Την αριστερή μελαγχολία μου εκφράζω...

Αυτές τις μέρες, λίγο πριν εκπνεύσει η Άνοιξη, προσπαθώ να μην τις σπαταλήσω. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, το ξόδεμα σε ανούσιες προεκλογικές συζητήσεις. Είναι σπατάλη ζωής να περιτριγυρίζεις στη δίνη της επανάληψης.

Την αριστερή μελαγχολία μου εκφράζω όλο αυτό το διάστημα και τη σιωπή μου.
Γι' αυτό δεν μιλάω. Και έτσι θα πάω μέχρι τέλους. Και αυτή η μελαγχολία δεν έχει να κάνει με τους άλλους, έχει να κάνει με τον εαυτό μας για το πως τα καταφέραμε.
Δεν με πρόδωσε κανείς, δεν με γέλασε κανείς . Δεν έχω απέναντι μου αποστάτες και προδότες. Έχω κάποιους ηττημένους και είμαι και εγώ ανάμεσά τους.
Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω.
Τι ονειρεύομαι; Ίσως η περιφρόνηση σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που μας περιβάλλει, αποτελεί σήμερα την πλέον επαναστατική στάση όλων αυτών που σέβονται τον εαυτό τους. Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μοιραία θα ενισχύσεις αυτή την σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα.
Τι άλλο μπορώ να κάνω εκτός από την περιφρόνηση; Να διαφυλάξω σαν κόρη οφθαλμού τους σπόρους της αναρχίας μου, σε ένα σύστημα που έχει κατορθώσει να του ανήκουν όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Δεν υπάρχει η πρώτη ύλη σ' αυτόν εδώ το τόπο, τα γεγονότα είναι μια συνεχής επανάληψη και οι πρωταγωνιστές προϊόντα μιας χρήσεως, παρά ταύτα ξαναχρησιμοποιούνται.
Πόσο πια να φύγεις, για ν' αντέξεις. Τόσο, μέχρι εκείνη τη λεπτή γραμμή, που αν την περάσεις αρνείσαι πλέον να γυρίσεις.
Ελπίζω οι νεότεροι, να εμπεδώσουν «τι σημαίνει Δεξιά». Οι παλαιότεροι, όσοι επέζησαν... ξέρουν καλά. Άλλωστε δύσκολα κρύβονται οι ουλές που κουβαλούν.
Για άλλη μια φορά όμως αποδεικνύεται, ότι έχει πολλούς δεξιούς αυτή η χώρα. Το χειρότερο όμως είναι, ότι έχει πολλούς, πάρα πολλούς, μέσα στην ίδια την αριστερά.
Μόνο μέσα σ΄ αυτό το δεξιό κλίμα, μπορούν να ευδοκιμήσουν όλα αυτά που ζούμε σήμερα.
Πώς να προχωρήσεις σ’ αυτήν την ανηφόρα, χωρίς την συμμαχία της ελπίδας, και την απειρία του πρωτάρη. Αν η λογική καθόριζε τα βήματα της καρδιάς μας, θα είχαμε κάνει στάση προ πολλού.
Εμείς όμως προχωράμε με ασκήσεις αποσυμπίεσης. Με μουσικές ταξίδια και βιβλία.
Τι κάνουμε; Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο. “Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό . Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω…”