό ίσως είναι το πιο μελανό σημείο, εκτρέφει φαινόμενα κανιβαλισμού. Αν δεν στηριχθούν οι εργαζόμενοι από συναδέλφους τους. Ποιος περιμένετε; Να τους στηρίξει ο Βενιζέλος; Γι αυτούς τους εργαζόμενους, που ξέχασαν την τάξη τους, να τους θυμίσω ένα παράδειγμα από την προηγούμενη κατοχή, τότε που οι γερμανοί εκτελούσαν οι ίδιοι.
Ένας από τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές την πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή λεγόταν ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΓΚΑΤΖΙΔΗΣ.
Ο άνθρωπος αυτός, επειδή ήξερε γερμανικά, ήταν διερμηνέας των φυλακισμένων.
Μόλις επιλέχθηκε να εκτελεστεί, ο διοικητής ζήτησε να αντικατασταθεί .
ο Σουγκατζίδης δεχόταν, μόνο με την προϋπόθεση ότι δεν θα μπει άλλος στην θέση του.
Οι γερμανοί δεν το δέχθηκαν και τελικά εκτελέστηκε.

Έτσι άντεξε ο Λαός με αλληλεγγύη, με συνοχή με προσφορά και θυσία. Γι’ αυτό το Λαό που υπομένει, ένα δημοτικό τραγούδι του Πόντου, από την στήλη του Παντελή Μπουκάλα.
«Βάστα, καρδιά μου, βάσταξε κάμποσα χρόνια κι άλλο, / καθώς βαστάζουν τα βουνά τους πιο βαριούς χειμώνες, / καθώς βαστάζουν τα δεντρά τον δυνατόν αγέρα, / καθώς βαστάει η θάλασσα του κόσμου τα καράβια, / καθώς βαστάει ο ουρανός όλα τ' αστέρια εκείνα, / καθώς βαστά το σίδερο βαριού σφυριού τον χτύπο, / καθώς βαστά το χάλκωμα στου σιδερά τα χέρια. / Βάστα, καρδιά μου, βάσταξε, αν θέλεις κι αν δεν θέλεις». Με αυτό το τετράκις επαναλαμβανόμενο «βάσταξον», να μοιραστεί την υποχρέωση της υπομονής με όλους τους υπόλοιπους, συγγενείς, φίλους, συντοπίτες, συμπολεμιστές σε έναν σκληρό αγώνα που το δεδομένο τέλος του δεν του μειώνει την αξία• για μια σκυτάλη καρτερίας πρόκειται που την παραλαμβάνεις για να την παραδώσεις άθικτη.»
Αγαπητοί «συνάδελφοι» εργαζόμενοι, που δείχνετε με το δάκτυλο, οι απέναντι καίνε πόλεις και χωριά, εσείς νομίζετε που θα γλιτώσετε συμμαχώντας μαζί τους;