Αποφάσεις χρειάζονται, ακόμα και λάθος

Με την αλλαγή του χρόνου αλλάζουν και οι αρχές, Δημοτικές και Περιφερειακές. Παράδοση του παλαιού στο νέο. Τι παραδίδεται και τι παραλαμβάνεται; Η απάντηση βρίσκεται στα λόγια τα μεγάλα. Σε ευχές και φράσεις που δεν έχουν καμία σημασία, σε αριθμούς που έπονται από το σημείο της αφαίρεσης. Σε ακόμα ένα ανακάτεμα της τράπουλας, που πατάει στη σιγουριά του φακίρη. Όλα τα φύλλα της, είναι ίδια.

Οι λέξεις πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνομαι ότι μας περίσσευαν τα λόγια και μας λιγοστεύει η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα.
Ας δούμε πέρα και έξω από το μικρόκοσμό μας, που όσες προμήθειες δύναμης και αν έχεις μαζί σου, αν γελαστείς και παραβιάσεις το χρονοδιάγραμμα της πορείας σου, τελειώνουν οι αναπνοές και πνίγεσαι εν αγνοία σου.
Είναι πολλά εκείνα που δεν χωράνε στα σχήματά μου. Το μικροκλίμα, υπήρξε καθοριστικός παράγοντας γι’ αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε εδώ στη μικρή μας πόλη. Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να τη δεις με κλειστά παράθυρα; Γίνανε ένα με την υγρασία, ο ορίζοντας, το ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τι χρώμα να το πεις, αυτό της μούχλας ίσως, ανακατεμένο με σκοτάδι.
Τόσα χρόνια κλεισμένοι στο μικρό τους κόσμο μάθανε καλά τις λέξεις, πετώντας στην κάθε δυσκολία το μπαλάκι στην κοινωνία, μόνο που αυτοί έχουν πάρει διαζύγιο προ πολλού μαζί της. Είναι εύκολο τελικά να πιστέψεις πως είσαι βασιλιάς κλεισμένος στο παλάτι σου, οι αυλοκόλακες άλλωστε που σε περιτριγυρίζουν την έχουν αυτήν την ικανότητα, να σε γεμίζουν αέρα κοπανιστό και να φουσκώνουν τα φτερά σου, το λάθος είναι να δοκιμάσεις να πετάξεις. Πτώση χίλια τα εκατό και κανένα πέλαγος δεν θα πάρει το όνομα σου.
Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα όμως φαντάζει στην άλλη άκρη.
Λοιπόν δεν είναι έτσι τα πράγματα και αυτό το καταλαβαίνεις κάνοντας μια βόλτα στην πόλη. Ούτε τόσο δύσκολα, ούτε τόσο εύκολα. Αποφάσεις χρειάζονται ακόμα και λάθος, αποφάσεις όμως. Με αυτήν την ακινησία κινδυνεύετε να γίνετε πέτρες και όχι απ’ αυτές που μνημονεύονται.
Δυο βήματα είναι η πόρτα, στρίβεις το χερούλι αριστερά και βγαίνεις έξω στη ζωή, εκεί που ανθίζουν τα όνειρα.

Το παρακάτω το έγραψα για παλαιότερες δημοτικές αρχές. Νομίζω ότι είναι χρήσιμο και για τις νέες…