Πέθανε ανήμερα των Χριστουγέννων ο Ποιητής Αργύρης Χιόνης. «Δεν σ` ονομάζω Θάνατο/Θανή σ` αποκαλώ/αφού θα μ` αγκαλιάσεις κάποτε, /σε προτιμώ γυναίκα».
«Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις, πώς
δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους, μές στή βα-
θιά τους πολυθρόνα, πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε τό πουπουλέ-
νιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ἕνα κουπάκι του κα-
φέ, σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ... Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ
βαθιά πού κοιμοῦνται, ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει».
Με τις λέξεις, για τη ζωή στο επόμενο όνειρο… για τη ζωή τη μαύρη και άσπρη, που δεν ξεχνάει τα χρώματα.
Με τις λέξεις που γράφτηκαν το επτά από το Στάθη, και έρχονται το δώδεκα, να θυμίσουν την διαχρονικότητα τους.
«Με τους κτίτορες, ποτέ με τους κτήτορες, αγόρι μου. Πάντα νέος, πάντα στην αγέλη, πάντα απ’ την αρχή στην αγωγή. Είναι οι στίχοι που σε περιμένουν να τους διαβείς Ιλιάδα – κι όταν πέσει ο Αχιλλέας, αγόρι μου στο ντου εσύ! Γίνε Οδυσσέας, να ξεπλύνεις τα κρίματα της μεγάλης σκιάς, να ξαναγίνεις άνθρωπος, όχι πια ο κανένας, αλλά ο Αινείας. Όνειρα και παραμύθια θα μου πεις, πες μου κι άλλα.
Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος! Οπλισμένος πιτσιρικάς! Φρεσκοπλυμένος, τσιφ απ’ την κολυμβήθρα του. Να στάζει το στόμα του στίχους και το χέρι του μάχαιραν…»
Καλή χρονιά. Καιροί που είναι τις χρειαζόμαστε τις ευχές. Τα πράγματα κάποτε θ’ αλλάξουν. Ας είμαστε ως τότε δυνατοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου