Τελευταία σελίδα αριστερά

  Σταδιακή επιδείνωση του καιρού… «Δημοτικές εκλογές σε επίπεδο δημοτικού» στο προσκήνιο. Τι έχουμε να ακούσουμε πάλι. Η ενότητα, η πρόοδος, η ανάπτυξη, και κείνο το απεχθές «η Κέρκυρα μας», γίνονται καραμέλες στα χείλη των υποψηφίων και λειώνουν από το πιπίλισμα. Το κλισάρισμα που κυριαρχεί, μας επαναφέρει σε μια νέα Βαβέλ, μόνο που ενώ μιλούν όλοι την ίδια γλώσσα, είναι αδύνατη η συνεννόηση. Είναι ο ήχος που βγαίνει, παραμορφωμένος από φωνές υποψηφίων που δεν έχουν μάθει να προφέρουν άγνωστες γι' αυτούς λέξεις. Ο λόγος δεν είναι ξένος με την ψυχή, και όταν βγαίνει ξεψυχισμένος δε μπορεί να μας αγγίξει. Υπάρχει μια ένδεια ιδεών και φαντασίας. Αντί του προβληματισμού που θα έπρεπε να κυριαρχεί, πνιγόμαστε από ανέξοδα συνθήματα. Η πόλη μας, θύμα κι αυτή της διαπλοκής. Της διαπλοκής που χρόνο με το χρόνο πιπιλίζοντας την καραμέλα της ανάπτυξης, έγινε εξουσία. Όλα σε ένα. Δεν υπάρχουν πλέον ρόλοι διακριτοί. Σε τι να ελπίζουμε; Αντί οι πολιτικοί να ακολουθούνε τις λαϊκές επιταγές, πάνε...

Πρώτη είδηση σήμερα ο ερχομός του καύσωνα, υπό την ονομασία «Κλέων». Τι να πω. Να θυμίσω έχουμε 11 Ιουλίου και συνήθως έχουμε υψηλές θερμοκρασίες αυτήν την εποχή. Η ζέστη και η υγρασία επιβαρύνουν την αναζήτηση. Αιτιολογίες για το κενό, δικαιολογίες για το τίποτα. Εκεί που χρησιμοποιούσα μικρές προτάσεις και τελείες, γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά, έχω και σένα συμπάσχουσα του ραδιοφώνου, που μου προσθέτεις κι’ άλλα... “Ο έρωτας ή η νοσταλγία που μας ταράσσει πιο πολύ; Το γινόμενο ή το αγίνωτο μας κρατάει ζωντανούς; Αυτά που χάσαμε ή αυτά που έχουμε κλαίμε; Αναπάντητα ερωτήματα για ζωές που δεν τρομάζουν να σύρονται σε μάχες καρδιά με καρδιά. Που κοιτούν κατάματα την θάλασσα και τις υπόσχονται πως δεν θα πνιγούν σε μια κουταλιά νερό άλλα σε κάτι λιγότερο.” Και με το καύσωνα τρίβω από χαρά τα χέρια μου, όπως με κάθε εμφάνιση ακραίου καιρικού φαινομένου. Μου αρέσει να νοιώθω τη θέρμη της ταράτσας στις πατούσες μου όταν έχει δύσει ο ήλιος. Λατρεύω τις χιονοθύελλες και τις ανεμοθύελλες....

«Η Κέρκυρα είναι μόνο τοπίο» έγραφα την περασμένη εβδομάδα. Ο τόπος είναι τοπίο πια, πακέτο προς κατανάλωση. Τόπος άψυχος, χωρίς ιστορία χωρίς παρελθόν. Ο χειρότερος εχθρός αυτού του γενναιόδωρου τόπου είναι οι άνθρωποι του, αυτοί που απολαμβάνουν τα δώρα του. Είμαστε κατώτεροι του τόπου ανάξιοι να τον αφουγκραστούμε και να τον ζήσουμε. Μόνο να τον καταναλώσουμε θέλουμε, αρπακτικά. Η ομορφιά περνάει πλάι μας και δεν τη γευόμαστε. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Αφεθήκαμε και οδηγηθήκαμε στην παρακμή. Η Κέρκυρα, σαν την ωραία κοπέλα που επένδυσε μόνο στην ομορφιά της. Και η κατάληξη; Αναμενόμενη. Γλάστρα. Η Κέρκυρα παθαίνει ότι παθαίνουν όλες οι ωραίες˙ θαμπώνουν με την ομορφιά, και όταν έρχονται ικέτιδες, να χτυπήσουν την πόρτα σας για να ζητήσουν την επούλωση του τραύματος, που δουλεύει κάτω από την συναρπαστική επιφάνεια, η ομορφιά απορροφά εκείνον στον οποίο απευθύνεται το αίτημα. Έτσι εξηγείται πώς η Κέρκυρα δοκιμασμένη όσο καμία άλλη περιοχή της χώρας, έρχεται τελευταία στην ουρά τ...

«Το πόσες χριστοπαναγίες άκουσα από διερχόμενους οδηγούς, που είχαν την ατυχία να βρεθούν πίσω από μία άμαξα, γύρω στις δέκα το βράδυ, στο κέντρο της πόλης, δεν περιγράφεται». Αυτό το έγραψα στις 5 Αυγούστου του 2008, το θυμήθηκα με την εικόνα από το νεκρό κουφάρι του αλόγου στην ανηφόρα το «Ορφέα», που έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο. "Μια βόλτα με την άμαξα στην δεκαετία του 60, στους άδειους δρόμους από αυτοκίνητα, είχε την αξία της. Με τις αυθεντικές άμαξες και τους αυθεντικούς αμαξάδες, αυτούς που απαθανάτισε, ο ελληνικός κινηματογράφος. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι απαράδεκτο απ’ όλες τις πλευρές, απορώ πως δεν έχουν διαμαρτυρηθεί φιλοζωικές οργανώσεις για την ταλαιπωρία και για το κίνδυνο που διατρέχουν τα ζώα, καθώς και οι αρμόδιοι φορείς για την ταλαιπωρία των οδηγών. Σ’ αυτήν την πόλη ακόμα δεν μπορείς να κυκλοφορείς με ποδήλατο με άμαξα με πατίνι ή με τρενάκι. Να το πάρουμε απόφαση. Μόνο αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες επιτρέπονται. Αλλά για να επανέλθουμε. Αν θέλουμε τις...

Αυτά που εμείς με στωικότητα υπομένουμε σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συμβούν εδώ και κάποιες δεκαετίες. Ο Λαός με κοντινές μνήμες από την αντίσταση και τον εμφύλιο, με μια 7χρονη δικτατορία στην πλάτη, με μια εξέγερση του Πολυτεχνείου ποτέ δεν θα μπορούσε να δεχτεί, αυτόν τον εξευτελισμό που υφίσταται, από τη νέα τάξη πραγμάτων. Πέρασαν όμως τα χρόνια, ο Καραμανλής έγινε Κωστάκης, ο Ανδρέας Γιωργάκης, η Νέα Ελλάδα του Σαμαρά συνεπικουρούμενη από τον Βενιζέλο τα έδωσε όλα, η αριστερά του Τσίπρα, τα υπόλοιπα και την χαριστική βολή, για να τελειώσουμε και με τη βούλα, μας την δίνει ο μικρός Μητσοτάκης. Όχι δεν ξέχασα τον Σημίτη και να ήθελα δεν θα μπορούσα, άλλωστε οι συνεργάτες του βρίσκονται σε καίριες θέσεις στη σημερινή κυβέρνηση και συνεχίζουν το έργο του. Από σήμερα παίρνει θέση και ο Λοβέρδος. Παρακολουθώντας χθες μια αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά, γύρισα πίσω στην δεκαετία του ’90, σε εκείνες τις εύκολες μέρες που αποπειράθηκαν να ζήσουν οι Έλληνες, πιστεύοντας, τ...

Ακούγεται, ότι δεν πάνε και τόσο καλά τα πράγματα τη φετινή τουριστική σεζόν. Το δήλωσε και ο συντοπίτης μας Υπουργός κ. Δένδιας. Το «καλά» βέβαια είναι σχετικό, πόσο καλά, να γεμίσουν και τα σπίτια που μένουν οι ντόπιοι; Αλήθεια μέτρησε κανείς, πόσους επισκέπτες αντέχει αυτό το νησί; Σκέπτεται κανείς την ποιότητα ή το μόνο που ενδιαφέρει στις μέρες μας είναι η ποσότητα; Η απληστία που κυριαρχεί δεν είναι σημερινό φαινόμενο, δυστυχώς χαρακτηρίζει διαχρονικά την τουριστική ανάπτυξη του τόπου μας. Με αφορμή αυτά θυμήθηκα το παρακάτω: Η διαφημιστική ταινία είναι καλοφτιαγμένη. Πλάνα από ψηλά, παραλίες να τις πιεις στο ποτήρι, τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, αρχαία και νεότερα μνημεία, γαστρονομία. Η Κέρκυρα αυτοσυστήνεται σαν τουριστικός προορισμός. Τα χωριά έχουν την τιμητική τους, παρουσιάζονται με συνοδεία κερκυραϊκής μουσικής και χορευτικών συγκροτημάτων, που κόβουν γύρους στις μικρές πλατείες. Οι μπάντες φρεσκογυαλισμένες παρελαύνουν στην παλιά πόλη και το Πάσχα μοναδικό, προσκαλεί...

Είναι νύχτα... και το ραδιόφωνο την αποθεώνει. “Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί”. Ένα τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου του 1965, ακούστε το μπουζούκι, σκορπάει ρίγη. Πως θα αντέχαμε χωρίς αυτά; Αντέχουμε, γιατί αντέχουμε την επιθυμία να την κάνουμε άρνηση! “Και τα δικά μας τραγούδια δεν παλιώνουν, δεν είναι απ’ αυτά που κάνουν μακαρόνια με κιμά, είναι απ΄ αυτά που έγραψαν ποιητές και μεγάλοι συνθέτες, «σ’ αγαπώ μα δε θα ‘ρθω», επιθυμία και άρνηση στο ίδιο ποτήρι νερό, έλξη και άπωση στον ίδιο πόλο του μαγνήτη”. Τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη πριν πενήντα χρόνια.! Θα συνεχίσω, τις ενέσεις ηθικού, για μένα και για όλους που είναι σαν και μένα, γιατί αυτός ο Ιούνιος είναι μυστήριος. Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης χαμένα. Και τα δικά μας χρόνια, ήταν παραμυθένια. Από τον Χατζιδάκι, στο Θεοδωράκη, από την «όμορφη πόλη» στην οδό ονείρων». Αν δεν κουβαλούσαμε, αυτά τα πολύτιμα χρόνια, πως θα σιγοψιθυρίζαμε σήμερα τα τραγούδια. Είναι .. νύχτα...

Σήμερα και πάλι με πρωτοβουλία του Συλλόγου “Προστασίας & Ανάδειξης του Βίδο”, πολλοί συμπολίτες μας, πηγαίνουν στην νησίδα, με στόχο να καταστήσουν σαφές πως ο δημόσιος χαρακτήρας του Βίδο, είναι αδιαμφισβήτητος. Και να ήταν μόνο αυτό. Ο δημόσιος χαρακτήρας ολόκληρης της Κέρκυρας πλήττεται βάναυσα τα τελευταία χρόνια. Το παρακάτω πριν δύο χρόνια και πάλι με αφορμή την ίδια πρωτοβουλία. Με μια βόλτα στην πόλη αντιλαμβάνεται κανείς, ότι λειτουργούμε στον αυτόματο. Και όχι στον αυτόματο πιλότο. Η εικόνα εξαρτάται από τις καλές ή τις κακές προθέσεις του κάθε επιχειρηματία και είναι φυσικό. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένα σχέδιο διαχείρισης, στην ουσία λειτουργούμε χωρίς κανόνες, με αποτέλεσμα, προβλήματα που θυμάμαι να γράφω από το 1983, που είχα εκδώσει την εφημερίδα “ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ”, να τα βρίσκω σήμερα και πάλι μπροστά μου. Πολύ πιο οξυμένα φυσικά. Μικρά ισόγεια διώροφων κατοικιών στο εσωτερικό δρόμο της Γαρίτσας, μετατράπηκαν σε καφέ και φαγάδικα, χωρίς να έχουν μετακομίσει οι κάτοι...

Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος αποφάσισε, και μάλιστα με εκκωφαντικό τρόπο, να ακουμπήσει πάνω στην «ασφάλεια» που της παρέχει ο ανασφαλής Μητσοτάκης ( βλέπε υποκλοπές...) Δυστυχώς μεγάλο μέρος της κοινωνίας προτίμησε την ησυχία του, τα ψίχουλα, των επιδομάτων, το καλάθι του νοικοκυριού. Πόση ασφάλεια, πόση ησυχία, πόση ευημερία, πόση δικαιοσύνη, είναι μια άλλη κουβέντα, που οι απαντήσεις δίνονται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Εμείς ότι και να γράψουμε σήμερα, δεν έχει καμία αξία. Για άλλη μια φορά ο χρόνος και μάλιστα σύντομα θα μας απαλλάξει από τον κόπο. Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι για την ασφάλεια της ανασφάλειάς μας . Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε όλοι μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα. Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει. Και ύστερα... ο χρόνος όταν βρει ευθεία, χωρίς εκπλήξεις και αδιέξοδα, τρέχει, τρέχει χωρίς σταματημό. Σε νανουρίζει στη ψευδαίσθηση της ασφάλειας και όταν ξυπνήσεις από τον ύπνο του δικαίου, ...

Γύριζα πίσω στα πρώτα μου βήματα, στον αριθμό ένα, να συναντήσω τη γλυκιά ζωή (Dolcε vita), την Αννίτα Έγκμπεργκ και τον Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι στη λιμνούλα της Fontana di Trevi. Σε δήθεν καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Ταξίδεψα για λίγο για να καθαρίσουν τα μάτια από τα σκουπίδια που μας περιβάλλουν. Να δουν πέρα και έξω από αυτό το μικρόκοσμο, που όσες προμήθειες δύναμης και αν έχεις μαζί σου, αν γελαστείς και παραβιάσεις το χρονοδιάγραμμα της πορείας σου, τελειώνουν οι αναπνοές και πνίγεσαι εν αγνοία σου. Οι λέξεις πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνθηκα ότι μας περίσσευαν τα λόγια και μας λιγόστευε η ζωή. Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα όμως φαντάζει στην άλλη άκρη. Ιούνιος Καλοκαίρι. Με τρελαίνουν οι ατελείωτες γάμπες που δεν έχουν μα...

Από μόνος του ο Ιούνιος είναι ένας κύκλος. Ανοίγει και κλείνει, σαν μικρογραφία μιας ολόκληρης χρονιάς και σου δίνει την ευκαιρία, να σχεδιάσεις, να ταξιδέψεις και να ονειρευτείς. Τα όνειρα, αποτελούν το βασικό συστατικό του χρόνου, όταν αυτός ξεκινάει να μετρά. Και ο Ιούνιος είναι μια αφετηρία . Απ’ αυτόν αρχίζει το μέτρημα. Άλλωστε έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από την εποχή που γνωρίζαμε, ότι «είμαστε από υλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα» Και εμείς στα όνειρα μας έχουμε απαιτήσεις « Βρεθήκαμε με ένα σύννεφο αγάπης στα χέρια σαν το ψάρι έξω από τα νερά του και με μια γροθιά έρωτα στο στήθος σαν κολασμένοι κατά λάθος στο παράδεισο» Διότι, τελικά δεν είναι «οι παλιές αγάπες που πηγαίνουν στο παράδεισο» αλλά εμείς που τον κερδίζουμε περνώντας όμως προηγουμένως από την κόλαση. Η δυσκολία δεν είναι να προσθέσω ακόμα μια φωνή διαμαρτυρίας γι’ αυτά που με χαλάνε, ούτε έναν τόνο θαυμασμού σε ό,τι με κάνει χαρούμενο. Η δυσκολία είναι να βρίσκεσαι απέναντι από τη διασταύρωση, να μην είσ...

«Το πιο ωραίο είναι να στρατεύεσαι στην αξιοπρέπεια σου, ν’ ακούς ελεύθερα ό,τι είναι καινούργιο. Όταν δεν κλείνεσαι τότε γίνονται θαύματα». Και έτσι ανοιχτοί περιμένουμε το θαύμα, στη φύση, στη ζωή, στη ψυχή μας … Διότι υπάρχουν και χειρότεροι ρόλοι , όπως αυτός της αφοσίωσης και του χρέους. Και όπως λέει η Κική Δημουλά «ο άνθρωπος έχει την τάση να λησμονήσει για να ζήσει. Το χρέος όμως είναι, ένας τάφος υγρός» Πρώτη Ιουνίου αύριο Καλοκαίρι. Η ζωή αλλάζει και χωρίς εμένα, και δεν της καίγεται καρφί για την δική μου θλίψη. «Αν είσαι στεναχωρημένος ή βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία κοίτα για λίγη ώρα, σταθερά τον ουρανό», λέει μια οδηγία προς ναυτιλλομένους ή καλλίτερα προς ναυαγούς. Τον κοίταξα!!! Πρώτη Ιουνίου αύριο Καλοκαίρι. Το θέμα δεν είναι η πολιτική. Είναι η ζωή μας. Και επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει... καλό είναι να ξαναθυμηθούμε τις τελευταίες κουβέντες του Πωλ Μπόουλς από την ταινία «Τσάι στη Σαχάρα». «Επειδή δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε, βλέπουμε τη ζωή σαν ανεξάντλητο πηγάδι. Κ...

Με ρώτησε σήμερα ένας φίλος, αν ασχολούμαι ενεργά μέσα από κάποιον κομματικό μηχανισμό. Όχι του είπα. Το παρακάτω, επίλογος στα κείμενα για την αριστερά που προηγήθηκαν, αλλά και μια απάντηση στον φίλο που φαίνεται ότι τον γοητεύει η σημερινή κατάσταση. Τις φιλοδοξίες μου για θέσεις και αξιώματα στην πολιτική τις εξάντλησα στα χρόνια της νεότητάς μου. Από τις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου, υπήρξε μια καθολική αποστροφή. Τώρα που το σκέφτομαι, η άρνηση μου να βρίσκομαι στο προσκήνιο, οφείλεται στην κακή ποιότητα της διαλεκτικής, που στερούνταν θέσεις και αντιθέσεις και προφανώς συνθέσεις. Στις μακρόσυρτες και ανούσιες συνεδριάσεις, που μου στερούσαν πολύτιμο χρόνο από την πραγματική ζωή και δοκίμαζαν τα όρια της υπομονής μου. Στην υποκρισία που κυριαρχούσε, μέσα από δημόσιες σχέσεις, να φτιάξεις μια εικόνα αρεστή στο ευρύ κοινό, που δεν είχε καμία σχέση με τον εαυτό σου. Στην όλο και πιο στημένη προβολή, που επέβαλαν πλέον τα Μ.Μ.Ε και κυρίως η τηλεόραση.  Το πιο σημαντικό...

Ο καθένας έχει τον τρόπο του, εγώ ξορκίζω τη θλίψη μου με λέξεις για να μη γίνει κατάθλιψη. Το τελευταίο κείμενο της τριλογίας αυτό που ακολουθεί, για την μεγάλη ήττα της αριστεράς και από αύριο πάμε πάλι, με την ελπίδα πάντα παρούσα. Συνήθως η έναρξη της προεκλογικής περιόδου, με βρίσκει στην αφετηρία. Σχεδόν πάντα μια παροπλισμένη ελπίδα, έβγαινε στο προσκήνιο για να μου καλλιεργήσει εξαίσιες ψευδαισθήσεις. «Κάτι θα γίνει θα δεις» έλεγα. Γύρισα πίσω από περιέργεια να δω τι έγραφα πριν λίγα χρόνια, τότε που η ΕΛΠΙΔΑ με κεφαλαία, είχε γίνει το κεντρικό σύνθημα ενός Λαού βασανισμένου. Ενός Λάου, που εκείνη τη φορά, για πρώτη φορά, δεν ξέχασε τον «Ωρωπό». Τι ωραία παραμύθια, που δυστυχώς έμειναν ημιτελή. Και ημιτελή θα μείνουν, μια και ότι ακολούθησε, μου αφαιρεί κάθε δυνατότητα να συνεχίσω. Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή. Αυτή τη φορά βρίσκομαι κάπου στη μέση του δρόμου, λίγο κουρασμένος, πολύ απογοητευμένος, να προσπαθώ να βρω τα βήματα, αργά και σταθερά για να συναντήσουν ένα «μετά» αβέβ...

Αυτές τις μέρες, λίγο πριν εκπνεύσει η Άνοιξη, προσπαθώ να μην τις σπαταλήσω. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, το ξόδεμα σε ανούσιες προεκλογικές συζητήσεις. Είναι σπατάλη ζωής να περιτριγυρίζεις στη δίνη της επανάληψης. Την αριστερή μελαγχολία μου εκφράζω όλο αυτό το διάστημα και τη σιωπή μου. Γι' αυτό δεν μιλάω. Και έτσι θα πάω μέχρι τέλους. Και αυτή η μελαγχολία δεν έχει να κάνει με τους άλλους, έχει να κάνει με τον εαυτό μας για το πως τα καταφέραμε. Δεν με πρόδωσε κανείς, δεν με γέλασε κανείς . Δεν έχω απέναντι μου αποστάτες και προδότες. Έχω κάποιους ηττημένους και είμαι και εγώ ανάμεσά τους. Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω. Τι ονειρεύομαι; Ίσως η περιφρόνηση σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που μας περιβάλλει, αποτελεί σήμερα την πλέον επαναστατική στάση όλων αυτών που σέβονται τον εαυτό τους. Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μοιραία θα ενισχύσεις αυτή την σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα. Τι άλλο μπο...

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου αποτελεί μια σοκαριστική ήττα για το σύνολο της Αριστεράς. Τι να γράψω σήμερα; Αυτό που βιώνουμε, μόνο με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης μπορεί να ερμηνευθεί. Στην άμυνα και πάλι περιμένω. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή. Η απαισιοδοξία καταγράφει την καθημερινότητα, υπολείπεται του ονείρου, που παραμένει ζωντανό. Και στα όνειρα οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν μαζί με άλλους, που συνεργάζονται, που αλληλοϋποστηρίζονται. Στην πραγματικότητα, έχει ξεδιπλωθεί μία οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλύτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε. Τα παρακάτω γράφτηκαν στα πέτρινα χρόνια, τότε που ψάχναμε την ταυτότητα μας. Τα επαναφέρω, γιατί δυστυχώς ακόμα τη ψάχνουμε. Και θα τη ψάχνουμε, όλοι εμείς, που βρισκόμαστε κάτω από το βάρος της ιστορίας. «Αν ήταν η Αριστερά ενωμένη…» μας λένε. Δεν ...

Τ’ ακούς ακόμα και από δημοκρατικά χείλη: «Αυτοί δεν έπρεπε να έχουν δικαίωμα ψήφου», εννοώντας τους πνευματικά ανεπαρκείς, τους αγράμματους, τους άσχετους με την πολιτική. Και όμως δεν βρίσκεται εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο μεγαλύτερο τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, που δίνει το τέμπο και μας έχει οδηγήσει μέχρι εδώ. Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια λειτουργεί με λογικές αγοράς. Στερούμενο παντελώς οράματος και αγάπης για την επιστήμη που υπηρετεί, τι να περιμένει κανείς από τα άλλα τμήματα της κοινωνίας; Το πτυχίο του Πολυτεχνείου εδώ και κάποιες δεκαετίες, αποτελούσε εισιτήριο για οικονομική ανέλιξη. Έτσι μπήκε σφραγίδα νομιμότητας στην ασκήμια των περισσότερων ελληνικών πόλεων. Οι γιατροί εκείνης της εποχής πλούτισαν, η υγεία όμως σήμερα πεθαίνει. Το ίδιο και η παιδεία, για την πολιτική και τη δημοσιογραφία περιττεύουν τα σχόλια. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στερούμενο οραμάτων και αγάπης για την ίδια την επιστήμη, ήταν φυσικό, όταν το χρήμα έγινε θεός, να μην υπά...