Το ευγενικό φίλτρο του χρόνου

Ακριβή μου πρεσβυωπία, εσύ που μπήκες στη ζωή μου ντροπαλά, με έναν βαθμό, κι όμως κατάφερες να μείνεις. Σε βγάζω από την αποθήκη των παλιών μου γραπτών, παρότι στο μεταξύ ανέβηκες καμαρωτά προς τους τρεις βαθμούς, σαν παιδί που μεγάλωσε χωρίς να ρωτήσει κανέναν.

Και εγώ, που γκρινιάζω για όλα, πρέπει τώρα να παραδεχτώ ότι τα πάντα εν σοφία εποίησε, ακόμη και σένα, την καθημερινή μου ενόχληση, που με αναγκάζεις να σπείρω γυαλιά όπου κι αν βρεθώ. Στο μπάνιο, στην κουζίνα, στο γραφείο, στην κρεβατοκάμαρα. Μικρά διαφανή σημάδια μιας ηλικίας που επιμένει να δηλώνει την παρουσία της. Γυαλιά πολλαπλών αποστάσεων και πολλαπλών αυταπατών.

Κι όμως, εσχάτως ανακάλυψα ότι η αύξησή σου είναι ευεργετική. Αναγκαία. Σχεδόν λυτρωτική. Γιατί χωρίς εσένα θα έβλεπα τον εαυτό μου όπως ακριβώς είναι, και ποιος αντέχει τόση διαύγεια χωρίς προετοιμασία;

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη χωρίς τα βοηθητικά μου γυαλιά και ο χρόνος έχει την καλοσύνη να με μπερδέψει. Δεν υπάρχουν άσπρες τρίχες, δεν υπάρχουν ρυτίδες. Είμαι εγώ του πριν δεκαπέντε χρόνων. Τότε που η μέρα ήταν πιο φωτεινή χωρίς να το ξέρω και η πρεσβυωπία δεν είχε ορίσει ακόμη την επικράτειά της.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους γύρω μου. Στο ημίφως όλοι γινόμαστε εκδοχές του παλιού μας εαυτού. Άνθρωποι που ξέχασαν για λίγο τι σημαίνει χρόνος. Άνδρες της ηλικίας μου, που κάποτε τους έβλεπα ως καθαρό δείγμα μεσήλικων, τώρα μοιάζουν… συμφοιτητές. Συνομήλικοι. Σχεδόν συνοδοιπόροι στον ίδιο φωτεινό μύθο. Ευεργετικές συνέπειες μιας πάθησης που αλλιώς θα τη βρίζαμε.

Γι’ αυτό σας το λέω, και κυρίως στις Κυρίες που παλεύουν να αποφύγουν τα γυαλιά όσο μπορούν: αφήστε την αντίσταση. Εμπιστευτείτε το ελαφρύ νεφέλωμα που σας προσφέρει η ηλικία. Είναι το πιο φυσικό φίλτρο ομορφιάς που εφευρέθηκε ποτέ. Θα βλέπουμε την εικόνα μας όπως θα θέλαμε να είναι και θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι ο χρόνος μας προσπερνά από ευγένεια.

Όσο για την αληθινή εικόνα, ας την κρατήσουμε για τους νέους.
Αυτοί, έτσι κι αλλιώς, βλέπουν και στο σκοτάδι. 

Δ