Αόρατες βάσεις

Σήμερα η Κέρκυρα βρέχεται σαν να θέλει να ξεπλύνει όσα δεν λέγονται. Αυτές οι ώρες της σιωπής γεννούν σκέψεις που δεν χωρούν σε εξομολογήσεις. Απλώς προκύπτουν. Σκέψεις για το πώς κρατιούνται δύο άνθρωποι χωρίς να καταπίνουν ο ένας τον άλλον.

Η ελευθερία μέσα σε μια σχέση δεν είναι δικαίωμα, είναι ευθύνη. Χωρίς σεβασμό καταντάει προκάλυμμα για μικρές ύπουλες αυθαιρεσίες. Κι ο σεβασμός χωρίς ελευθερία γίνεται έλεγχος. Οι δύο έννοιες αλληλοεξαρτώνται, κι εκεί κάπου γεννιέται η στήριξη. Όχι η ηρωική, η άλλη, η απλή: να μη χαθείς όταν ο άλλος λυγίζει.

Η στήριξη δεν έχει συναίσθημα, έχει συνέπεια.
Από αυτή τη συνέπεια προκύπτει η προσφορά. Όχι σαν αρετή, αλλά σαν καθαρή πράξη. Ή θα κάνεις το μικρό εκείνη τη στιγμή ή δεν θα το κάνεις ποτέ. Η προσφορά δεν μιλάει. Αν μιλήσει, γίνεται συναλλαγή. Κρατιέται χαμηλά, αλλιώς χαλάει.

Κι έτσι, σχεδόν από αδράνεια, χτίζεται η αγάπη. Όχι η φανταχτερή, η πρακτική. Αυτή που δεν χρειάζεται ορισμούς, μόνο χώρο και αντοχή. Η αγάπη είναι απλώς το σημείο όπου αυτές οι έννοιες σταματούν να ξεχωρίζουν. Αντέχουν μαζί ή καταρρέουν μαζί.

Η βροχή απόψε το δείχνει καθαρά. Μια σχέση δεν σώζεται από μεγάλα λόγια. Σώζεται από αυτή την αόρατη συνέχεια. Αν σπάσει μία έννοια, λυγίζουν όλες. Αν σταθεί μία, στηρίζονται όλες.
Όλα τ’ άλλα είναι διακόσμηση.