Είναι η εποχή τόσο μπερδεμένη, που μας δυσκολεύει να φανερώσουμε μια σταθερή θέση, να δώσουμε μια επιθετική απάντηση. Στην ερώτηση “τι λες εσύ” το μυαλό μας περιπλανιέται σε πρώτες και δεύτερες σκέψεις και καταλήγει σε ένα - με μεγάλη δόση αμφιβολίας – “ίσως ” βγαλμένο από τα βάθη της αμυντικής μας λειτουργίας.
Δεν ήταν πάντα έτσι, θα έπρεπε να γκρεμισθεί ένας κόσμος, που βομβάρδιζε με βεβαιότητες τα άγουρα μυαλά μας, να ηττηθούν τα δόγματα που μας νανούριζαν, να προστεθεί γνώση και χρόνος, για να εντάξουμε την αμφιβολία στην καθομιλούμενη.
Η εποχή μας βομβαρδίζει, αν χάσεις την προσήλωση στο στόχο και ακολουθήσεις τις προτροπές της, κινδυνεύεις να σκορπίσεις και στο τέλος, δεν θα είσαι χρήσιμος σε κανέναν. “Ένα ξέπνοο σώμα που έδωσε το παρόν σε όλες τις μάχες και δεν βοήθησε σε καμία” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου.
“Πόσα συνεχόμενα ενενηντάλεπτα μπορείς να παίξεις σε υψηλό επίπεδο; Σε πόσα αθλήματα μπορείς να διεκδικήσεις κάτι παραπάνω από την τιμητική συμμετοχή σου; Θέλεις να βοηθήσεις πραγματικά ή να φτιάξεις βιογραφικό; Αν αθροίσεις όλα εκείνα τα σημεία που επιβάλλεται σήμερα να δώσεις το παρόν σου, την υποστήριξή σου, τη φωνή σου, θα τα βγάλεις εκατοντάδες. Ένας χάρτης κατάστικτος από ανάγκες για αλληλεγγύη. Δεν μπορείς. Αν δεν σου μείνει στο τέλος εαυτός, μία πληγή θα κλείνεις και από άλλες τρεις θα χάνεις αίμα.”
Σε εποχές με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, επιλέγεις τις μάχες σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου