Έλα ψυχή μου, δώσε ρεύμα

Χθες το βράδυ η πόλη έσβησε ξανά. Μια ακόμη διακοπή ρεύματος, από αυτές που έχουν γίνει πια μέρος της καθημερινής μας αναπνοής. Μια πόλη που μένει στο σκοτάδι γιατί έχει εξαντληθεί από το φως που της ζητούν. Το δίκτυο κουρασμένο μετά το καλοκαίρι, κι εμείς στη μέση, να συνηθίζουμε όλο και πιο εύκολα το έρεβος.

Την είχα καλέσει για δείπνο. Είχα ετοιμάσει ριζότο με πορτσίνι, μια μικρή χειρονομία φροντίδας, ίσως κι ένα πρόσχημα. Την ώρα που άπλωνα το πιάτο μπροστά της, τα πάντα έσβησαν. Ένα απόλυτο σκοτάδι, χωρίς προειδοποίηση, σαν να τραβήχτηκε απότομα το πέπλο που κρατούσε τον κόσμο σε τάξη.

Η αμηχανία κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. Ύστερα ανάψαμε κεριά. Το φως τρεμόπαιζε πάνω στο τραπέζι, στους ώμους της, στον λαιμό της. Κι εκεί, χωρίς καμία πρόθεση, έγινε κάτι παράξενα ξεκάθαρο: ο χώρος άρχισε να μικραίνει, να κλείνει γύρω μας σαν μυστικό. Οι σκιές μας πλησίαζαν η μία την άλλη πιο άμεσα από εμάς τους ίδιους. Το σκοτάδι δεν μας έκρυβε. Μας αποκάλυπτε.

Θυμήθηκα τότε τον στίχο του Ελύτη, «πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως». Και για μια στιγμή, μέσα σε εκείνο το ακατέργαστο σκοτάδι, ένιωσα πως ο στίχος δεν ήταν ποίημα αλλά περιγραφή. Σαν να υπήρχε ένα ηλεκτρικό πεδίο ανάμεσά μας, που δεν χρειαζόταν ρευματοδότη ούτε ισχύ. Ένα ρεύμα που δεν είχε σχέση με καλώδια. Ένα άναμμα που δεν θα το κατέγραφε κανένας μετρητής της ΔΕΗ.

Το φαγητό μύριζε πιο έντονα, σαν να έβγαινε από ένα βάθος που πριν δεν αγγίζαμε. Ο κόσμος έξω είχε χαθεί, αλλά μέσα στο σπίτι ο χρόνος έγινε πιο πυκνός. Χωρίς τους βόμβους των συσκευών, άκουγα μόνο την ανάσα της κι αυτή ήταν η μόνη ενέργεια που έμοιαζε απαραίτητη. Η μόνη που σε φόρτιζε πραγματικά.

Όταν το ρεύμα επέστρεψε μισή ώρα μετά, όλα ξαναπήραν τη συνηθισμένη τους θέση. Τα φώτα άναψαν, ο θόρυβος γύρισε, η πόλη έκανε πως συνεχίζει κανονικά. Κι εγώ δεν ξέρω αν χάρηκα.

Ίσως γιατί το σκοτάδι, για μια φορά, φώτισε περισσότερα απ' όσα έκρυψε. Και γιατί, όταν η ψυχή δίνει ρεύμα, οι λάμπες απλώς περισσεύουν. 

Δ