Μνήμη Αυγούστου

Με την φίλη μου την Ελένη τη Γκίκα, αν και μακριά ο ένας απ’ τον άλλο, μας πετυχαίνουν κάποιοι μήνες στο «δόξα πατρί». Μας βρίσκουν οι αγέρηδες και μας στριφογυρίζουν, μας διαπερνούν οι εποχές, αφήνοντας η καθεμιά από ένα κοινό σημάδι που τον δείχνουμε με έκπληξη όταν τυχαίνει να συναντηθούμε. «Και συ το ίδιο; Και είναι το ίδιο. Το παρακάτω κείμενο είναι το ίδιο με άλλες λέξεις. Με τα ίδια αισθήματα και κάτω από το βάρος, που μας προκαλεί η κοινή ασθένεια (Α.Υ.Α), Άτομα Υπεραισθητηριακής Αντίληψης ή άλλως Σύνδρομο Αρωγής.
«Μάθε να ξεχνάς» και «Θα πρέπει να θυμηθείς για να μπορέσεις, τελικά, να ξεχάσεις». Για όλα φταίει ο Αύγουστος ή μάλλον ο χρόνος που διαστέλλεται υπέρ μας ή σε βάρος μας, πάντοτε τέτοια εποχή.
Άλλοι, όπου φύγει φύγει, γιατί έτσι πρέπει, άλλοι, μονάχα τώρα κλείνει η επιχείρηση, κι άλλοι, στο σπίτι τελώντας εν αδεία, θέλοντας και μη. Σε μια Αθήνα κούκλα, εάν δεν φοβάσαι φυσικά τη μοναξιά. Ακόμα κι εκεί που μένω το βουνό γίνεται πιο βουνό, οι δρόμοι ατέλειωτοι κι οι νύχτες ταινίες και παρελθόν. Προχθές, «Καθρέφτης», «Νοσταλγία» και Ταρκόφσκι, εχθές, Βισκόντι και «Αθώος», μια Τετάρτη, «Γλυκό πουλί της Νιότης» και Τενεσί Ουίλιαμς.
Γκιώνης, τζιτζίκια και βιβλία. Θρίλερ μετά μανίας, Φίτσεκ και «Θεραπεία», Φίτσεκ και «Πείραμα Μνήμης». Εκείνο το «μάθε να ξεχνάς» του εξωφύλλου άρχισε τη ζημιά. Σελίδες με αλήθειες που μπορεί να φαντάζουν υπερβολικές, μα είναι ωστόσο αληθινές. Τα στάδια του πένθους, ο διεσταλμένος χρόνος, ταινία η ίδια μας η ζωή, αυτό που περιγράφουν οι επιζήσαντες, όλα σε αργή κίνηση, με μια διαύγεια φοβερή.

Αλλά και Α.Υ.Α, Ατομα Υπεραισθητηριακής Αντίληψης, ή άλλως, Σύνδρομο Αρωγής. Εκείνο που σε κάνει να λιποθυμάς μπροστά στο ατύχημα, να υποφέρεις σχεδόν σωματικά στις τηλεοπτικές ειδήσεις, να ξενυχτάς για τους φίλους σου και να αντιδράς προσωπικά και υπερβολικά. Να είναι όλα «δική σου υπόθεση». Το σύνδρομο της καλής μαθήτριας, που μας καταλόγιζαν παιδιά; Και που φαντάζει ψεύτικο σε μιαν εποχή που δεν δίνει κανείς του αγγέλου του νερό. Και που στην τελική είναι κι ασθένεια, τα ταγκαλάκια του γέροντος Παΐσιου, η υπερευαισθησία δεν ωφέλησε ποτέ. Ποιος είπε πως τα θρίλερ γίνονται μόδα σήμερα αποτελώντας τον δικό μας θαυματοποιό Χάρι Πότερ, αφού θαυματοποιός είναι η ίδια η ζωή.
Ο Ταρκόφσκι όταν του έλεγαν πως κάνει αλληγορία, επέμενε «ρεαλισμός». Κι ο Ντοστογιέφσκι όταν του καταλόγιζαν πως ο «Ηλίθιος» δεν υπάρχει, έλεγε η πραγματικότητα είναι αυτή. Μια πραγματικότητα που είναι Φιλοκαλία και Γεροντικό και Θρίλερ και «Στάλκερ» και «Ηλίθιος» και «Δαιμονισμένοι» ή και όλα μαζί. Αλλά και το «Πείραμα Μνήμης» του Φίτσεκ είναι. Γιατί μπορεί η ιστορία να είναι ψευδής, αλλά ο Αύγουστος σε κάνει να διαπιστώνεις ότι τα επιμέρους είναι αληθινά. Κι ίσως αυτό να βλέπει ο αναγνώστης