Ο χειρότερος εχθρός αυτού του γενναιόδωρου τόπου είναι οι άνθρωποι του, αυτοί που απολαμβάνουν τα δώρα του. Ο τόπος είναι τοπίο πια, πακέτο προς κατανάλωση. Τόπος άψυχος, χωρίς ιστορία χωρίς παρελθόν.
Είμαστε κατώτεροι του τόπου ανάξιοι να τον αφουγκραστούμε και να τον ζήσουμε. Μόνο να τον καταναλώσουμε θέλουμε, αρπακτικά. Η ομορφιά περνάει πλάι μας και δεν τη γευόμαστε.
Δυστυχώς αυτές οι “λογικές” της “αγοράς”, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική αγορά και την πραγματική οικονομία, αλλά με τα συμφέροντα μιας παγκόσμιας ολιγαρχίας, μας οδήγησαν στην καταστροφή. Το χρήμα, που πήρε τη θέση του θεού και της ψυχής μας, το χρήμα όλο και πιο πολύ, για να ανασαίνουμε όλο και πιο λίγο. Αυτός ο νέος θεός, έβαλε μπρος για να καταστρέψει τον πλανήτη.
Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία.
Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωση, όλο και λιγότεροι στην δημιουργία υπερισχύει. Το κακό είναι ότι από τη μια συμμετέχουμε στην κατανάλωση, και από την άλλη θρηνούμε τη φύση.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ο πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχει σχέση με τους προηγουμένους που περιγράφει η ιστορία, αυτός θα μας αφανίσει και κανείς δεν θα το μάθει. Δεν έχει ομαδικές εκτελέσεις, κρεματόρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά δειγματοληπτικά, για περιοχές που δεν βλέπουν τηλεόραση. Έχει εκατομμύρια αυτοκίνητα, προϊόντα μιας χρήσης, δημοσκοπήσεις, διαφημίσεις, μπαζωμένα ρέματα, οικοπεδοποιήσεις δασικών εκστάσεων, χρηματιστήρια, πιστωτικές κάρτες, δάνεια θηλιές που πνίγουν. Έχει λιωμένους πάγους φαινόμενα θερμοκηπίου, πετρελαιοκηλίδες, τρύπα του όζοντος, έχει θάνατο για τη ζωή.
Το τέλος του πολέμου θα μας βρει στο καναπέ, απέναντι από τη μικρή οθόνη. Ζωντανούς ή πεθαμένους δεν έχει και μεγάλη διάφορα.
Είμαστε κατώτεροι του τόπου ανάξιοι να τον αφουγκραστούμε και να τον ζήσουμε. Μόνο να τον καταναλώσουμε θέλουμε, αρπακτικά. Η ομορφιά περνάει πλάι μας και δεν τη γευόμαστε.
Δυστυχώς αυτές οι “λογικές” της “αγοράς”, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική αγορά και την πραγματική οικονομία, αλλά με τα συμφέροντα μιας παγκόσμιας ολιγαρχίας, μας οδήγησαν στην καταστροφή. Το χρήμα, που πήρε τη θέση του θεού και της ψυχής μας, το χρήμα όλο και πιο πολύ, για να ανασαίνουμε όλο και πιο λίγο. Αυτός ο νέος θεός, έβαλε μπρος για να καταστρέψει τον πλανήτη.
Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία.
Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωση, όλο και λιγότεροι στην δημιουργία υπερισχύει. Το κακό είναι ότι από τη μια συμμετέχουμε στην κατανάλωση, και από την άλλη θρηνούμε τη φύση.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ο πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχει σχέση με τους προηγουμένους που περιγράφει η ιστορία, αυτός θα μας αφανίσει και κανείς δεν θα το μάθει. Δεν έχει ομαδικές εκτελέσεις, κρεματόρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά δειγματοληπτικά, για περιοχές που δεν βλέπουν τηλεόραση. Έχει εκατομμύρια αυτοκίνητα, προϊόντα μιας χρήσης, δημοσκοπήσεις, διαφημίσεις, μπαζωμένα ρέματα, οικοπεδοποιήσεις δασικών εκστάσεων, χρηματιστήρια, πιστωτικές κάρτες, δάνεια θηλιές που πνίγουν. Έχει λιωμένους πάγους φαινόμενα θερμοκηπίου, πετρελαιοκηλίδες, τρύπα του όζοντος, έχει θάνατο για τη ζωή.
Το τέλος του πολέμου θα μας βρει στο καναπέ, απέναντι από τη μικρή οθόνη. Ζωντανούς ή πεθαμένους δεν έχει και μεγάλη διάφορα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου