Χριστούγεννα από πολυεστέρα

Φέτος δεν θέλω τίποτα. Ούτε δέντρα, ούτε μουσικές, ούτε ευχές. Δεν θέλω καν τους ανθρώπους που επιμένουν να παίζουν τη χαρά ενώ μέσα τους σέρνουν κουρασμένες σκιές. Δεν αντέχω άλλη μια γιορτή που προσποιείται ότι είναι φως, ενώ είναι απλώς ένας ακόμη τρόπος να κρύβουμε το σκοτάδι.

Η αλήθεια είναι απλή. Δεν μας φταίνε τα Χριστούγεννα. Μας φταίει ότι φοβόμαστε να δούμε τι έχουμε γίνει. Πως όσο περνούν τα χρόνια, μαθαίνουμε να επιβιώνουμε μέσα από επαναλήψεις. Στολίζουμε για να μη σκεφτόμαστε. Γελάμε για να μη ραγίσουμε. Φωτίζουμε τα μπαλκόνια για να μη δούμε το μέσα.

Και η κοινωνία βολεύεται. Θέλει τον άνθρωπο ήσυχο, χαμογελαστό, συναινετικό. Δεν θέλει σκέψη. Δεν θέλει κριτική. Θέλει χειροκρότημα στα αυτονόητα. Θέλει να συνεχίσουμε το θέατρο, γιατί χωρίς αυτό θα φανεί πόσο άδειοι είμαστε. Και πόσο άδικο είναι το βάρος που κουβαλάμε.

Αν τολμήσεις να πεις πως δεν νιώθεις τίποτα από τη γιορτή, θα σε ακούσουν σαν να μιλάς άλλη γλώσσα. Αν πεις πως θέλεις να μείνεις μόνος, θα σε κοιτάξουν σαν να έπαθες βλάβη. Εδώ δεν συγχωρούνται οι αλήθειες. Συγχωρούνται μόνο οι σιωπές.

Κουράστηκα. Όχι από τον Δεκέμβρη. Από την υποχρέωση να είμαι «καλά». Από τις ευχές που γλιστρούν πάνω από την πραγματικότητα. Από τον φόβο όλων να δουν έστω για μια στιγμή τον εαυτό τους χωρίς περιτύλιγμα. Από την απελπισμένη ανάγκη να μη φανεί καμία ρωγμή.

Φέτος δεν θα προσποιηθώ. Δεν θα ευχηθώ. Δεν θα πατήσω πάνω στις ίδιες λέξεις που λέγονται κάθε χρόνο, επειδή κανείς δεν τολμά να βουβαθεί. Φέτος θα κάνω κάτι άλλο: θα αφήσω χώρο. Χώρο για την αλήθεια που δεν βολεύει. Χώρο για την κούραση. Χώρο για τον φόβο που αποφεύγουμε. Χώρο για εκείνο το μικρό κομμάτι του εαυτού μας που ποτέ δεν βρίσκει θέση μέσα στη βουή.

Αν υπάρχει μια γέννηση που με αφορά, είναι αυτή: να γεννηθεί ξανά η ικανότητα να βλέπουμε καθαρά. Να πούμε επιτέλους ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι από φως, αλλά από ύλη που αντέχει το σκοτάδι. Και πως ίσως αυτό να είναι πιο τίμιο από κάθε χριστουγεννιάτικη λάμπα.

Η πραγματική γιορτή δεν έχει μουσικές. Έχει σιωπή. Δεν έχει χρώματα. Έχει διαύγεια. Δεν έχει πλήθη. Έχει άνθρωπο. Έναν. Κι αυτό αρκεί. 

Δ