Τι να γράψω σήμερα; Αυτό που βιώνουμε, μόνο με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης μπορεί να ερμηνευθεί.
Στην άμυνα και πάλι περιμένω.
Πόσο όμως να περιμένεις;
Η αναμονή δεν είναι ζωή.
Η απαισιοδοξία καταγράφει την καθημερινότητα, υπολείπεται του ονείρου, που παραμένει ζωντανό. Και στα όνειρα οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν μαζί με άλλους, που συνεργάζονται, που αλληλοϋποστηρίζονται.
Στην πραγματικότητα, έχει ξεδιπλωθεί μία οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλύτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε.
Τα παρακάτω γράφτηκαν στα πέτρινα χρόνια, τότε που ψάχναμε την ταυτότητα μας. Τα επαναφέρω, γιατί δυστυχώς ακόμα τη ψάχνουμε. Και θα τη ψάχνουμε, όλοι εμείς, που βρισκόμαστε κάτω από το βάρος της ιστορίας.
«Αν ήταν η Αριστερά ενωμένη…» μας λένε. Δεν τρέφω αυταπάτες. Υπάρχουν αγεφύρωτες ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές. Είναι διαφορετικά κόμματα αυτά που σήμερα είναι στη Βουλή και τα μικρότερα, εκτός Βουλής. Δεν σας κρύβω ότι νοιώθω μια συμπάθεια για όλα. Ψηφίζω αριστερά κόμματα, ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες. Ψηφίζω αριστερά ακόμα και αν έχω σοβαρές διαφωνίες. Ψηφίζω κρίνοντας την ωφέλεια της ψήφου μου την δεδομένη χρονική στιγμή.
Η αριστερά δεν μπορεί να γίνει ένα κόμμα, μπορεί όμως, σήμερα που ο Λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με το πιο σκληρό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού, που φτάνει στα όρια το κανιβαλισμού, να συνεργαστεί. Να συνεργαστεί, ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική και να βοηθήσει να βγει η χώρα από τέλμα.
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες: Αν αντέξαμε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί από ό,τι θυμάμαι, ήττες μετράμε, είναι ο έρωτας που μας κράτησε στην Αριστερά.
Το μεγάλο ερωτηματικό όμως για ποια Αριστερά μιλάμε, θα πάψει να μας απασχολεί όταν επιτέλους σταματήσουμε να χτίζουμε στην άμμο παλάτια και μάλιστα με υλικά που ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να ανακυκλώσουμε.
«Όταν η αναφορά μου στην Αριστερά, θα πάψει να είναι ένα μεγάλο παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει. Έστω και προς το χειρότερο. Να κουνηθεί επιτέλους κάτι, να ανέβει η λάσπη στην επιφάνεια της ακίνητης λίμνης, ο βούρκος να γεμίσει ομόκεντρους κύκλους, το βότσαλο της ανησυχίας να γίνει θεμέλιος λίθος για έναν κόσμο που θα σκέφτεται περισσότερο, θα ονειρεύεται περισσότερο, θα ενεργεί περισσότερο…»
Λίγες μέρες μετά τις εκλογές και στην αφετηρία της νέας προεκλογικής περιόδου θα επαναλάβω: «Γιατί πάλι με την Αριστερά; Για την προσδοκία, που δεν έπαψε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί η Αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου