Πολλά μπερδέματα σ’ αυτές τις εκλογές. Τι θα ψηφίσω; Δεν έχω αποφασίσει. Και πώς να αποφασίσεις μέσα σ’ αυτό το θολό τοπίο. Όχι δεν θα απέχω θα ψηφίσω, με την καρδιά βαριά σαν πέτρα.
Πρέπει κάποια στιγμή να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Όλα μαζί τα χρώματα ένα γκρίζο σύννεφο κάνουν και εμείς θέλουμε να τα βλέπουμε στο τόξο του ουρανού σε μια σειρά, ξάστερα και καθαρά.
Για το κόκκινο της φωτιάς λέγαμε, δεν πρόκειται για πάθος, αλλά για την ίδια τη ζωή, όπως την ονειρεύτηκα. Γιατί το κόκκινο δεν είναι χρώμα, είναι επιθυμία και ανεκπλήρωτο. Τελικά το κόκκινο δε φορέθηκε ποτέ. Και όσοι το έκαναν σημαία, και τραγούδι, πολύ γρήγορα το μουντζούρωσαν. Είτε το σκέπασαν με μαύρο, είτε το ξέβαψαν τόσο, που να αποκλείει κάθε δικαίωμα στο όνειρο.
Όμως οι αγάπες και αυτές που τις σκεπάζει δέκα μέτρα χιόνι, δεν φεύγουν. Που πάει κανείς όταν φεύγει; Θα με ρωτήσετε. Θα σας παρηγορήσω και πάλι. Η αγάπη μας δεν χάνεται, όπως δεν χάνεται το φως και ας βασιλεύει κάποιες ώρες παριστάνοντας την νύχτα. Πώς να χαθεί λοιπόν εκείνο που πρόλαβε και τρύπωσε για τα καλά μέσα μας;
Και όταν κάποιος φεύγει πάλι στην καρδιά μας πάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου