Αύριο να θυμηθείτε να το αγοράσετε

Γα να μην παίρνω μια φράση από την αρχή και μια από το τέλος, που διαφωνώ και να τις συνδέω με μια από την μέση που συμφωνώ καλό είναι να διαβάσετε το τελευταίο βιβλίο της φίλης μου της Ελένης Γκικα «Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω». Ιστορία για δύο. Θα μπορούσε να το πάρει κανείς και ως μυθιστόρημα ερωτικό, αλλά παντελώς απουσιάζει εκείνος. Θα πείτε και τον Θεό δεν τον βλέπουμε και όμως υπάρχει. Πανταχού παρών, όπως και στο βιβλίο ο μεγάλος απών.
Στις σελίδες του, δυο γυναίκες βαδίζουν σαν… τρένα, σε παράλληλες ράγες. Τα βήματά τους, υπό κανονικές συνθήκες, δεν μπορεί να συγκλίνουν πουθενά, τη μια την λένε Πέτρα και πέτρωσε, διδάσκει, επιβιώνει και καλλιεργεί νεραγκούλες και ζουμπούλια. Είναι φιλόλογος, έτη και έτη, στο ίδιο σχολείο, Πέτρα Φον Πιέτρη την φωνάζουν γελώντας οι μαθητές της. Χρόνια και χρόνια στην ίδια διαδρομή, σωτήρια επιβίωσης τελετουργία.
Η άλλη είναι η Λόλα. Για την Πέτρα, η Ρόζ Λόλα. Λόλα Λαμπίρη που δεν θα την είχε συναντήσει ποτέ, αν έλειπε τελικά αυτή η επαρχιακή εφημερίδα. Άλλ’ όταν ο δήμαρχος τής ανάθεσε την αρχισυνταξία δεν της είπε ότι θα… χρεωνόταν και τη «Ροζ Λόλα».
«Ιδεολογικά ύποπτη» ο τίτλος της σελίδας, αλλά για την Πετρούλα Πιέτρη, η «ροζ σελίδα». Σε αντιδικία, μονίμως. Όπως το μαύρο με τ’ άσπρο, το φως με το σκοτάδι.
Κάτι που υπηρετείται πιστά και ως δομή.
Η Πέτρα Φον Πιέτρη αφήγηση ρεαλιστική, οι πέτρινες μέρες της Πέτρας. Η Λόλα Λαμπίρη, μονάχα «Ιδεολογικά ύποπτη» σελίδα. Και ό,τι έχει να πει, δάνειο πάντα! Το μέσον της ένα βιβλίο. Με φράσεις- δάνεια φαίνεται να πορεύεται μια ζωή, αλλά ακόμα και μέσα απ’ αυτές, σε τέλεια ασυμφωνία με την Πέτρα. Σα να γεννήθηκε η μία για να βασανίσει την άλλη.
Τα κεφάλαια εναλλάσσονται ως εξής: κεφάλαιο Πέτρας, το «ροζ κείμενο» Λόλας.
Η Πέτρα μιλά για πράγματα καθημερινά, περισσότερο επαναλαμβανόμενες κινήσεις: τα λουλούδια κι ο κήπος, οι σκανταλιές, τα παιδιά, το μανάβικο, το μπακάλικο, ο ελαιώνας απέναντι, η επαρχιακή πόλη στην οποία χτίστηκε κυριολεκτικά μέσα στην πέτρα. Κι όμως κάποτε σπούδασε στο Λονδίνο. Ακόμα θυμάται απ΄ τη σοφίτα στο Λούτον «τα τρένα να περνούν κι εκείνο τον άντρα». Διότι κι εκεί, αυτό έκανε: έβλεπε τα τρένα να περνούν.
Η Λόλα έχει πάθος. Κι ό,τι διαβάζει, το παίρνει πολύ προσωπικά. Κάθε βιβλίο, καθαρίζει για κείνη. Τα βιβλία είναι ό,τι ο κήπος και τα λουλούδια για την Πέτρα.
Απ’ τις σελίδες της Λόλας, «Ιδεολογικά ύποπτοι» περνούν, Μάνος Κοντολέων, Τσαλίκογλου, Ευθυμιάδη, εξουσία, τρομοκρατία, Τρότσκι, Φρόυντ, πατήρ Νικόλαος κι Άγιον Όρος. Ο,τι γνώρισε κι άγγιξε κι ό,τι δεν θ’ ακουμπήσει ποτέ, το Λονδίνο, η σοφίτα, τα τρένα κι εκείνος ο άντρας.
Κάθε σελίδα της Λόλας για την Πέτρα, σεισμός. Επί μέρες αντιδικούσε μονολογώντας μαζί της.
Τριγύρω τους, η ελληνική επαρχία που λες και σταμάτησε στο πενήντα. Ευτυχώς δεν μας βλέπουν, συμφωνούν και οι δυο. Άλλ’ όσο προχωρά η ιστορία, όλο και σε πιο πολλά συμφωνούν. Σαν το ηφαίστειο κάτω απ’ το παγόβουνο η Πέτρα. Κι η Λόλα, αντανάκλαση του τίποτα, οφθαλμαπάτη, σαν τη γυναίκα στην «Εφεύρεση του Μορέλ», όσο και αν την έψαξε η Πέτρα, σχεδόν δεν υπάρχει.
Η μνήμη κι η λύπη, ο συνεκτικός ιστός. Κι αυτή η αναβολή εις άπειρον και για τα πιο βασικά: αύριο να θυμηθώ να αναπνεύσω (δηλαδή να ζήσω). Αλλά η μνήμη είναι μαχαίρι που αδιάκοπα σε τυραννά ειδικά όταν ζεις διαρκώς με αναβολές και όλο «αύριο να θυμηθώ να σου μιλήσω», «αύριο να θυμηθώ σε φιλήσω». Και ίσως αυτό να είναι η μόνη ομοιότητα τελικά. Εξάλλου ο καθένας μας κουβαλάει και τον διώκτη του. Όμως οι άνθρωποι βλέπουν πάντα ό,τι φαίνεται, και κατά τα φαινόμενα, οι δυο γυναίκες της ιστορίας δεν συναντήθηκαν ποτέ. Όπως πολλές φορές δεν συναντάμε ποτέ τον εαυτό μας.
Η ιστορία, κατακερματισμένη, βλέπουμε μόνο σπαράγματα.