Ούτε με τον Βενιζέλο

Αυτό το ΠΑΣΟΚ, όχι με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ούτε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, δεν πρόκειται να ανακάμψει. Και δεν πρόκειται να ανακάμψει, γιατί εκείνη την ταυτότητα που έχασε, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, την αναζήτησε στην εξουσία, στην διαχείριση και στην πλειοδοσία. Η εξουσία ήταν πάντα το ζητούμενο. Η νίκη ανεξάρτητα αν το κόμμα είναι δεξιό η αριστερό. Το χειρότερο είναι, ότι διαμόρφωσε γενιές χωρίς πολιτική συνείδηση. Οι φανατικοί πολέμιοι του Βενιζέλου στις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές, σήμερα γίνονται οι πιο φανατικοί οπαδοί του. Συνεχίζω να υποστηρίζω, ότι το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί τον πιο ενδιαφέροντα πολιτικό χώρο, ένα κόμμα που κατόρθωσε στην αρχή με συνθήματα και στη συνεχεία με την εξουσία που διαχειρίσθηκε, να εγκλωβίσει δυνάμεις από την δεξιά μέχρι και την αριστερά. Είναι δικαιολογημένο το ενδιαφέρον για ένα κόμμα που αισθάνομαι να με έχει κλέψει. Και με έκλεψε σε μια εποχή που έκανα όνειρα. Τα όνειρα μου έκλεψε και την τιμή της πολιτικής που την είχα σε υπόληψη. Για τη συρρίκνωση του, καθόλου δεν λυπάμαι, ίσα - ίσα χαίρομαι και ελπίζω.
Θυμάμαι στις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές του 2007 τότε που οι σημερινοί κολοντούμπες, υποστηρικτές του Βενιζέλου, υποστήριζαν τον Γεώργιο Παπανδρέου έγραφα:

«Τι σημασία έχει ποιος θα κερδίσει τον Καραμανλή; Σημασία έχει ποιο κόμμα, με ποια χαρακτηριστικά, με ποια ταυτότητα μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα.
Τι νόημα έχει να νικήσει το Καραμανλή ένα δεξιό κόμμα που αποκαλείτε σοσιαλιστικό; Σε κάθε περίπτωση καλλίτερα ο Καραμανλής και η Νέα Δημοκρατία στην εξουσία, που μας δείχνουν την ταυτότητα τους και όχι πλαστογραφίες.
Ένα κόμμα, που βάζει σαν κριτήριο επιλογής αρχηγού «ποιος κερδίζει τον Καραμανλή», δεν έχει τύχη. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της 11ης Νοέμβριου, όποια και να είναι η επόμενη ημέρα μετά τις εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού, η κρίση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα…» Και συνεχίζουμε τραγουδώντας και χορεύοντας και πάλι, όπως και τότε στους ρυθμούς του Διονύση Σαββόπουλου. ( Από το Βρώμικο Ψωμί)
Ολαρία - ολαρά, δάγκωσε με πιο βαθιά Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά Ολαρία - ολαρά, με σουραύλια και βιολιά θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα ‘ναι όλη η παλιά μας συντροφιά και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά Ολαρία - ολαρά, γύρω - γύρω τα παιδιά ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά…»