Μια ίντσα δρόμος από το αύριο

Συνήθως κατηγορούμε την εποχή μας για όλα. Για τον θόρυβο, για την ταχύτητα, για τα νεύρα που μαζεύονται σαν χρέη. Μας φταίει που τρέχουμε, που δεν προλαβαίνουμε, που οι μέρες περνούν χωρίς να ρωτήσουν. Είναι λίγο άδικο. Όσο κι αν το κρύβουμε, ζούμε στην πιο φροντιστική εποχή που γνώρισε ο άνθρωπος.

Περπατούσα νωρίς το απόγευμα και το φως είχε εκείνη τη θαμπή αποφασιστικότητα του χειμώνα, σαν να μην ξέρει τι θέλει αλλά να συνεχίζει. Σ’ ένα κατάστημα, πίσω από το τζάμι, μια mini LED 55 ιντσών έπαιζε εικόνες από κόσμους που δεν ήταν δικοί μου, κι όμως είχαν μια ακρίβεια σχεδόν τρυφερή. Την κοίταξα και ήξερα αμέσως ότι αυτή θα είναι η επόμενη που θα μπει στο σπίτι μου. Όχι κάποτε. Αυτή την εβδομάδα.

Όχι γιατί με κυβερνά η ύλη. Αλλά γιατί αναγνωρίζω την ομορφιά του ανθρώπινου κόπου όταν πιάνει τόπο. Πίσω από κάθε φωτεινή ίντσα κρύβεται ένας ολόκληρος αγώνας: μηχανικοί, ιδέες, δοκιμές, επιστροφές, ξανά από την αρχή. Η τεχνολογία δεν είναι ψευδαίσθηση, είναι μνήμη της ανθρώπινης προσπάθειας. Και μ’ αρέσει να τιμώ ό,τι δεν έγινε τυχαία.

Στάθηκα για λίγο απέναντί της. Η πόλη έβρεχε ψιλά, οι περαστικοί έτρεχαν, κι εγώ ένιωθα πως η οθόνη δεν μου ζητούσε τίποτα. Απλώς φώτιζε αυτό που μπορούσε. Και μέσα σε αυτή την απλή πράξη υπήρχε κάτι καθαρό: η εξέλιξη δεν σταμάτησε, κι εγώ δεν χρειάζεται να μένω πίσω για να το αποδείξω.

Δεν παραδίδομαι στην τεχνολογία, την παρατηρώ. Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις πόσο παλεύει η ύλη να προσελκύσει την προσοχή μας, λες και φοβάται μην την ξεχάσουμε. Κάθε πάνελ, κάθε χρώμα, κάθε αυτόματη ρύθμιση είναι μια μικρή διακήρυξη ότι ο κόσμος πρέπει να φαίνεται πιο λαμπερός για να αντέχεται.

Κάποιος θα πει πως είναι υπερβολή να βρίσκεις νόημα σε μια τηλεόραση. Ίσως. Μα καμιά φορά η ύλη γίνεται ο καθρέφτης της εποχής μας. Όχι για να τη δικαιώσει, αλλά για να την δείξει όπως είναι: μια διαρκής προσπάθεια να βελτιωθεί ο κόσμος, έστω κι αν εμείς τον περπατάμε λίγο κουρασμένοι.

Θα την πάρω. Όχι για να γεμίσω ένα κενό, αλλά για να αναγνωρίσω μια στιγμή της εποχής μου. Μια στιγμή όπου το φως γίνεται λίγο πιο ακριβές και εγώ, από τη μεριά μου, παραμένω θεατής αλλά όχι παθητικός. Παραμένω παρών. Κι ίσως, τελικά, αυτό είναι το πιο ανθρώπινο από όλα.