Νιφάδες και Λέξεις

Βρισκόμαστε εδώ για να σκοτώνουμε τον πόλεμο.

Μικρές ήττες, χαμένες λέξεις, βλέμματα που γλιστρούν πάνω από οθόνες.
Η σιωπή ανάμεσα στα κλικ γεννά το κείμενο, ανάσα μέσα στη φρενίτιδα που δεν επικοινωνεί, μόνο καταναλώνει.

Τα χρόνια φεύγουν και μας αλλάζουν. Οι φράσεις κονταίνουν, τα συναισθήματα γίνονται emoji, οι λέξεις χάνονται πριν τις πιάσουμε.
Το Facebook παραχωρεί τον θρόνο του. Το Instagram και το TikTok στήνουν το θέατρό τους. Στεκόμαστε θεατές ενός κόσμου χωρίς ήχους.

Σιωπή. Καταθέστε τα μολύβια. Μια φωτογραφία αρκεί. Η εικόνα φωτισμένη, επιμελημένη, μοιάζει ισχυρότερη από κάθε λέξη κι όμως δεν λέει τίποτα.
Παρά την πολυχρωμία, κυριαρχεί η μονοτονία, η κανονικότητα που απλώνει σκιές πάνω σε κάθε φωνή.

Ακόμα επιμένω μέσα από αυτήν την στήλη να φωτογραφίζω με λέξεις, να αιχμαλωτίζω στιγμές, φώτα και σκοτάδια. Μια λέξη μπορεί να αποφύγει χίλια κλικ. Μια φράση ανοίγει χαραμάδες εκεί που η εικόνα χτίζει τοίχους.

Για εμάς που δεν πιστεύουμε σε πέτρινες απαντήσεις, όπως λέει ο Μπουκόφσκι, η αποστολή παραμένει απαλή: είμαστε εδώ για να σκοτώνουμε τον πόλεμο.
Έξω βρέχει . Έβγαλα φωτογραφία, για να συμφιλιώσω δύο κόσμους.
Θυμήθηκα τη Δημουλά, που έκανε καταιγίδα με τρεις λέξεις:
«Τρέμεις βροχή».
Κι εμείς, μπροστά στα δικά μας χιόνια, τρέμουμε λίγο περισσότερο.
Και βλέπουμε το φως να γλιστρά ανάμεσα στις νιφάδες