Το έχω ξανακούσει, πολλές φορές σ’ αυτή τη διαδρομή. Κάθε φορά που μου συμβαίνει όμως είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Και ενώ η συνέχεια είναι γνωστή, η απώλεια μνήμης σ’ αυτό το χρονικό σημείο, ξαναγεννάει την έκπληξη. Μου το ψιθύρισε μια κυρία από τα ερτζιανά, για να το θέσω υπόψη, του απολογισμού μου: «Τo τέλειο άλλοθι. "Δεν έχω ιδέα". "Δεν ξέρω τι μου λες". "Πως το ερμήνευσες έτσι;" Μια βόλτα στο πουθενά κάναμε, εσύ γιατί ζωγράφισες δεσμούς; Ποιος δεσμεύεται σήμερα; Ποιος παίρνει την ευθύνη να έχει συγκάτοικο στο χρόνο του; Ο πιο επικίνδυνος αριθμός είναι πάντα το 2. Πάνε εξήντα χρόνια που πέθανε Αϊνστάιν και το άτομο ακόμα διασπάται.»
«Δεν το περίμενα» σιγοψιθυρίζω. Και πώς να το περιμένει κανείς που θέλει να ζήσει. Πώς να προχωρήσεις σ’ αυτήν την ανηφόρα, χωρίς την συμμαχία της ελπίδας, και την απειρία του πρωτάρη. Αν η λογική καθόριζε τα βήματα της καρδιάς μας, θα είχαμε κάνει στάση προ πολλού.
“... αλήθεια πως να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, όχι από το παρελθόν ή τον άλλο, αλλά από μια ηλιόλουστη μέρα του Γενάρη ...”
Να ήταν όλα σινεμά, μωρό μου. Να είναι όλα σινεμά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου