Το Πολυτεχνείο της σιωπηλής εποχής

Κάθε Νοέμβρη η μνήμη μυρίζει υγρασία. Μια πόλη που μεγαλώνει, μια κοινωνία που μικραίνει, κι ένας φόβος που δεν λέει να γεράσει.

Στην άκρη κάθε δρόμου στέκει μια υπόσχεση που χάθηκε, μια γενιά που κουράστηκε, κι ένα παιδί που ακόμη κοιτάζει μπροστά.
Αυτό το παιδί με αφορά περισσότερο απ’ όλους.
Δεν θα γράψω για το Πολυτεχνείο, για τη μοναξιά θα γράψω.
Κάθε χρονιά τέτοια μέρα, νιώθω το ίδιο κενό.
Ήθελα να γράψω πολλά και τίποτα.
Πολλά, γιατί η Ιστορία το απαιτεί.
Τίποτα, γιατί η εποχή δεν τα αντέχει.
Το Ψωμί έγινε υπόσχεση που δεν φτάνει στην πόρτα.
Η Παιδεία διαβατήριο χωρίς προορισμό.
Η Ελευθερία, ένα πληκτρολόγιο που μιλά για λογαριασμό μας.
Οι οθόνες χαράζουν τον δρόμο μιας ανεπίγνωστης μοναξιάς, κι εμείς τις ακολουθούμε.
Κάθε γενιά έχει το δικό της Πολυτεχνείο.
Η δική μας το φόρεσε σαν παλιό ρούχο και το άφησε να ξεφτίσει.
Το μετατρέψαμε σε επετειακή υποχρέωση, σε σκηνικό, σε ρητορική άσκηση.
Οι κραυγές έγιναν hashtags, τα όνειρα αναρτήσεις, οι ελπίδες σημειώσεις στο περιθώριο.
Δεν γυρίζω πίσω για να υμνήσω.
Γυρίζω για να δω τι απέμεινε όρθιο μέσα σε έναν κόσμο που έμαθε να υποδέχεται τους συμβιβασμούς σαν επιτυχίες.
Κυκλώνω τη μνήμη μου για να μη χαθώ.
Κυκλώνω τους φόβους μου για να δω αν έχουν ακόμη φωνή.
Το Πολυτεχνείο, όσο κι αν το θέλουμε βολικό, μένει μια κληρονομιά ανήσυχη.
Ανήκει στα παιδιά που κοιτούν αλλιώς, που δεν χρωστούν τίποτα στη δική μας κόπωση.
Αυτά ξέρουν καλύτερα το επόμενο βήμα.
Αυτά θα αποφασίσουν αν ο κόσμος πρέπει να ανατραπεί ή απλώς να ξαναγραφτεί.
Ήθελα να γράψω πολλά και τίποτα.
Ίσως γιατί η αλήθεια δεν έχει στολίδια.
Η μοναξιά αυτού του Νοέμβρη μάς θυμίζει πως τίποτα δεν αλλάζει μέχρι κάποιος να σηκώσει το βλέμμα.
Δεν θα γράψω για το Πολυτεχνείο.
Γράφω για ό,τι το γέννησε.
Για τη σιωπή πριν από την κραυγή.
Για τον κόσμο που ακόμα, κάπου κρυφά, περιμένει να αλλάξει.