“Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία…”

Οι συχνές αναφορές σε ανθρώπους των γραμμάτων είναι αποτέλεσμα μιας αδήριτης ανάγκης να τους μοιραστώ μαζί σας. Τη στιγμή που τους αποκαλύπτω, νιώθω σαν να είμαι ο μοναδικός που τους έχω ανακαλύψει. Είναι όλοι αυτοί που τρέχουν για βοήθεια, για να πουν αυτά που σκέφτομαι, με δικά τους λόγια.
Αυτό είναι η μαγεία της γραφής να συναντάς τη σκέψη σου την ανεπεξέργαστη, την συγκεχυμένη, την ανασφαλή, την γεμάτη ερωτηματικά και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα.
Η αμυντική λειτουργία φαίνεται πως εκφραζεται με μια αξιοθαύμαστη αυτονομία. Δεν εξηγούνται διαφορετικά αυτές οι εναλλαγές στη διάθεση μου. Πριν μια ώρα σκοτεινά και η αλήθεια είναι, ότι μια μικρή σπίθα ήταν ικανή για να φωτίσει. Δεν προκύπτουν λόγοι σοβαροί. Τίποτα δεν άλλαξε και όπως φαίνεται τίποτα δεν θα αλλάξει προσεχώς.
Πάω να πω στον ουρανό, /πάω να πω στο σύννεφο/ το πουλί δεν πιάνεται,/ το πουλί δεν χάνεται / πάνω από τον ουρανό.
Μέσα από τον άνεμο /άνθισε χρυσάνθεμο / πέφτουν πέταλα στη γη,/ παν να βρούνε το πουλί / σκοτωμένο που λαλεί.

Ένα τραγούδι, «οδός ονείρων», ένας ήλιος νικητής που διώχνει τις αμφιβολίες, ένα λουλούδι που μεγάλωσε αισθητά από χθες, ήταν αρκετά για να ενεργοποιήσουν την άμυνα παρά τη θέλησή μου
«Για έλα στη θέση μου» μου είπε. «Δεν θέλω ποτέ να έρθω στη θέση σου, στη δική μου θέλω να μείνω και εσύ στη δική σου. Μόνο, σε παρακαλώ μπορείς να έρθεις λίγο πιο κοντά»
Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία. Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας. Θα μας αναστατώνει για λίγες ώρες, τόσες ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της Ύπαρξης.

Υ.Γ 'Οσο για τις γάμπες "Οι γάμπες λένε πάντα την αλήθεια. Όσο και να προσπαθεί μια γυναίκα να τις παρασύρει σε κάποια υποκρισία, οι γάμπες παραμένουν ειλικρινείς σαν στολισμένα δίδυμα που τα ’βγαλε η μαμά τους βόλτα στο πάρκο.
Συχνά βλέποντας ένα ζευγάρι γάμπες μου ’ρχεται η επιθυμία να τις πάρω και να φύγω. Μόνο αυτές όμως κι έστω μόνο τη μία», γράφει ο Αντώνης Σουρούνης.