Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2018

Ολοταχώς στη γλυκιά μελαγχολία του Σεπτέμβρη

  πρώτηΣεπτέμβρη
“Αγαπητέ θείε Έκτορα

Ένα πρωινό, ξύπνησα χωρίς σκεπάσματα. Είχανε κολλήσει στις πλάκες του δωματίου μου, απο κάποια νυχτερινή μου πάλη. Εγώ δεν ήμουνα παρών. Έγινε με το υπόλοιπό μου, που τις νύχτες μένει ξάγρυπνο να μη χάσει ούτε σπιθαμή από τον ορισμένο μου χρόνο στη γη. Αυτά, δεν τα κανονίζω εγώ. Τα βρήκα και τα υπομένω όλα, γιατί αγαπώ την ζωή, αν και έχω την αίσθηση πως είμαι πάντα στα όρια της. Ναι κάπως έτσι, εκεί που γέρνω, να βουτήξω στα βαθιά της, γλιστράω στην άκρη, σαν από αυτοσυντήρηση, κι ακροβατώ περιθωριακά, σαν κολασμένος που αγαπά τα βάθη, και του τα απαγόρεψαν. Τον βάλανε στα ρηχά, να ζήσει με την ανεκπλήρωτη επιθυμία των άπατων…" Απόσπασμα από την πρώτη επιστολή του Σεπτέμβρη προς τον θειο Έκτορα (” Η σφαγή των εντόμων” Σπύρος Σίγμα)
Είναι η μαγεία της γραφής, που ξεκινάει από αλλού και φτάνει στα χέρια σου, πουκάμισο στο νούμερο σου και σε χρώμα θαλασσί, για να ταιριάζει και με το τραγούδι. Είναι η μαγεία της γραφής που συναντάς τυχαία και αρχίζεις να πιστεύεις στα θαύματα. Είναι ο τρόπος ο κοφτός που σου δίνει οξυγόνο κάθε πέντε λέξεις.Είναι αυτά που αντικατέστησες με την σιωπή. Τρεις τελείες, που περιμένουν τη συνέχεια… Να συνεχίσουμε την αναφορά στη θλίψη για να μη γίνει κατάθλιψη. Πως λέτε τόσα χρόνια καταφέραμε ν’ αντέξουμε; Μοιραζόμαστε τα κακά μαζί σας, τα εκθέτουμε στο φως του ήλιου, τα κάνουμε κοινά μυστικά και τα αποδυναμώνουμε. Δεν είναι το φθινόπωρο, που μας δημιουργεί μελαγχολία είναι οι μέρες πριν.
Εδώ στη μικρή μας πόλη, η επικαιρότητα με αηδιάζει. Γι’ αυτό διακόπτω τις συνέχειες. Επιστρέφω όμως πάντα στις ανεπίκαιρες αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια.
«Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θάχει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα η μέλλουσα ζωή. Στο κάθε πράσινο φύλλο ζούνε όλα τα κίτρινα που λησμονήσαμε…»
Και αν επιστρέφω στις ανεπίκαιρες αλήθειες μου, είναι, γιατί το χρονογράφημά μου, κινείται σε χρόνους άχρονους και την επικαιρότητα την υπαγορεύουν κάθε φορά δυνάμεις, που ξεπερνούν την επανάληψη στη θλίψη.
Θα συνεχίσουμε απαντώντας με σιωπή, σε όλα αυτά που περίμενα, και με υπομονή μεγάλη. Ολοταχώς στη γλυκιά μελαγχολία του Σεπτέμβρη. Να παίξουμε. Να ζήσουμε. Και για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν. Το παράπονο εκείνης της στιγμής και μας άφησε εκεί στου δρόμου τα μισά, ήταν παιδί κάποιας αγνοημένης λεπτομέρειας, αν δε με γελάει η μνήμη μου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...