Η σιωπή των “λογιστών”

Λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός, γι’ αυτό και κάποιοι χρυσοθήρες το βουλώνουν. Υπάρχουν πολλών ειδών σιωπές, αυτές που κρύβουν ταπεινότητα, που καταπνίγουν τη οργή, που δεν βρίσκουν λέξεις να απαντήσουν στο παράλογο. Αυτές που αποδυναμώνουν τις ύβρεις. Αυτές που σκεπάζουν τη φασαρία του Αυγούστου. Υπάρχει όμως και η ένοχη σιωπή, αυτή που αποσκοπεί, που υπολογίζει, που κάνει προϋπολογισμούς, απολογισμούς και φανερώνει ισολογισμούς. Η σιωπή των “λογιστών”, που το κέρδος ή η ζημιά αποτελούν προϋπόθεση για να ενεργοποιηθούν οι φωνητικές χορδές, για να κατηγορήσουν ή να υπερασπίσουν. Είναι η σιωπή που προσπαθεί να χτίσει το ατσαλάκωτο προφίλ. Που κρατάει αποστάσεις από την ομάδα για να μην διακινδυνεύσει τίποτα. Να μην υποστεί τη φθορά του χρόνου. Να μην συγκρουστεί με συμφέροντα. Η σιωπή που κρατά τις πόρτες ανοιχτές. Και δίπορτο και τρίπορτο.

Για να εξηγούμαστε δεν έχει σχέση με την σιωπή του Αυγούστου. Η ένοχη σιωπή χαρακτηρίζει ανθρώπους μεθοδικούς που στερούνται ιδανικών. Ανθρώπους, που προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους - δεν αφορά το κοινωνικό, αλλά το προσωπικό - απέχουν διακριτικά, από τα δύσκολα και τρέχουν να πάρουν το μερίδιο τους, από την όποια επιτυχία
Δεν είναι πάντα η σιωπή χρυσός ψυχής, είναι και τριάντα αργύρια της προδοσίας. Είναι και το φιλί του Ιούδα.
Για να μην χαλάσουμε τη σειρά, μήνας που είναι, θα κλείσουμε ανάποδα. Ένα ραδιοφωνικό σχόλιο μετά το τραγούδι, και με το φεγγάρι έτοιμο να εκραγεί.
“Ζώντας διαμέσου των σιωπών νοσταλγούμε τους ήχους μια άλλης ζωής. Εκεί που η συνείδηση δεν είναι ύβρις και η ύβρις δεν εκτελεί χρέη εξουσίας. Πότε ήταν αυτή η άλλη ζωή; Στο βάθος του χρόνου του μυαλού μας, στο έξω έξω των ονείρων μας πριν μεγαλώσουμε, πριν σκεφτούμε, πριν το σώμα μας, δοκιμάσει τη θλίψη του. Όσοι ξέφυγαν από το κοινωνικό καρμπόν τρέχουν να σωθούν. Ή μένουν εντελώς ακίνητοι, να περάσει δίπλα τους το φίδι της ευτέλειας χωρίς να τους δαγκώσει. Έτσι θα συντηρούμε τον μύθο μας με μικρές, τόσα δα υποχωρήσεις, γιατί τα τσιγάρα είναι πανάκριβα. Και οι φίλοι επίσης".