Εκτός επικαιρότητας και σήμερα, με τις μνήμες όμως πάντα εντός. Σκόρπια τα παρακάτω, όπως ένα άρωμα που ήρθε ξαφνικά, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση, όπως και ένα τραγούδι. Μνήμες.
Τελικά αυτά τα ταξίδια επί τόπου είναι πιο επικίνδυνα. Δεν το γράφω γατί ζηλεύω αυτούς που γύρισαν και τις πέντε ηπείρους, αυτούς εννοείται πως τους ζηλεύω, το γράφω γιατί τα δικά μου ταξίδια, ίσως είναι τελικά πιο επικίνδυνα από τα άλλα τα αληθινά. Κάθε ταξίδι και βουτιά με κρατημένη την ανάσα στον απόλυτο βυθό.
Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Διαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει.
Το σημερινό κείμενο έχει μια πρωτοτυπία. Τιμώντας, τις βραδιές της Άνοιξης δεν το γράφω, το σιγοψιθυρίζω σε μια έξυπνη συσκευή του παρόντος, της λέω φράσεις και τις γράφει. Αυτή μου έδωσε και την ιδέα.
Να και το βιβλίο που λέγαμε, πέντε χιλιάδες σελίδες, του παρελθόντος, της πραγματικότητας του τίποτα, βρίσκονται εκεί στον αέρα χωρίς ο αέρας να της διαταράζει, αποτυπώνοντας στιγμές του κάθε παρόντος και επιβεβαιώνοντας ότι τίποτα δεν ήταν όπως χθες και τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα.
Τι ωραία που είναι τα ανοιξιάτικα απογεύματα με συντροφιά τη μικρή θαυματουργή μου συσκευή του παρόντος, που της μιλάς και γράφει και ευτυχώς κρατάει όλα αυτά που με βαραίνουν σαν την πραγματικότητα του τίποτα…
Το κάνω πάντα, μπουχτίζω από τα δικά μου κείμενα και σταματάω. Και να έχω κάτι να πω δε θέλω. Φτάνει πια λέω. Όπως μιλάς για τις εμμονές των άλλων, έτσι θα λένε και για σένα. Αλήθειες είναι αυτά που γράφεις, στις μέρες μας όμως, άλλα έχουμε ανάγκη. Μπορεί να βρέχει σήμερα αλλά είναι Άνοιξη, μη μας το χαλάς. Κάτι πιο ανάλαφρο, πιο δροσερό, με μια δόση αλκοόλ. Ας βιώσουμε το απόλυτο παρόν στην εφήμερη άχρονη και ακόρεστη σχισμή του πόθου. Κανένα σχέδιο κανένας ορίζοντας, καμία ψευδαίσθηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου