Η περπατησιά δεν αλλάζει

Τον ήξερα από το Δημοτικό. Συνέχισα να παρακολουθώ ανελλιπώς τα βήματά του, μέχρι την τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Τον είδα χθες στην τηλεόραση να μιλάει. Έλεγε μεγάλες κουβέντες, απ’ αυτές που χαϊδεύουν αυτιά, που δίνουν λύσεις, εδώ και τώρα. Επικοινωνούσε τις ουτοπίες του, τα ψέματά του . Ήταν ηλίου φαεινότερο, είχε παρακολουθήσει μαθήματα επικοινωνίας.

Προσπαθούσε να ξεφύγει απ΄ όλες τις κακές συνήθειες του παρελθόντος. Μάταια.
“ Το κορμί δεν ξεκορμίζει” γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, πού να πάει άλλωστε;
Πως ν’ αλλάξεις την περπατησιά σου, πως μιμούμενος ξένη φωνή, να μην ξεχαστείς στην διάρκεια μιας συζήτησης; Πρόσωπο, φωνή, μάτια, κίνηση, νοοτροπία έχουν διαποτιστεί από τον βιωθέντα χρόνο.
“Κάθε καταργημένη συνήθεια κάνει τον τέως εθισμένο να νιώθει σαν «τραβηγμένο» πρόσωπο. Κάποιο βέβηλο χέρι απλώθηκε πάνω του και τον βελτίωσε, κόβοντας ένα κομμάτι του εαυτού του”. Δεν μπορείς φίλε να ξεφύγεις από τις παλιές σου συνήθειες, δεν μπορείς να το σκάσεις από τον παλιό σου εαυτό.
Θέλεις να απαλλαγείς από τις βαριές δουλείες της νεότητάς σου. Το λες και το πιστεύεις.
“Αυτοί που σε δασκάλεψαν πιθανώς δεν γνωρίζουν ότι οι εθισμοί είναι μεταμορφώσεις μιας βαθύτητας η οποία συγκροτεί εσωτερικά την προσωπικότητα”.
“Η αλήθεια σου κατοικεί στο παρελθόν. Αν δραπετεύσει -πράγμα που δεν αποκλείεται- μοιάζεις πλέον με μεσήλικα που ανανεώνει την παιδικότητά του.