Τελευταία σελίδα αριστερά

Και αίφνης, για όλα τα δεινά αυτής της χώρας, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίει ο Λαός δηλαδή, που στις προηγούμενες εκλογές, κατέστησε ένα μικρό κόμμα, πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων. Αυτοί που κυβέρνησαν. Αυτοί που κατέστρεψαν, σήμερα χωρίς αιδώ μιλούν για καταστροφή. Ό,τι προηγήθηκε, δεν υπήρξε ποτέ. Τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα αναβαπτίζονται, ανακηρύσσονται σωτήρες, κλέβουν λέξεις και συνθήματα, κινδυνολογούν, μέχρι θανάτου, και με περίσσιο θράσος προσπαθούν να πείσουν το εκλογικό σώμα, ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι σαν Λήσταρχος Νταβέλης, φαντάζει στα μάτια ανυποψίαστου τηλεθεατή, ο Αλέξης Τσίπρας. Ορυμαγδός επιθέσεων από το ξεπερασμένο σύστημα, εναντίον ενός νέου πολιτικού, που δε θέλει μια κυβέρνηση, όπως αυτές, που με τις πολιτικές τους έφτασαν τη χώρα στο γκρεμό, που δε θέλει να συμμαχήσει με τους υπαίτιους της καταστροφής, αλλά με το πάθος και την καθαρότητα του νέου, επιμένει για μια κυβέρνηση της αριστεράς. Είναι απίστευτη η σφοδρότητα των επιθέσεων, που δέχεται ένα...

Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, οι επικείμενες εκλογές, πατούν πλέον σε νέα δεδομένα. Οι προηγούμενες σφράγισαν το τέλος μιας εποχής, έβαλαν τέλος στο γαϊτανάκι του δικομματισμού, ανάδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα, με ελάχιστες ψήφους από το πρώτο και άνοιξαν το δρόμο, για ένα πλειοψηφικό ρεύμα, και μια αριστερή διακυβέρνηση. Οι επικείμενες εκλογές, είναι οι πρώτες της νέας εποχής. Είναι η εκκίνηση, για μια νέα πορεία της χώρας. Δεν τρέφω αυταπάτες, ξέρω ότι καλλίτερες μέρες δεν είναι αύριο, έχω όμως την ελπίδα ότι θα έρθουν, από την στιγμή, που οι πολυδοκιμασμένες συνταγές της αποτυχίας, περνούν στο περιθώριο. Η αριστερά στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της είναι έτοιμη να κυβερνήσει, αποκτάει πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, και αφυπνίζει δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη.   Μπορεί, Τίποτα να μην είναι όπως παλιά και το ποτάμι να μη γυρίζει πίσω, όμως το σύστημα, το σύστημα, αυτό το παλιοσύστημα, πριν ξερι...

Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Περίμενα τις σειρήνες του πόλεμου να ηχήσουν. Άκρα ησυχία. Το σπίτι δεν είχε καεί ακόμα. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ο ουρανός ξεπρόβαλε τα αστέρια του και   δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την καλοκαιρία που θα ξημέρωνε . Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Οι αισθήσεις ανταποκρίθηκαν κανονικά, όπως παλιά. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η χώρα είναι στη θέση της. Το νησί επίσης. Και οι τράπεζες λειτουργούν κανονικά. Είναι Δεκέμβρης   του 2014 και με βεβαιότητα σας λέω, σε λίγες μέρες θα μπει   ο καινούργιος χρόνος . Ούτε αλλάξαμε. ούτε βουλιάξαμε. Στην δεύτερη γουλιά κρασί το πήρα απόφαση, τα νέα θα τα μαθαίνω από την έγκυρη πηγή της μνήμης… Στο χέρι μας είναι να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια, έγραφα σε ένα   παλαιότερο κείμενο , να ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. « Να σηκωθούμε πάλι λίγο ψηλότερα,...

Να εξηγούμαστε, ποτέ δεν αντιμετώπισα τις εκλογές με λογικές πλειοδοσίας. Πίσω από τις προγραμματικές δηλώσεις, τα υπονοούμενα, τα διλήμματα, τους εκφοβισμούς. Πίσω από τις μεγαλοστομίες, τις φανφάρες, τις υποσχέσεις. Πίσω από τις μεταγραφές, τις ανίερες συμμαχίες, τις δημοσκοπήσεις. Πίσω από τα ψεύτικα χαμογελά, τις ρητορικές, τους καυγάδες για το πάπλωμα… Πίσω από όλα αυτά τα περιττά, υπάρχουν, σοβαρότερα πράγματα. Η χειραγώγηση του λαού, έχει και τα όρια της. Να μιλήσουμε σοβαρά, χωρίς την παραμικρή προκατάληψη, σαν απλοί παρατηρητές, από απόσταση ασφαλείας. Να τελειώνουμε με τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ!!! Να τελειώνουμε επιτελούς με αυτές τις λογικές. Δεν ταιριάζει στην αισθητική ενός Λαού αυτό θέαμα. Τόσα χρόνια ψέματα. Αρκετά. Στην περίπτωση τους, ο πιο ασφαλής σύμμαχος είναι η σιωπή και μια συγνώμη, που οδήγησαν τη χώρα στην τραγωδία, αλλά και για τις επιμέρους τραγωδίες, που φτάνουν μέχρι τις αυτοκτονίες. Αν είχαμε κατέβει από τον Άρη και ακούγαμε τους τραγικούς εκπροσώπου...

Όταν επιστρατεύεται ο φόβος, για να πνίξει κάθε αντίσταση, δεν είναι που δεν έχω τι να γράψω. Είναι που αηδιάζω να ακούω, αυτούς που δε ξέρουν πώς να πεθάνουν, γαντζωμένοι, σε ό,τι τους έχει απομείνει, να σπέρνουν φόβο,   επικαλούμενοι τη σωτηρία του Λαού, για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Υποκριτές! «Σιγά μη φοβηθώ…», εκατό φορές το ψιθυρίζω την ημέρα, ως άσκηση ψυχραιμίας, μπροστά στη σφοδρή επίθεση εκφοβισμού, που δέχεται η κοινωνία και ο καθένας ξεχωριστά. «Σιγά μη φοβηθώ». Για να οδηγήσω τα αισθήματα μου, στο δρόμο εκείνον, που με βεβαιώνει, ότι η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από το φόβο. Για να στρέψω το βλέμμα μου στο μέλλον, μεταφέροντας σε πραγματικό χρόνο, το μήνυμα του Στρίνμπεργκ: «Η κόλαση δεν είναι διόλου αυτό που μας περιμένει – αλλά αυτή η ζωή εδώ».   Σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, πριν το σύστημα χάσει τον έλεγχο, κάναμε λόγο για απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, για τακτικές που δεν συνάδουν με τη δημοκρατική λειτουργία, για μέσα που αγ...