Θα περιμένουμε

Διάβαζα την Κωμικοτραγική Ιστορία του ελληνικού Έθνους, του Βασίλη Ραφαιλίδη, ως που μια ομάδα νεοελλήνων με διέκοψε. Η κωμικοτραγική Ιστορία δυστυχώς συνεχίζεται. Ο συγγραφέας δικαιώνεται πλήρως. Αυθαίρετα συμπέρασμα, κουτσομπολιά βεβαιότητες, φήμες, που βαφτίστηκαν μαρτυρίες, ιδεολογική σύγχυση, πολλές μαλακίες. Εν τέλει Πονοκέφαλος. Γιατί ψάχνω παράθυρα; Για να φύγει το μάτι μέχρι εκεί που δεν βλέπει. Για να φύγει το μυαλό μέχρι εκεί που δεν φτάνει. Κλεισμένος τόσα χρόνια σε μια πόλη που έχει κάνει την ανακύκλωση επιστήμη, μόνο ένα ανοιχτό παράθυρο, σου δίνει ανάσες αντοχής και χρόνο υπομονής.
Όχι από σας δεν περιμένουμε τίποτα, και ο κάδος της ανακύκλωσης θα σας ξεράσει. Γιατί επιμένετε, τι προσπαθείτε επιτέλους να αποδείξετε; Μετά το ξέσπασμα της μεγάλης αγανάκτησης, έρχονται ωριμότερες σκέψεις. Μήπως δεν καταλαβαίνουν, μήπως είναι ηλίθιοι, μήπως είναι ψυχικά ασθενείς, μήπως κάποια παιδικά τραύματα δεν κατάφεραν να ξεπεραστούν; Όπως και να έχει, δεν πάει άλλο, έχει ξεπεράσει τα όρια της ανακύκλωσης αυτή η ανθρώπινη πάστα, εξαντλήθηκαν οι ανοχές μας.
Είμαστε σε μια διαδικασία αναζήτησης όχι πλέον στέγης, εμείς ασκεπείς τόσα χρόνια πορευόμαστε, αλλά έκφρασης. Και μπορεί να υπάρχει απογοήτευση, μπορεί να ορθώνονται τείχη, μπορεί να μην έχουμε χρόνο να τ’ αλλάξουμε όλα, αλλά αυτόν που έχουμε να τον διαχειριστούμε με σεβασμό προς τον εαυτό μας.

Δυστυχώς ξυπνήσαμε μια μέρα και είχαμε διανύσει την μισή ζωή.
«Κοιτάξαμε πίσω φωτιά, κοιτάξαμε μπροστά φωτιά. Πυροβάτες μια ζωή.
Θα προχωρήσουμε όσο αντέξουμε, θα κλείσουμε τις τρύπες, θα μαζέψουμε την ψυχή μας, θα ξεσκονίσουμε τα χέρια μας, θα καθαρίσουμε τα μάτια μας από τις παλιές εικόνες. Θα προχωρήσουμε.
Δυστυχώς, κοιτάμε πίσω βουνά. Κοιτάμε μπροστά βουνά. Κοιτάμε τα πόδια μας και με παπούτσια και χωρίς, τα ίδια βήματα μπορούν να κάνουν.
Θα προχωρήσουμε μπορεί να μην έχουμε χρόνο πια για να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά αυτόν που έχουμε θα τον κατοικήσουμε με ευγένεια προς τον εαυτό μας. Και θα περιμένουμε…»