Να δω τον κόσμο από ψηλά

Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, όλα αυτά τα κείμενα, τα θυμωμένα, τα μελαγχολικά, τα αισιόδοξα, που κάθε μέρα σας προσφέρω σκέτα, και σας σκοτίζω το κεφάλι, πρέπει να τα συνοδεύσω και από μια πράξη ηρωική. Κάποιες τουφεκιές στον αέρα για την τιμή των όπλων, μια αυτοσχέδια βόμβα, μια απεργία πείνας. Όχι αυτοκτονία, παρότι θαυμάζω τον Μαγιακόφσκι, για ζωή σας μιλάω, μαζί με τις λέξεις μια ισόποση δόση ζωής, γιατί τα πολλά λόγια και η λίγη ζωή έχουν γείρει την πλάστιγγα επικίνδυνα.

Μέσα στην δίνη του μυαλού μου πολλές φορές το νοιώθω, δεν το έχω πάθει, το έχουν πάθει όμως πολλοί, ζουν στο κόσμου τους τον χάρτινο και το χειρότερο πιστεύουν ότι αυτή είναι η ζωή, ΟΧΙ. Όταν θα βγουν στο φως του ήλιου θα τυφλωθούν, στο δρόμο της θα σκοντάφτουν.
Η ζωή είναι αλλού και κάθε που τελειώνω ένα κείμενο τρέχω να την συναντήσω. Δεν θα εξαντλήσω τη μάχη για ζωή σε ένα πληκτρολόγιο . Δεν θα χωθώ στην καμπίνα προσομοίωσης του αεροπλάνου μου, θα πάω να πετάξω πραγματικά. Να δω τον κόσμο από ψηλά.