Τελευταία σελίδα αριστερά

Το καράβι ήταν χάρτινο. Καμία αμφιβολία. Καταστρέφω κύκλους, και κάθε πλαίσιο εμπόδιο στην πνοή μου. Το χθες δεν υποστήριξε το χρόνο του. Σε χρόνο άχρονο έμεινε να υπερασπίζεται τον ενεστώτα. Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών. Τι θέλω θαλασσινός άνθρωπος στην τρύπα του ηφαιστείου; Τι θέλω; Τη θέλω ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς. Τη θέλω για μια ζωή Ύμνο στην Ελευθερία. Φεύγω συνέχεια. Η σιωπή δεν έφυγε. Τι θέλω; Τη θέλω να μην κοιτάει με τα μάτια των άλλων. Να μην είναι δική μου. Χθεσινή η φωτογραφία. Ένα ώριμο   «γιατί» ήρθε να σφραγίσει το παράπονο. Ο χρόνος έριξε τα γκάζια του  στις μεγάλες ανηφόρες. Η σιωπή δεν έφυγε, επιμένει να επιδεικνύει την ηλικία μου. Τα υπόλοιπα τα κλείνω μέσα. Μόνο εγώ μπορώ να τ’ ακούσω. Οι ρυτίδες στο λαιμό γεμάτες άρνηση. Σε κάποιες πιο ψηλά, όλες οι μνήμες συγκεντρωμένες, που δεν κατάφεραν να γίνουν λήθη. Εκτίθεμαι . Τι θέλω; Τη θέλω χαρά γεμάτη. Θέ...

Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες.. Και αυτή η Κυβέρνηση της αριστεράς, που θα περίμενε κανείς έστω και σε επίπεδο συμβολισμών, να απαλύνει τον πόνο, συνεχίζει να υποθηκεύει τον μέλλον και να δημιουργεί κάθε μέρα οικογενειακές τραγωδίες. Εκεί που περιμένεις κάτι να γίνει για να κοπεί αυτή η πορεία προς την καταστροφή, ακούς μια λέξη που αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των θυμάτων και η απάντηση στο «από ποιους», σε γεμίζει απογοήτευση και απαισιοδοξία.   Δυστυχώς έχει προηγηθεί εκπαίδευση μέχρι ανωτάτου βαθμού. Πες, πες, κάθε μέρα το συνηθίσαμε το έγκλημα. Το συνηθίσαμε το αίμα. Μας είχαν προετοιμάσει, τα χρόνια που προηγήθηκαν για να μη μας πιάνει πόνος. Μας περιόρισαν στα στενά όρια του ατομικού. Μας κατα...

Μπορεί οι εκβολές του χρόνου που μας αποχαιρετά να γεμίζουν επικίνδυνα τις πηγές του νέου. Μπορεί το μεταφερόμενο υπόλοιπο να γεννά βουνά και να αποτρέπει προσδοκίες. Μπορεί οι ευχές, να πέρασαν στην εθιμοτυπία… Δεν μπορεί, όμως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να γράφουμε ανούσιες λέξεις, βγαλμένες από τα κλισέ του «πρέπει». Δεν μπορεί και δεν πρέπει, να βιάζουμε τις λέξεις., Κυνηγός ο χρόνος μας παίρνει τα χρόνια και μας λευτερώνει από το βάρος τους. Με λέξεις θα κλείσουμε και τις τελευταίες λεπτομέρειες. Με λέξεις, θα παλέψουμε το χρόνο. Με τα αισθήματα που μας γεννά μια μνήμη, επικυρωμένη και υπογεγραμμένη. Ίσως μονάχα έτσι να δίνονται εξηγήσεις στη μόνη σταθερά, που είναι οι δικοί μας άνθρωποι, μέσα στον άπειρο χώρο και χρόνο, που μας τρομοκρατεί και μας σκορπά. «Γράφω για τον εαυτό μου και τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου», μας λέει ο Μπόρχες.. Ο χρόνος καίτοι αθώος, μας θανατώνει από τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθ...

Μετά το σοκ ήρθε ο θυμός. Και όσο ο θυμός κυριαρχούσε μας κρατούσε όρθιους. Ύστερα ήρθε ο φόβος και μια απέραντη θλίψη καθήλωσε την ελληνική κοινωνία. Μας έχουν κουράσει όλα αυτά που ζούμε. Πέντε χρόνια σε μια καθοδική πορεία και ορατότης μηδέν. Οι περιγραφές της κατάστασης ορατές πλέον και από το τελευταίο μάτι, δεν έχει νόημα η επανάληψη. Η ελπίδα ζητείται και πάλι, γιατί η τελευταία που κυβερνά, διαχειρίζεται πλέον μνημόνιο. Και εφαρμόζει μνημόνιο, το τρίτο, σε έναν Λαό αδύναμο, πεσμένο στο καναβάτσο απ΄ αυτά που προηγήθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι τις ρίζες, ούτε και τη “ψαλίδα” δεν κατάφερε να κόψει. Ο Λαός παραμένει ορφανός, νοιώθει προδομένος και απελπισμένος. Κατακτήσεις δεκαετιών έγιναν στάχτη. Οι ισχυροί,  άπληστοι με ένα στόμα τρώνε τα πάντα. Κανιβαλίζουν πάνω από μια χώρα, που δεν ξέρω τι άλλο έχει να δώσει. Η ριζοσπαστική αριστερά, που κυβερνάει, ποτίζει με το νερό της λησμονιάς τις ρίζες ενός συστήματος, που αποτελεί κοινό μυσ...

Όταν ο εαυτός μου διχάζεται, ανάμεσα στο σάπιο δημόσιο και τις απολύσεις, στους φοροεισπράκτορες και τους φοροφυγάδες, στη νέα και την παλιά γενιά , στην εξουσία και την κοινωνία, τρέχει πίσω ολοταχώς. Και πάλι απ’ την αρχή. Στράτα στρατούλα, από τα πρώτα βήματα μέχρι το σημερινό μπάχαλο. Τι έφταιξε; Και έφταιξαν πολλά και διαφορετικά, τόσα που δεν μου επιτρέπουν σήμερα να βάζω κόκκινους σταυρούς δίπλα σε ό,τι με χαλάει. Όχι δεν ανέδειξε η οικονομική κρίση την κοινωνική. Το αντίθετο. Η κρίση θεσμών και αξιών είχε προηγηθεί χρόνια πριν. Και μπορεί η οικονομική κρίση να ξεπεραστεί, η κρίση όμως που βιώνει η κοινωνία θα πάρει χρόνο πολύ. Οι διαπιστώσεις, για το τι συμβαίνει, δεν είναι τίποτε άλλο, από μια φωτογραφία της στιγμής. Έχουν προηγηθεί κεντρικοί σχεδιασμοί, βραχυπρόθεσμοι, μεσοπρόθεσμοι, μακροπρόθεσμοι . Μαζική πλύση εγκεφάλου, καμένα μυαλά, πρόθυμα να ανταποκριθούν στις καινούργιες ανάγκες που ανακαλύπτει κάθε τόσο η λογική των αγορών. «Η αγορά...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ήττα. Ηττηθήκαμε κατά κράτος. Ούτε «αέρα» δεν ψελλίσαμε. Ούτε μια τουφεκιά στον αέρα, για την τιμή των όπλων. Υπό τοιαύτας συνθήκας, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Μας είχαν υποδουλώσει χρόνια πριν, με δολώματα μας οδήγησαν στην μεγάλη φάκα και ύστερα μας έκαναν πειραματόζωα. Κάθε μέρα και ισχυρότερη δόση δηλητηρίου, μέχρι τελικής πτώσεως για να δούνε πόσο θα αντέξουν τα ποντικάκια. Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν τη διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. Το παρακάτω έχει γραφτεί πριν τα μνημόνια. Είμαστε τότε στην αναμονή της οικονομικής κρίσης. Τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μαζί με την οικονομική κρίση θα είχαμε και την κατοχή, έτσι η ευχή αυτών, που έζησαν την προηγούμενη κατοχή «Μια κατοχή θα μας σώσει», δεν ευοδώθηκε, μπορεί, κατ’ ανάγκη να μας έκοψε σε ένα βαθμό τις καταναλωτικές συνήθειες, σίγουρα όμως δεν πρόκειται να μας σώσει. Το έλεγαν και δεν το πίστευαν οι παλαιότεροι,...

Στον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να υπερασπιστώ τη ζωή, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές λέξεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές. Γι’ αυτό τα βήματα εξοκείλουν, διαφορετικά βήματα περπατάς, όταν δεν έχεις και προσπαθείς να δώσεις. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό που θα έχεις επιλέξει όμως... Πολύ λίγους ενδιαφέρουν αυτά που γράφω τελευταία. Ο κόσμος έχει προβλήματα, νοιώθει ανασφάλεια φόβο και μοναξιά Η συνέχεια με πιο ενδιαφέροντα θέματα, ξεχωριστά για τον καθένα και κοινά για όλους, όσους έχουν μάθει να πληρώνουν με κομμάτια της ψυχής τους. Μπορεί η επιστήμη να κατασκευάζει τεχνητά συκώτια, σπλήνες καρδιές χέρια πόδια, αισθήματα όμως… «πληρώνουμε με της καρδιάς το αίμα» λέει η λαϊκή παροιμία. Τι ωραία πληρωμή. αναλλοίωτη στους αιώνες, ασύμβατη με την πλαστικοποίηση. Στην ραδιοφωνική εκπομπή, που με συντρόφευε αργά...

Ποια μαγική δύναμη σπρώχνει κάποιους ανθρώπους στην φιλόξενη αγκαλιά της τηλεόραση για να γίνονται ρεζίλι; Μια άλλη άποψη για τις άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές κοινωνικού περιεχομένου, που συνεχώς πληθαίνουν. Αν ψάξουμε τα βαθύτερα αίτια, θα δούμε τι οδήγησε όλους αυτούς τους άμοιρους ανθρώπους να λένε τον πόνο τους μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα. Άκουσα το Διονύση Σαββόπουλο, παλαιοτέρα να υποστηρίζει, ότι αυτού του είδους οι εκπομπές, έχουν αντικαταστήσει την πλατεία του χωριού. Την πλατεία του χωριού που νέκρωσε, την πλατεία που ήταν ο κατεξοχήν χώρος που έβγαινα τα άπλυτα στη φόρα. Παρένθεση: οι παλιοί Κερκυραίοι, κυρίως στην ύπαιθρο, την πλατεία την έλεγαν “φόρο”. Τι να κάνει ο απελπισμένος, Το κράτος απέναντι του εχθρικό. Με τους δικούς του στα μαχαίρια. Τα καφενεία έγιναν καφέ. Η πλατεία του χωριού έχει κατεβάσει ρολά. Κάπου πρέπει να πει τον πόνο του. Έρχεται η τηλεόραση, του ανοίγει διάπλατα τις αγκάλες της, του δίνει την ευκαιρία να εκπληρώσει την ανάγκη του. Θέλει να φ...

Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου. Είχα γράψει ένα κείμενο πολύ σκληρό, πριν είχα σπάσει δυο ποτήρια κρασιού, κατά λάθος. Τριακόσιες εβδομήντα λέξεις έγραφε ο καταμετρητής, δεν έμεινε ούτε μία. Έκανα μια προσπάθεια να το ξαναγράψω, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Η κεντρική ιδέα, δεν ήταν ικανή να βάλει τις θυμωμένες λέξεις στη σειρά, μπορεί να με φύλαξαν οι θεοί. Πάμε παρακάτω. Στο τέ λος και στην αρχή. Είναι οι ευκαιρίες που μας δίνει ο χρόνος, να ξαναπροσπαθήσουμε. Ίσως αυτό να είναι το δώρο του. Θα συμφωνήσω, με μείον ξεκινάμε. Και το μείον αποτέλεσμα είναι, το θέμα είναι πως το αντιλαμβανόμαστε. Δε λέω έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα, αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή. Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο  και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει! Τα καταφέ...

Με πόνο ψυχής έβαλε την υπογραφή του, για τη χαριστική βολή στο ξεπούλημα των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, ο Υπουργός Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων κ.Σπίρζης. Να πονέσουμε και μεις μαζί του. Να πονέσουμε για τη δοκιμασία που υφίσταται η κυβέρνηση να κάνει την πόρνη, συναλλασσόμενη με τους κατακτητές, για το καλό της πατρίδας. Μου θύμισε εκείνες τις ελληνικές ταινίες που η ωραία Ελληνίδα πρωταγωνίστρια, με πόνο ψυχής πηδιόντανε με Γερμανούς αξιωματικούς για να δίνει πληροφορίας στην αντίσταση “Κατάσκοπος Νέλλη”, “Γυναίκες στην αντίσταση”, “Η μεσόγειος φλέγεται” , “Κονσέρτο για πολυβόλα” και πολλές άλλες. Αν το δούμε απ' αυτήν την άποψη, επιμηκύνονται τα όρια της υπομονής μας, άλλωστε κατοχή έχουμε και σήμερα. Η μόνη διαφορά είναι ότι σε εκείνη την κατοχή υπήρχε και αντίσταση, αντίσταση με κορμό την αριστερά . Τώρα που η αριστερά “αμάρτησε για το παιδί της” και το ΕΑΜ παρέδωσε τα όπλα, με πόνο ψυχής παραδίδουμε εκτός των ακινήτων και ο,τι άλλο μας έχει...

Σε τροχιά εορτών και πάλι. Φ εύγει ο χρόνος χωρίς, δυστυχώς, να μας απελευθερώνει και μεiς κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική από τις απώλειες, όμως κάπως έτσι περνούν τα χρόνια και επειδή πλέον είμαστε υποψιασμένοι, δεν θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω. Όσο για τα δικά μας παραμύθια με τους «καλικάντζαρους», καλό είναι να μην τα διηγούμαστε στα παιδιά. Είναι τα παραμύθια αυτής της δήθεν πόλης, αυτών των δήθεν που πρωταγωνιστούν. Γι’ αυτό αποφεύγω και φεύγω, συνθλίβοντας στη μνήμη τη μιζέρια που μας βασανίζει στα στενά των οριζόντων. Είμαστε πάνω από το μέσο όρο και ως εκ τούτου οι όποιες σκέψεις για να έχουν μια ισορροπία, δεν μπορούν να στηριχτούν σε κακά παραδείγματα. Ναι, υπάρχουν και καλά, μόνο που μειοψηφούν. Γι’ αυτά πάντα υπάρχει ένας λόγος, έστω και αποσπασματικός. «Οι πιο όμορφες συναντήσεις,. είναι αυτές που δεν έγιναν» υποστηρίζει στα «παράδοξα» ο Ευγένιος Αρανίτσης και μας ταξιδεύει στην παιδική μας ηλικία, στην δεκαετία του ’70, που αλλού ...

Όσο και να προσαρμόζονται οι άνθρωποι, πάντα υπάρχει κάτι που μένει, από ένα τρόπο ζωής που προηγήθηκε. Θα ήταν ηπιότερη η κρίση σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, αν δεν είχε κολλήσει το μικρόβιο της κατανάλωσης. Μπορεί στις μέρες μας οι αριθμοί να φθίνουν και η κατανάλωση να μην παρουσιάζει την ίδια ένταση, δυστυχώς όχι γιατί δε θέλουμε άλλα γιατί δε μπορούμε. Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στο ξεκίνημα της κρίσης. Χριστούγεννα και πάλι. «Μπορεί η κρίση να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί την δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων. Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει αυτές τις μέρες, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς ...

  «Η Γη έτσι κ αλλιώς θα γίνει κόκκινη» , μόνον που δεν φαίνεται να ξέρουμε πια τον τρόπο για να το πετύχουμε. « Κόκκινη από ζωή» κι όχι από « θάνατο ». Διότι τα παίγνια της Αριστεράς με ανήθικες εκδοχές της πολιτικής, μόνον σε τυραννίδες οδήγησαν” γράφει ο Στάθης. Κάποτε παραμονές εορτών είχαμε την πολυτέλεια να μεταθέτουμε για   αργότερα. Υπήρχε μια περίοδος ανακωχής.  Μετά εορτών, σε μέρες καθημερινότητας, η επίλυση των όποιων προβλημάτων. Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλάμε χρόνο. Δεν έχουμε την ακρίβεια της ΔΕΗ αλλά το σκοτάδι, δεν έχουμε το ασφαλιστικό, άλλα την ανασφάλεια, δεν έχουμε την δυσκολία της δουλειάς, αλλά την ανεργία, δεν έχουμε τους επιπλέον φόρους άλλα την εξόντωση των φορολογουμένων.     Κάθε ώρα κάθε μέρα,  και ανήμερα της εορτής στη μάχη, της επιβίωσης και της αντίστασης απέναντι  σ’  αυτήν την λαίλαπα των αγορών που απειλεί να μας αφανίσει. Η διάθεση των ημε...

Από την φίλη μου την Ελένη Γκίκα, που μου το χάρισε πριν έξι χρόνια, κομμάτι της ποιητικής συλλογής «το γράμμα που λείπει». Παραμονές του Αγίου, στην Κέρκυρα έναν Άγιο έχουν και δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμο για να τον προσδιορίσουν. Θα μου πείτε τη σχέση έχει το παρακάτω; Έχει σχέση με τον τόπο αλλά και με το χρόνο, που σήμερα μου επιτρέπει μόνο να επαναλάβω, ότι δεν μοιράστηκα με νέους αναγνώστες αυτής εδώ της στήλης. «το γράμμα που λείπει», για να νικήσουμε το χρόνο… «Δεν γράφουμε επειδή είμαστε ανίκανοι να ζήσουμε, αλλά για να τον νικήσουμε τον καιρό, εν τέλει» Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα. Εάν υπήρχε, θα υπήρχε ελπίδα. Εάν το είχαμε γυρέψει, όλα θα ήταν δρόμος. Και αν το βρίσκαμε, θα λύναμε το αίνιγμα. Θα είχε άρει την θνητότητα, δεν θα βιώναμε την απώλεια στον έρωτα, το απόλυτο θα έβρισκε σχήμα και πρόσωπο και εμείς δεν θα είμαστε μονάχα ένας σβώλος χώμα. «Τ’ απόκρυφο κλειδί των χρόνων που ‘ζησα», «το γράμμα που λείπει» με το τέλειο σχήμα. «Το γράμμα που γνώρ...

Αυτός ο λαός τελικά δείχνει μια αξιοζήλευτη αντίδραση απέναντι στη λογική. Τι πιο λογικό αυτή η βαθιά κρίση να μας ενώσει. Κόντρα εμείς και απέναντι στη κρίση, Πάνω απ΄ όλα το τομάρι μας . Και η κρίση μας διχάζει για να επιβεβαιώσει τη μοναδικότητα. Το παρακάτω από το χθεσινό κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου “ Την είχε διατυπώσει ένας γενναίος Γερμανός λουθηρανός πάστορας, ο Μάρτιν Νίμελερ. Τα λόγια του έχουν παραφρασθεί χιλιάδες φορές. Το πνεύμα τους, όμως, είναι αυτό: Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν φυλάκιζαν ομοφυλόφιλους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.” ...

Αυτό τον καιρό της δυσκολίας, γιατί οι ευκολίες που μας μπαστάρδεψαν, και μας έβγαλαν από τον δύσκολο δρόμο των κατακτήσεων, ανήκουν στον παρελθόν, να προσπαθήσουμε πάλι στηριζόμενοι σε όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει. Άλλη μια ζόρικη ημέρα. Μια πραγματικότητα σαν πύθωνας μας σφίγγει καθημερινά όλο και περισσότερο και το χειρότερο την έχουμε αποδεχθεί. Χρόνος για κακές σκέψεις ούτε για δείγμα, η υπεράσπιση της ύπαρξης μας, της ζωής μας, της αξιοπρέπειας μας, στην πρώτη γραμμή. Γύρισα από μια μάχη απ’ τον αέναο πόλεμο της επιβίωσης. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όσο πολεμούσα, που χρόνος για τέτοια, αυτές οι μάχες της καθημερινότητας, που δεν έχει την πολυτέλεια να την πλακώσει η πλήξη, μας μεταγγίζουν φρέσκο αίμα, μας θωρακίζουν, διώχνουν εμμονές φοβίες και ανασφάλειες, μας απομακρύνουν το φόβο του θανάτου, κάνουν αχρείαστους τους ψυχιάτρους. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, συνήθως νοιώθουμε νικητές, που αντέξαμε στη μάχη. Τώρα νοιώθω κουρασμένος όπως συμβαίνει άλλωστε ύστε...

Εκεί που κλείνω απαισιόδοξα έρχεται η επόμενη λέξη να άνοιξει μια χαραμάδα. Ένα κομμάτι της ζωής μας και αυτή η οικονομική κρίση, που θα τελειώσει κάποτε χωρίς κανείς να γνωρίζει την επόμενη μέρα. Μπορεί η ιστορία να επαναλαμβάνεται, ο χρόνος όμως δεν γυρίζει πίσω. Τα γεγονότα, όσο και αν μοιάζουν μεταξύ τους σε άλλο χρόνο είναι άλλα. Και αυτή η κρίση που αποτελεί ένα κομμάτι του παρόντος μας, δεν είναι τίποτα άλλο από μια κουκίδα στις πολλές που συνθέτουν τη ζωή μας . Κάποια στιγμή θα μπει στο φάκελλο της ιστορίας μας, θα ταξινομηθεί και θα περιμένει μέχρι να συμπληρωθεί και να κλείσει... Ο,τι ζήσαμε πριν την κρίση τα ζήσαμε,ακόμα και αν αποκτήσουμε την αγοραστική δύναμη που είχαμε, η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική. Τίποτα δεν αφήσαμε στη μέση, αυτή είναι η ζωή μας και συνεχίζεται. Και συνεχίζεται με στιγμές καλές και κακές και μέσα στη κρίση. Καταλαβαίνω, δεν είναι εύκολο για το καθένα να βλέπει την μεγάλη εικόνα.. Δεν είναι εύκολο να χάνεται στην απεραντοσύνη του...

Δεκέμβρης. Χειμώνας και με τη βούλα. Χριστούγεννα. Αν δεν υπήρχαν τα περασμένα, όχι τα περσινά, αλλά όλα αυτά που έχουμε ζήσει και κυρίως τα παιδικά, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε η γιορτή. Χριστούγεννα! Τι να γεννηθεί μετά από μια τέτοια χρονιά, που μας έκλεψε και μας υποθήκευσε το μέλλον; Τι να γραφτεί στην επόμενη λευκή σελίδα; Γιατί να γιορτάσουμε; Ας είναι καλά το ψεύδος του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες. Αυτό το ψευδός μας στήριξε και μας στηρίζει ακόμα, αυτό το παραμύθι μας κράτησε σε ισορροπία. Γιορτή σημαίνει ανάμνηση, για όλους εμάς που έχουμε παρελθόν. Για τα παιδιά είναι διαφορετικά, ζουν το παρόν το μέλλον ευτυχώς δεν το γνωρίζουν. Για το παρελθόν ο λόγος, που θα φορτωθεί ακόμα ένα χρόνο. Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 66’, στην πρώτη δημοτικού, μας είχαν μοιράσει στο σχολείο δώρα, κάτι γελασούδια, ένα μολύβι μια ξύστρα ένα τετράδιο, ήταν η πρώτη φορά που συνδύασα τη γιορτή με τα δώρα, απέραντη χαρά. Τον επόμενο χρόνο δεν θυμάμαι να μοίρασαν...

Είναι μια περίοδος αναμονής. Σε πυκνό χρόνο η ελληνική κοινωνία έζησε πολλά και το πιο σημαντικό, πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Γκρεμίστηκε ο πάλαι ποτέ δικομματισμός, καλλιεργήθηκαν ελπίδες αλλά και διαψευστήκαν προσδοκίες, αναθεωρήθηκαν προγραμματικές δεσμεύσεις και η ζωή συνεχίζεται χωρίς μέχρι στιγμής να έχει αλλάξει η εικόνα ενός συστήματος που η ελληνική κοινωνία στο σύνολο το έχει αποδοκιμάσει. Και είναι αυτό το σύστημα που μέχρι σήμερα δεν έχει κατορθώσει να ανταποκριθεί ούτε στοιχειωδώς στις πραγματικές ανάγκες του Λαού. Σήμερα παρατηρούμε μια αριστερή κυβέρνηση στο ρόλο του διαχειριστή της εξουσίας χωρίς ουσιαστικά να ασκεί πολιτική. Και πως θα μπορούσε άλλωστε, από την στιγμή που επιχειρεί με τα ίδια υλικά ενός φθαρμένου συστήματος; Η ήττα, περιμένει στην στροφή. Σε άρθρο σε αγγλικό περιοδικό ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ, παρουσιάζει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με την τρέχουσα κρίση, εξηγώντας ότι, κατά τη γνώμη του, δεν υπάρχει μια ορατή ενα...

Βλέποντας τον όγκο των σκουπιδιών, αυτές τις μέρες που ήταν κλειστός ο ΧΥΤΑ του Τεμπλονίου, τρόμαξα. Όχι από τα σκουπίδια. Τρόμαξα από την συμπεριφορά των κατοίκων αυτής της πόλης... Όχι κάποιων ασυνείδητων, αυτά τα τεράστια βουνά από σκουπίδια, δεν μπορούν να τα δημιουργήσουν κάποιοι. Αυτή η εικόνα ντροπής είναι εικόνα που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της πόλης, την παιδεία ενός Λαού, που περηφανεύεται για τον πολιτισμό του. Δεν θα συνεχίσω, γιατί αυτές οι λέξεις που βγαίνουν δεν γράφονται. Σε παλαιότερο   ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Καθημερνής» γράφει η Μαρία Κατσούνακη «Αθήνα, μια βρώμικη πόλη – δυστυχώς…», ( όπου Αθήνα βάλτε Κέρκυρα ). Πληροφορούμαστε, μεταξύ άλλων, από τους δημάρχους της Στοκχόλμης, του Μπέρμιγχαμ και της Δουνκέρκης, την πολιτική περισυλλογής απορριμμάτων, τις μεθόδους που εφαρμόζουν, τα κονδύλια που δαπανούν. Και κυρίως: παντού υπάρχουν ειδικοί χώροι, τα σκουπίδια δεν εκτίθενται στους δρόμους, όσοι δεν υπακούουν τιμωρο...

Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις.   Δεν υπάρχουν τέτοιες,   που να μπορούν να κλείνουν τους  δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε.  Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί. Τώρα δεν έχω άλλες. Και οι ίδιες χάνουν την αξία τους, αν επαναληφθούν. Μόνο στο χρόνο ελπίζω.  Και στο φως.  Ας μην  μείνουμε  άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμε. “Ας είναι αυτά τα τελευταία  λόγια σε μια ζωή  που μας διέψευσε. Πολύ μουντάδα  και αυτό το ξεπλυμένο κόκκινο χώμα,  που άφησε τη φυσική του θέση,  και ταξίδεψε στον ουρανό για να μας κρύψει τον ήλιο, που θα πάει,  πάλι στο χώμα θα βρεθεί.” Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαλλαγούμε από τον θύτη, με τα θύματα όμως; Πώς να υπάρξουν ανατροπές, όταν το μεγάλο σώμα του κοινωνικού ιστού, παραμένει σταθερό σε νοοτροπίες, παρελθόντων ετών; Ο,τι λέμε και ό,τι κάνουμε, υπαγορεύεται από μια σκοπιμότητα, κληρονομιά των...