Πω πω δύναμη

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Και επειδή δεν μπορώ να βρω το δίκιο μου, δεν μπορώ να βρω άλλον αγώνα αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου…»
Ο 77χρονος, Αριστερός, φαρμακοποιός δεν αυτοκτόνησε, δεν προέβη σε «απονενοημένο διάβημα». Θυσιάστηκε! Πράξη ύψιστης πολιτικής ευθύνης, που γεννιέται μέσα από αξίες, που έχουν επίκεντρο το άνθρωπο. Πού πηγάζει μέσα από την ανάγκη για προσφορά στην κοινωνία που δοκιμάζεται, στην πατρίδα που βουλιάζει. Προσδιόρισα την ιδεολογία, γιατί αυτή η χώρα, ακόμα έχει αριστερούς που θυσιάζονται. Πω, πω δύναμη.
Άρχισαν ήδη να φλυαρούν οι της κυβερνήσεως Τσολάκογλου, όλοι αυτοί, που οδήγησαν τη χώρα σε ναυάγιο, όλοι αυτοί που κυβέρνησαν «δίχως καρδιά, δίχως πνοή και δίχως άλλο πάθος από το πάθος της εξουσίας», όπως κλείνει το σημερινό άρθρο του, ο Παντελής Μπουκάλας.

Υπάρχουν ακόμα γενναίοι άνθρωποι; Ρώτησε τον παιδί τον πάτερα. Υπάρχουνε. Είναι αυτοί που δεν φλυαρούν. Δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Λίγες στροφές από την «πατρίδα» του Αλκίνοου Ιωαννίδη, χωρίς σχολιασμό:
Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ΄ τους πιο πατριώτες
να 'χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".

Δεν θέλω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.