Παραδόθηκαν στους δικαιούχους και οι τελευταίες εργατικές κατοικίες στον Άγιο Ιωάννη. Επιτέλους.
Ένα έργο που πέρασε από χίλια κύματα με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων που εναλλάχτηκαν στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια και τη μεγαλύτερη της κυβέρνησης Σαμαρά 2012 – 2015 που πάγωσε τις εργασίες. Ο Υπουργός Κωστής Χατζηδάκης είχε την τύχει να βάλει την τελευταία πινελιά, σε ένα έργο, που για τη μεγάλη καθυστέρηση, ευθύνεται πρωτίστως και ο ίδιος αφού υπήρξε Υπουργός, της τότε Κυβέρνησης Σαμαρά.
Διαβάσαμε και είδαμε πολλά αυτές τις μέρες, από όλες τις πλευρές. Από τη μία φιέστες και αγιασμοί, από την άλλη γκρίνια και ούτε μια συγνώμη σε όλους αυτούς που ταλαιπωρήθηκαν χρόνια και στο τέλος παρέλαβαν σπίτια 15ετίας.
Η αντιπαράθεση βέβαια για τα παραπάνω δεν περιορίζεται σε κεντρικό επίπεδο, μεταφέρεται και εδώ στην μικρή μας πόλη. Για την δική μας στάση το παρακάτω.
Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία (για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε.
Η ανεπάρκεια των υποδομών, η εγκατάλειψη των μνημείων, η διαχείριση στων απορριμμάτων, η ύδρευση, η επέλαση των πολυεθνικών, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
Η ευθύνη μας, περιορίζεται στην αδυναμία μας να επιτύχουμε την πολυπόθητη κοινωνική συνοχή. Αυτή επί του παρόντος μπορεί να περιορίσει την ισοπέδωση.
“Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου.”
Διαβάσαμε και είδαμε πολλά αυτές τις μέρες, από όλες τις πλευρές. Από τη μία φιέστες και αγιασμοί, από την άλλη γκρίνια και ούτε μια συγνώμη σε όλους αυτούς που ταλαιπωρήθηκαν χρόνια και στο τέλος παρέλαβαν σπίτια 15ετίας.
Η αντιπαράθεση βέβαια για τα παραπάνω δεν περιορίζεται σε κεντρικό επίπεδο, μεταφέρεται και εδώ στην μικρή μας πόλη. Για την δική μας στάση το παρακάτω.
Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία (για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε.
Η ανεπάρκεια των υποδομών, η εγκατάλειψη των μνημείων, η διαχείριση στων απορριμμάτων, η ύδρευση, η επέλαση των πολυεθνικών, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
Η ευθύνη μας, περιορίζεται στην αδυναμία μας να επιτύχουμε την πολυπόθητη κοινωνική συνοχή. Αυτή επί του παρόντος μπορεί να περιορίσει την ισοπέδωση.
“Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου.”
Δείτε λιγότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου