Γύριζα πίσω στα πρώτα μου βήματα, στον αριθμό ένα, να συναντήσω τη γλυκιά ζωή (Dolcε vita), την Αννίτα Έγκμπεργκ και τον Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι στη λιμνούλα της Fontana di Trevi.
Σε δήθεν καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Ταξίδεψα για λίγο για να καθαρίσουν τα μάτια από τα σκουπίδια που μας περιβάλλουν. Να δουν πέρα και έξω από αυτό το μικρόκοσμο, που όσες προμήθειες δύναμης και αν έχεις μαζί σου, αν γελαστείς και παραβιάσεις το χρονοδιάγραμμα της πορείας σου, τελειώνουν οι αναπνοές και πνίγεσαι εν αγνοία σου.
Οι λέξεις πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνθηκα ότι μας περίσσευαν τα λόγια και μας λιγόστευε η ζωή. Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα όμως φαντάζει στην άλλη άκρη.
Ιούνιος Καλοκαίρι. Με τρελαίνουν οι ατελείωτες γάμπες που δεν έχουν μαυρίσει ακόμα. Αυτό το πρώτο χρώμα το κοκκινόμαυρο του κορμιού σου, είναι ο Ιούνιος. Είναι ο ήλιος στην καλύτερη γωνία του, είναι φως. Είναι μία διάθλαση , τόσο έξω από την πραγματικότητα, τόσο μέσα στη ζωή. Είναι κι αυτή η πόρτα προς τη θάλασσα, που σε ρουφάει σαν μαύρη τρύπα προς το φως. Είναι και η μνήμη τόσο δυνατή, που σε γυρίζει στην αφετηρία, εκεί που η ζωή πάντα είναι γλυκιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου