Επιστρέφω πάντα και ας μην έχουν οι δρόμοι γυρισμούς, που λέει και το τραγούδι. Τώρα πια δεν ψάχνω, βρίσκω. Όσα με ευκολία απέρριψα, όσα εκείνα τα χρόνια της λαιμαργίας δε μπόρεσα, να απορροφήσω, όσα τα δόγματα μου στέρησαν να γνωρίσω, όσα τα μάτια μου δεν είδαν, γιατί κοίταζαν ψηλά, πολύ ψηλά στα αστέρια, στο άπειρο, στο τίποτα.
Τώρα βρίσκω, γιατί όπου και να κοιτάξω μια ηλικία με προσγειώνει, μια υπομονή με φρενάρει, γιατί μπορεί να λιγοστεύει ο χρόνος, είναι όμως αρκετός όσος και αν μένει.
………………………………………………………………………………………….Το ζεστό μήνα Αύγουστο, από μια ταινία ακατάλληλη των 13, που ακόμα μου έχει μείνει απωθημένο όταν ήμουνα 8, μέχρι σήμερα που είμαι 48, ανακαλύπτω. Και είναι οι στιγμές οι ανεπεξέργαστες, σαν τις φωτογραφίες που έχουμε δει και ξαναβλέπουμε μετά από χρόνια. Δεν είναι ίδιες και δεν φταίει που κιτρίνισαν από την πολυκαιρία. Είναι οι στιγμές που μάζεψα βιαστικά όλα τα χρόνια της συγκομιδής.
…………………………………………………………………………………………..
Επιστρέφω πάντα, τώρα πια δεν ψάχνω, βρίσκω, ανασύρω από τις γεμάτες αποθήκες, του εγκέφαλου μου με την πρέπουσα προσοχή και ανακαλύπτω, τους φίλους μου, την πόλη μου, την θάλασσα το ζεστό μήνα Αύγουστο. Για την γυναίκα συνεχίζω την προσπάθεια, έχω όμως χρόνο.
…………………………………………………………………………………………..
Για να μην ξεχνιόμαστε με τους φίλους τους εντιμότατους, θα συνεχίσουμε αφού αναρρώσουν. Για την ώρα, θα αφιερώσω στους μεσήλικες της πρώτης γενιάς φαρσοτρομοκρατών, το παρακάτω απόσπασμα από ραδιοφωνική εκπομπή, κάπως πειραγμένο και περαστικά.
«Ευτυχώς ακόμα εξακολουθούν να γεννιούνται άγγελοι. Τους συναντάτε τις δευτέρες πρωινές ώρες, εκεί που ξέρετε. Με την πανοπλία του αλκοόλ, το χαμόγελο τους, ζωντανεύει το παραμύθι και ξαναδίνει χρώμα στα μαγούλα σας, ισιώνει κάπως το χάρτη του προσώπου σας αφαιρώντας τα βουνά, αφήνοντας μόνο τις θάλασσες. Παίρνετε θάρρος, ξεχνιόσαστε και ετοιμάζεστε για μπάρκα, οι άγγελοι εξ ανατολών το ξέρουν μα δεν το λένε για να σας βλέπουν χαρούμενους και με την ψευδαίσθηση μιας δεύτερης νεότητας κοντά τους. Τι ξέρουν; Ότι τα καράβια που θα πάρετε αυτή τη φορά θα είναι πέτρινα» .
.
1 σχόλιο:
Αντε καλέ που θα 'ναι πέτρινα τα καράβια! Ας είναι, σε συγχωρώ μόνον επειδή είναι ένα υπέροχο ποστ! Κι έτσι είναι, όταν ανοίγουν τα ματάκια σου, βρίσκεις! Μόνον βρίσκεις! Εστω και αν ακόμα δεν βρήκες τον τρόπο να μου απαντάς! στα σχόλια λέω! Εύγε και πάλι για τούτο το ποστ, αν σου πώ ότι ετοιμαζόμουν να γράψω ένα με ακριβώς τον ίδιο τίτλο; Αλλά κέρδισε μετά η Μόρισσον και το... αγαπώντας όπως μπορείς! Επειδή "ποτέ δεν ξέρεις πότε και σε ποιο πρόσωπο θα ενσαρκωθεί η αγάπη" και οι τρόποι μπερδεύονται συνήθως πολύ (και μίσος γίνονται, και κόντρα γίνονται και πόλεμος μέγας όταν ο άλλος σε αφορά) άσχετο! από ένα ακόμα πιο άσχετο αυτή τη φορά (και εκτός θέματος) άλεφ
Δημοσίευση σχολίου