Χριστούγεννα με αλυσίδες

Η πόλη στολίστηκε πριν προλάβει να ξεστολιστεί. Τα φώτα άναψαν πριν καν φτάσουν οι προσφορές, κι ο Δεκέμβρης μοιάζει πλέον με ημερολόγιο εκπτώσεων. Η Μαύρη Παρασκευή, η τελευταία Παρασκευή του Νοεμβρίου, που εδώ και χρόνια απλώνεται σε ολόκληρες εβδομάδες, πλησιάζει πάλι. Κι ήδη βλέπεις ανθρώπους λαχανιασμένους να ψάχνουν «ευκαιρίες» μπας και ξεγελάσουν τον εαυτό τους. Δεν ψωνίζουν, αμύνονται.

Κι εγώ θυμάμαι πως τα πιο επικίνδυνα ταξίδια δεν είναι τα μακρινά. Είναι αυτά που δεν φαίνονται. Οι βουτιές στον δικό μας βυθό, με μια ανάσα κρατημένη για να μην ακουστεί το μέσα μας. Ταξίδια χωρίς εισιτήριο, χωρίς χάρτη, χωρίς εγγυήσεις. Τα άλλα, τα εξωτικά, είναι ακίνδυνα μπροστά σε αυτά.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η αγορά παίζει την ίδια χριστουγεννιάτικη παρτιτούρα. Κινητά που γερνάνε πριν φορτιστούν. Τηλεοράσεις που υπόσχονται ζωή σε οθόνη, σε ανθρώπους που δεν έχουν χρόνο για ζωή. Δόσεις, κουπόνια, εμπειρίες με κορδέλα. Τα όνειρα μας συσκευασμένα. Η επιθυμία σε πρόχειρη τιμή.

Κι ύστερα έρχεται η φωνή της ραδιοφωνικής κυρίας, σπασμένη αλλά καθαρή σαν αλήθεια.

«Μας ισοπέδωσαν. Μαύρες Παρασκευές, πράσινες Δευτέρες, χρυσές Τρίτες. Μάρκες, δόσεις, γιαούρτια με 200% λιπαρά, Ινδιάνοι με δώρο μικρούς Ινδιάνους, πλυντήρια που πληρώνουν το νερό. Πήρατε χιονοαλυσίδες; Όχι; Πώς θα κάνετε Χριστούγεννα χωρίς αλυσίδες; Με τι θα σας δέσουν; Θέλω λίγη σιωπή. Αυτή γιατί δεν μπαίνει σε προσφορά;»

Στο κενό μετά τη φωνή της, ανάμεσα σε δύο διαφημίσεις, πέφτει μια μικρή αλήθεια.

Δεν μας λείπει το δώρο.

Ούτε το τραπέζι.

Ούτε το ταξίδι.

Μας λείπει ο χώρος να αναπνεύσουμε.

Και τότε η ερώτηση αλλάζει μορφή.

Δεν είναι πώς θα κάνετε Χριστούγεννα.

Είναι αν θα αντέξετε να τα περάσετε

χωρίς να σας φορέσουν ξανά τις αλυσίδες.