Η αριστερή καρδιά που ξεχάστηκε στο συρτάρι

Κάποτε φώναζες στους δρόμους «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», πετούσες πέτρες στους «μπάτσους» που τότε ήταν «γουρούνια δολοφόνοι», και η φωνή σου είχε το βάρος μιας αλήθειας που έκοβε. Σήμερα μοιράζεις γλωσσόφιλα, χειραψίες και καρέκλα εξουσίας. Το ίδιο στόμα που ορκιζόταν στην επανάσταση τώρα ψιθυρίζει διπλωματίες, και το ίδιο βλέμμα που κοιτούσε με μίσος τους ισχυρούς, τώρα τους κοιτάζει σαν να ζηλεύει την κορυφή τους.

Η αφιέρωση του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα «ΙΘΑΚΗ» στον Άδωνι Γεωργιάδη, είναι από μόνη της μικρό πολιτικό μανιφέστο. Ένα χαριεντισματάκι, που δεν γεννήθηκε από φιλία, αλλά από μια παράξενη, σχεδόν ψυχιατρική σχέση με την εξουσία. Δεν είναι απλώς ειρωνεία της Ιστορίας. Είναι αυτοπροδοσία με κορνίζα.

Είναι μία από εκείνες τις μικρές ήσυχες προδοσίες όπου ο πρώην δεσμοφύλακας μεταμορφώνεται σε… συμπαθή. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης παύει να είναι μεταφορά και γίνεται εξήγηση: ο κρατούμενος αρχίζει να αγαπά αυτόν που τον κρατούσε.

Η εξουσία δεν σε αγοράζει μονάχα με προνόμια, σε εκμαυλίζει εσωτερικά. Σαν δεσμοφύλακας που γίνεται συναγωνιστής, σε πείθει ότι χωρίς αυτήν δεν υπάρχεις. Οι παλιοί σου εχθροί – η εξουσία, τα κανάλια, οι θεσμοί, οι πολιτικοί που κάποτε έφτυνες – στέκονται τώρα δίπλα σου σαν φυσικοί σύμμαχοι. Και εσύ, που κάποτε τους κοιτούσες με μίσος και δέος, συνεχίζεις να τους βλέπεις ψηλότερους.

Αυτό δεν είναι μόνο συμβιβασμός. Είναι μεταμόρφωση ψυχής. Η οργή γίνεται ειρωνεία, η αντίσταση κουστούμι, το βλέμμα μαλακώνει και το χαμόγελο μπαίνει στη θέση της αλήθειας.

Η αφιέρωση, το βιβλίο – όλα γίνονται καθρέφτες. Η μεγαλύτερη δύναμη της εξουσίας δεν είναι να σε αγοράζει, αλλά να σε πείθει ότι την αγαπάς.

Κι έτσι μένει μέσα μας αυτή η αριστερή μελαγχολία, όχι σαν ήττα αλλά σαν μνήμη. Η μνήμη του ανθρώπου που κάποτε ήξερε ποιος ήταν και σήμερα κοιτάζει τον καθρέφτη με αμηχανία. Γιατί στο τέλος, η πραγματική προδοσία δεν είναι η πολιτική στροφή. Είναι η ήμερη, καθημερινή, σχεδόν τρυφερή μεταμόρφωση της ψυχής. 

Δ