Σήμερα έχω την αιώνια ηλικία της πρώτης φοράς

Σε τροχιά εορτών και πάλι. Φεύγει ο χρόνος χωρίς, δυστυχώς, να μας απελευθερώνει και μεiς κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική από τις απώλειες, όμως κάπως έτσι περνούν τα χρόνια και επειδή πλέον είμαστε υποψιασμένοι, δεν θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω.

Όσο για τα δικά μας παραμύθια με τους «καλικάντζαρους», καλό είναι να μην τα διηγούμαστε στα παιδιά. Είναι τα παραμύθια αυτής της δήθεν πόλης, αυτών των δήθεν που πρωταγωνιστούν. Γι’ αυτό αποφεύγω και φεύγω, συνθλίβοντας στη μνήμη τη μιζέρια που μας βασανίζει στα στενά των οριζόντων.

Είμαστε πάνω από το μέσο όρο και ως εκ τούτου οι όποιες σκέψεις για να έχουν μια ισορροπία, δεν μπορούν να στηριχτούν σε κακά παραδείγματα. Ναι, υπάρχουν και καλά, μόνο που μειοψηφούν. Γι’ αυτά πάντα υπάρχει ένας λόγος, έστω και αποσπασματικός.

«Οι πιο όμορφες συναντήσεις,. είναι αυτές που δεν έγιναν» υποστηρίζει στα «παράδοξα» ο Ευγένιος Αρανίτσης και μας ταξιδεύει στην παιδική μας ηλικία, στην δεκαετία του ’70, που αλλού φυσικά από την αγαπημένη του πόλη.

Οποιοδήποτε απόσπασμα το αδικεί, το εξαιρετικό κείμενο.

Θα παραθέσω τον επίλογο:

 

«Έτσι αφού αδυνατείς να συναντήσεις κάποιον, αδυνατείς εξίσου και να αποφύγεις την συνάντηση μαζί του, όπως έκανα εγώ στην δεκαετία του ’70 παγιδευμένος ηρωικά στην παροιμιώδη συστολή του ερωτευμένου. Δεν είσαι πια σε θέση να αναβάλεις μια συνάντηση. Άνθρωποι σαν τον ομιλούντα που η κοινωνία μολονότι δεν το ομολογεί απερίφραστα, επιμένει να αντιμετωπίζει με καχυποψία και ίσως να θεωρεί μισότρελους, είδαν κάποτε, χωρίς να την συναντήσουν την σελήνη ακουμπισμένη στο περβάζι του παραθύρου. Διαμάχες ξέσπασαν για το αν η σελήνη εκεί στο παράθυρο διάβαζε η κεντούσε. Εκ των υστέρων μπορεί να σας φαίνεται παιδαριώδες αλλά συνέβη. Είδα τη σελήνη και το θυμάμαι. Χρώμα της ήταν το ασημί, στοιχείο της το νερό, ημέρα η Παρασκευή και θέση το ναδίρ. Ηλικία η εφηβική. Μέταλλο ο υδράργυρος, και φυτό το δενδρύλλιο που ονομάζεται κουμ κουάτ.»

«Κι έτσι αργά και κρυφά ξεδιπλώνεται η ζωή, μακριά  από χλαλοές και ξεσκίσματα. Γιατί η ζωή κρύβεται όπως η φύση. Κινείτε από μυστικό σε μυστικό, από φύλλο σε φύλλο. Ο ποιητής ψαύει το φύλλο» Αντρέι Ταρκόφσι για ποιητή πρόκειται και ας έκανε τον σκηνοθέτη.

Οι πιο όμορφες συναντήσεις λοιπόν είναι αυτές που δεν έγιναν κ. Αρανίτση.

Και οι πιο μικρές αποστάσεις είναι αποστάσεις αδιάβατες. Δεν είναι τα σύνορα και τα συρματοπλέγματα που μας φράζουν το δρόμο, αλλά η απόγνωση μιας ζωής.

Η φράση - κλειδί «ήρθες αργά». Και στο φινάλε είναι αλήθεια.

Μπορεί να γέμισα με μελάνι πολλά μονόστηλα,. Μπορεί να γέμισα με λέξεις χίλιες δύο δικαιολογίες, για να φέρω στο φως ετούτη εδώ τη φράση. Μια φράση για να πω αυτό που δεν μπορώ να πω. Για τη χαρά που μου φανερώνεται, που ξεχειλίζει και με αποσπά από τα πάντα, για να με παραδώσει ξανά στον εαυτό μου και να αποκαλύψει πόσο μικρό είναι αυτό που ονομάζουμε «εαυτό». Πόσο αδύναμο και δίχως αληθινή συνοχή.

Πριν απ’ αυτόν τον έρωτα ήμουν αγέννητος. Σήμερα έχω την αιώνια ηλικία της πρώτης φοράς. Από το ένα διαμέρισμα στο άλλο, δέκα μέτρα. Οι πιο μικρές αποστάσεις είναι αποστάσεις αδιάβατες.