Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει. Πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στα βήματα και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου, που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη.
Η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό είναι καλό να μην το ξεχνάμε. Πολλούς απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τους βλέπουμε, να ολοκληρώνονται, άλλοι αργούν περισσότερο και δεν μας δίνουν τη χαρά της δικαίωσης, αυτούς πρέπει να τους φανταστούμε.
Νομοτελειακά αυτό θα γίνει ας μην ανησυχούμε, όσο για την περιέργεια, ορθά το περιγράφει η Κυρία ας το αποδώσουμε από Κύριο.
«Καλά, αυτό θέλω να το δω. Να έρθει κάποιο σούρουπο ξανά ν’ ανταμωθούμε. Είμαι περίεργος πως θα είναι τα λόγια όταν τους κάνεις κατάψυξη, πως χτυπάει η καρδιά όταν της δείχνεις τα νιάτα και τα χρόνια τα χαμένα της. Θα με πειράξει που θα έχεις μεγαλώσεις τόσο; Θα σε πονέσει που κρατήθηκα σιωπηλός τόσα χρόνια, που δε σου παραχώρησα ούτε ένα τόσο δα βράδυ Σαββάτου; Θα γνωριστούν τα μάτια μας η θα είναι θολωμένα από τις χιλιάδες εικόνες που παρεμβάλαμε προκείμενου να μην κοιταχτούμε; Πλάκα θα έχει. Πλάκα βαριά, σαν εκείνες τις άσπρες, τις παραλληλόγραμμες, που έχουν πάνω τους σκαλισμένα ονόματα και ημερομηνίες σε απόλυτο μαύρο».
Πλάκα θα έχει…
Όσο περνά ο καιρός θαρρείς και περισσεύω σ’ ένα παρελθόν που απεγνωσμένα προσπάθησα να γίνει μέλλον. Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητές…«Ας είναι. Έτρεξα πολύ μακριά μου τελικά. Με κύκλωσα σαν αγγελία οικείας οικοίας, ευάερης και ευήλιας. Τα τετραγωνικά δεν πρόσεξα κι ίσως γι’ αυτό τώρα να με στενεύουν.»
1 σχόλιο:
Ένα ποιήμα για τη στήλη που ελπίζω να σου αρέσει
"ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ Ο ΕΝΤΙΜΟΣ ΓΡΑΦΕΑΣ ΝΕΤΦΑΛ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΠΑΡΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΔΥΟ ΣΤΗΝ ΟΥΡ"
Μάρτυς μου ο Θεός!
Θα'χα κάνει τη γραφίδα μου κομμάτια,αν δε μπορούσα
να χαράξω στο λαιμό σου το σημάδι της αγάπης ζωντανό,σαν τη φωτιά που φυλακίζει το σχήμα του σ'αυτόν τον ανυπόφορο πηλό(αγύμναστο στη γλώσσα και στην παραφορά της).
Φαντάζομαι πως η γραφή θα γίνει κάποτε κάτι ιδιαίτερα λεπτό
και η σιωπή αλύπητη στην αναγνωσιμότητά της.
Ως τότε, νύχτες σαν κι αυτή τη χτεσινή θα προωθούν την παλιά τέχνη του δισταγμού:
εκείνος να υπαγορεύει με φωνή επιβλητική
κτήματα,δούλους,ζωντανά κι εσύ να σπαρταράς μες στην ασπράδα αυτού του άγραφου λαιμού,κοιτάζοντας επίμονα την άναρθρη τελετουργία της γραφίδας.
Μπορούσα να σε σκότωνα!Δεν το'κανα.
Υπήρξα έντιμος γραφέας,θα συνεχίσω!
Ξέρω πως όπου οι άλλοι δε θα βλέπουν παρ'ένα ακόμη σημάδι μετρικό,εσύ θ'αναγνωρίζεις:
"Σε θέλω,μου ανήκεις,σ'αγαπώ"
Βλέπεις σε λάτρεψα και κάπως έπρεπε να το αποσιωπήσω.
Γιώργος Μπλάνας
Δημοσίευση σχολίου