«Η Κέρκυρα είναι μόνο τοπίο» έγραφα την περασμένη εβδομάδα. Ο τόπος είναι τοπίο πια, πακέτο προς κατανάλωση. Τόπος άψυχος, χωρίς ιστορία χωρίς παρελθόν.
Ο χειρότερος εχθρός αυτού του γενναιόδωρου τόπου είναι οι άνθρωποι του, αυτοί που απολαμβάνουν τα δώρα του. Είμαστε κατώτεροι του τόπου ανάξιοι να τον αφουγκραστούμε και να τον ζήσουμε. Μόνο να τον καταναλώσουμε θέλουμε, αρπακτικά. Η ομορφιά περνάει πλάι μας και δεν τη γευόμαστε.
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Αφεθήκαμε και οδηγηθήκαμε στην παρακμή. Η Κέρκυρα, σαν την ωραία κοπέλα που επένδυσε μόνο στην ομορφιά της. Και η κατάληξη; Αναμενόμενη. Γλάστρα.
Η Κέρκυρα παθαίνει ότι παθαίνουν όλες οι ωραίες˙ θαμπώνουν με την ομορφιά, και όταν έρχονται ικέτιδες, να χτυπήσουν την πόρτα σας για να ζητήσουν την επούλωση του τραύματος, που δουλεύει κάτω από την συναρπαστική επιφάνεια, η ομορφιά απορροφά εκείνον στον οποίο απευθύνεται το αίτημα.
Έτσι εξηγείται πώς η Κέρκυρα δοκιμασμένη όσο καμία άλλη περιοχή της χώρας, έρχεται τελευταία στην ουρά των επαρχιών που περιμένουν την επούλωση των τραυμάτων τους. Είναι δε πολλά τα τραύματά της.
«Ζείτε στο παράδεισο και παραπονιόσαστε;» Οι ασχήμιες και τα όποια προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε επισκέπτης επισκιάζονται από την ομορφιά, το ασυνήθιστο μάτι, δεν μπορεί να φανεί αντικειμενικό, πρέπει να γίνεις μόνιμος κάτοικος παλιάς πόλης να βρεθείς αντιμέτωπος με τα προβλήματα διαβίωσης, γιατί μπορεί να είναι ωραία τα κτίρια και οι απλωμένες μπουγάδες για τους επισκέπτες, αλλά αν ρωτήσουμε αυτούς που κατοικούν έχουν βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκαν. Οι μόνιμοι κάτοικοι ζουν στερημένοι το δημόσιο χώρο. Τα παιδιά δεν έχουν ούτε σπιθαμή γης να τρέξουν, να παίξουν. Οι πλατείες, τα καντούνια, έχουν καλυφθεί από τραπεζοκαθίσματα χωρίς όρια, με μια άνευ προηγουμένου απληστία από κάποιους επιχειρηματίες και μια εγκληματική αδιαφορία από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.
“Τοπικά προϊόντα” από την Κίνα , κρύβουν τον ήλιο και το φως από τα γραφικά περάσματα της πόλης, αν προσθέσουμε το κυκλοφοριακό χάος, που δημιουργείται από τα τουριστικά λεωφορεία, τα διώροφα που προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια , τα τραινάκια, τις άμαξες που συναντάς στα πιο απίθανα σημεία, την ηχορύπανση και τέλος τα σκουπίδια, κυρίως των επιχειρήσεων, έχουμε ένα πλήρες πακέτο. Και όλα αυτά σε ένα ιστορικό κέντρο με εγγενή προβλήματα, που από τον χαρακτήρα του δεν προσφέρει και το πιο άνετο μέρος διαβίωσης. Πολυώροφα κτίρια χωρίς ασανσέρ, χωρίς μπαλκόνια, χωρίς δρόμο πρόσβασης οχημάτων, με ξύλινα πατώματα και κατσαρίδες, με χιλιάδες περιστέρια που βρομίζουν τα πάντα και εκατομμύρια χελιδόνια που ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ. Για τις υποδομές θα ήταν κουραστικό να κάνουμε μια ακόμα αναφορά. Ελάτε να άπλωσε τη μπουγάδα σας στα στενά καντούνια και ύστερα το ξανασυζητάμε το θέμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου