“Εμείς στην ηλικία τους ...”

Με απασχολεί έντονα και όχι τώρα, σχεδόν από τα χρόνια της εφηβείας, τότε από το αντίπαλο στρατόπεδο. Αντίπαλο; Ναι για να μην πω εχθρικό.

Δεν χρειάζονται επιχειρήματα για να σας πείσω, όλοι το έχουμε νοιώσει, χθες που είμαστε έφηβοι, σήμερα που είμαστε γονείς. Το παλεύω αλλά δεν μπορώ. Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με την εφηβεία, παθαίνω ένα είδος αμνησίας. Το επαναλαμβάνω όταν κάθε φορά ο πειρασμός δεν με αφήνει να δω την νομοτελειακή πορεία των πραγμάτων.
“Εμείς στην ηλικία τους λέμε” και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει παίρνουμε τις αποστάσεις εκείνες, που διευρύνουν το χάσμα, επιβεβαιώνοντας ότι η κάθε γενιά αντιμετωπίζει την επόμενη με καχυποψία. Μια καχυποψία που έχει να κάνει πάντα, με μια ανησυχία ότι ο νέος δεν μπορεί, να ανταποκριθεί στις δεδομένες υποχρεώσεις του.
Βλέπουμε τα παιδιά σαν ξένα, Τα παιδιά μας!!! Και μόνο αν γίνουν σαν και εμάς μπορεί να τα θεωρήσουμε οικία. Δεν είναι από ενδιαφέρον, από ανησυχία είναι η στάση μας. Νοιώθουμε ασυνείδητα ότι κινδυνεύουμε, άλλωστε κάθε τι ξένο αποτελεί πάντα ένα αίνιγμα και κατ΄ επέκταση ένα κίνδυνο.
Δυστυχώς “κάθε παλιά γενιά αρέσκεται να προβάλλει πάνω στους επόμενους, πολλά από τα δικά της δαιμόνια και μαζί πλήθος από τις δικές της ολιγωρίες, σάμπως να τρέμει μήπως ξεπεραστεί.”
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και ας έχει εδραιωθεί μέσα μας ότι η κάθε μας κίνηση εμφορούμενη από το συναισθηματικό δέσιμο που είναι δεδομένο, μπορεί να έχει κάποιες φορές και σημεία υπερβολής.
Η ίδια η εφηβεία ερμηνεύεται σαν ασθένεια, που όσο πιο λίγο διαρκέσει, τόσο το καλύτερο για την κοινωνία.
Όπως παρατηρεί ο Κωστής Παπαγιώργης “Κανείς δεν γεννιέται γέρος. Ούτε κανείς μένει δια βίου νέος. Οι ενήλικες είναι πρώην νέοι, οι νέοι είναι υποψήφιοι γέροι. Μέσα από αυτά τα οδυνηρά και γοητευτικά πριν και μετά, παίζεται η κωμωδία της επιταγής και της εξέγερσης. Με μια διαφορά: η νιότη κρατάει λίγο, ενώ η ωρίμανση πάει του μάκρους. Συχνά πέραν του δέοντος…”
Όλα τα παραπάνω με ένα μεγάλο ερωτηματικό που κανείς δεν είναι βέβαιος αν απαντηθεί στη συνέχεια.